Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΟΝΕΙΡΟ




Εκείνη τη νύχτα που ήταν γεμάτη φως.

Μαρία Χρονιάρη




4 σχόλια:

  1. Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
    ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
    ανασαίνω κι ας είμαι
    σε κοντινή μακρινή απόσταση
    απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…

    ~Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έζησα με χαμηλωμένη λάμπα για να μη κάψω τις ψυχές που φτερούγιζαν γύρω μου.Μα γελάστηκα. Ήταν μια ψυχή που δε θα τη γλίτωνα, γιατί ήταν μέσα στην ίδια τη φωτιά.

    Ήταν αυτή η φωτιά: H δική μου η ψυχή.


    Μενέλαος Λουντέμης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι γι αυτές τις λίγες και συνάμα μεγάλες στιγμές που συναντιόνται οι σκέψεις και οι στοχασμοί μας.
      Φιλώ σε.!

      Διαγραφή
  3. Αοράτη

    όποτε περνάς μένει η πνοή απ' τα φτερά σου. Η άλλη γη που ζεις δεν είναι τόσο μακριά...

    Φιλώ σε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή