ΝΑ ΦΕΡΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Σε μια πόλη που ο ορίζοντας είχε χάσει το χρώμα του, σε έναν Φθινοπωρινό Ιούνιο, σε μια νύχτα που μιλούσε στο νερό, ήρθαν τα τραγούδια να αλλάξουν τα δεδομένα. Και το κατάφεραν. Γιατί "Πάντα η Εκάτη" συνομιλεί με τα θαύματα.

Καλή ακρόαση!

ΟΛΑ ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΑΛΟΓΑ

Στον εσωτερικό απόηχο της πανσελήνου και σε μια νύχτα που μύριζε θάλασσα στο κέντρο της Αθήνας. Σε μάτια που έφευγαν χρώματα και σε πλατείες πολύβουες που χάριζαν ζωή. Ανάμεσα σε γέλια και σε δάκρυα, μας έκαναν παρέα όλες οι μουσικές που κάποτε ξενύχτησαν αγάπη. 

Ήρθαν όλα τα άγρια άλογα, όλες οι αντανακλάσεις και η βραχνή φωνή της Μάριαν Φεϊθφουλ να κόβεται σπαρακτικά, αναφωνώντας: "Όταν θυμηθείς ποια είμαι, απλά τηλεφώνησέ μου". Και μέσα σε όλα αυτά, Πάντα η Εκάτη, να κοιτά με πίκρα από ψηλά, όλα τα μοιρασμένα δίχως πόνο κομμάτια εκείνου του ονείρου.

Αυτά συνέβησαν χθες, νύχτα Δευτέρας. Καλή ακρόαση.

STILL, ΘΑ ΠΕΙ ΑΚΟΜΗ

Όταν δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν στο παρελθόν χωρίσουν, δεν σημαίνει πως η αγάπη παύει. Η αγάπη, όταν την έχεις νιώσει, δεν χάνεται. Την κουβαλάς μέσα σου, πάντα. Και μόνο εσύ ξέρεις, αν πονάς, αν δακρύζεις, αν λυπάσαι. Στην ταινία μικρού μήκους που ακολουθεί, παρακολουθούμε πως με ένα τηλεφώνημα, οι αναμνήσεις ενός ζευγαριού που πλέον δεν είναι μαζί,  είναι αρκετές για να τους ενώνουν ακόμη.

Μαρία Χρονιάρη


Still from Dan Woodliff on Vimeo.

ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ ΓΕΜΑΤΟ ΑΓΑΠΗ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΟΣΟΥΣ ΑΓΑΠΟΥΝ

(1947-2017)

Εχθές έγινε η κηδεία του θείου μου, Λευτέρη Καπώνη. Παρόντες, όσοι τον αγαπούσαμε πραγματικά. Όσοι πέρα από τον σεναριογράφο των επιτυχιών, ξέραμε τον άνθρωπο. Το πνεύμα του και την ψυχή του. Οι αληθινοί φίλοι του και η οικογένειά του. Όσοι δηλαδή, πραγματικά πονάμε για τον χαμό του.

 Δεν μπορώ να μην σταθώ με πίκρα, στην απουσία πολλών καλλιτεχνών - κυρίως ηθοποιών - που έγιναν γνωστοί και αγαπητοί, μέσα από τα σενάρια που ο Λευτέρης Καπώνης έγραφε. Που όσο ήταν ακμαίος και εν ζωή, τον "αγαπούσαν". Τον είχαν ανάγκη βλέπετε, για να μπορεί το "εγώ" και η ματαιοδοξία τους, να πηγαίνει κι ένα σκαλί παραπάνω. 

Ο θείος μου δεν είχε ανάγκη από χειροκρότημα. Ήταν ένας άνθρωπος με ιστορία μεγάλη, που κυνηγήθηκε στη χούντα, ανέπτυξε αντιστασιακή δράση και ποτέ δεν καπηλεύτηκε την μνήμη που ο ίδιος δημιούργησε. Σεμνός και ταπεινός, μέσα σε χαρτιά και βιβλία, έζησε τη ζωή του με πάθος και απαλά. Ακριβώς όπως έφυγε.

Με λύπη για άλλη μια φορά, συνειδητοποιώ την αχαριστία των ανθρώπων και κλείνομαι όλο και περισσότερο, στον στενό πυρήνα του εαυτού μου.

Σας φοβάμαι, ω άνθρωποι. Και σας φοβάμαι ακόμη περισσότερο, όταν αγαπάτε.

Θείε, θα είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκέπασε και θα ζεις πάντα μέσα μας. Και σε ό,τι με αφορά, θα συνεχίσω με τον δικό μου τρόπο, αυτό που χθες μου ζητήθηκε.

Καλό παράδεισο καλέ μου.

Διαβάστε κι εδώ:

http://www.avgi.gr/article/10976/8203694/pethane-o-gnostos-syngrapheas-kai-senariographos-leuteres-kapones

ΕΝΑΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΖΩΗΣ

Στο δρόμο, τα ίχνη των ανθρώπων σιγά - σιγά έσβηναν και τη θέση τους έπαιρναν μελωδίες, που έκαναν ακόμη και τα κτίρια, να αλλάζουν σχήμα και μορφή. Όλα εναρμονίστηκαν με τον ουρανό. Έναν ουρανό που ζητούσε ζωή. Του την έταξα, του την έβαλα στα χέρια και λίγο πριν τα μεσάνυχτα, αποχώρησα πατώντας στις άκρες των δαχτύλων μου για να μην τον τρομάξω.

Μαζί μου ήταν κι η Εκάτη, για να σιγουρευτεί πως το φως δεν πρόκειται να σβήσει...

Καλή ακρόαση.

ΙΣΩΣ ΠΟΤΕ

Μια προσευχή. Για σένα, για μένα, για τα χέρια μου που στέκουν απλωμένα, κοιτώντας προς το μέρος απ' το οποίο ποτέ δεν έρχεσαι.

Οι μουσικές της Δευτέρας 22 Μαϊου και η παρουσία της Εκάτης, να βοηθάει να μην σπάσει η απουσία σου.

Καλή ακρόαση!

ΓΥΜΝΑ ΧΕΡΙΑ

Κανεὶς δὲ θὰ μάθει ποτὲ μὲ πόσες ἀγρυπνίες συντήρησα τὴ ζωή μου, γιατί ἔπρεπε νὰ προσέχω, κινδυνεύοντας κάθε στιγμὴ ἀπ᾿ τὴν καταχθόνια δύναμη, ποὺ κρατοῦσε αὐτὴν τὴν ἀδιατάρακτη τάξη, φυσικά, ὅπως ἤμουν φιλάσθενος, τέτοιες προσπάθειες μὲ κούραζαν, προτιμοῦσα, λοιπόν, πλαγιασμένος νὰ βλέπω κρυμμένο τὸ μυστικὸ ποὺ φθείρουμε ζώντας, καὶ πῶς θὰ ἐπιστρέψουμε μὲ ἄδεια χέρια

καὶ συχνὰ ἀναρωτιόμουν, πόσοι νὰ ὑπάρχουν, ἀλήθεια, στὸ σπίτι, καμιὰ φορᾷ, μάλιστα, μετροῦσα τὰ γάντια τους γιὰ νὰ τὸ ἐξακριβώσω, μὰ ἤξερα πὼς ἦταν κι οἱ ἄλλοι, ποὺ πονοῦσαν μὲ γυμνὰ χέρια, ἄλλοτε πάλι ἔρχονταν ξένοι ποὺ δὲν ξανάφευγαν, κι ἂς μὴν τοὺς ἔβλεπα, ἔβλεπα, ὅμως, τοὺς ἁμαξάδες τους ποὺ γερνοῦσαν καὶ πέθαιναν ἔξω στὸ δρόμο,

ὥσπου βράδιαζε σιγὰ σιγά, κι ἀκουγόταν ἡ ἅρπα, ποὺ ἴσως, βέβαια, καὶ νὰ μὴν ἦταν ἅρπα, ἀλλὰ ἡ ἀθάνατη αὐτὴ θλίψη ποὺ συνοδεύει τοὺς θνητούς.

Τάσος Λειβαδίτης