Ιωάννης Παρασκευάς - ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΙΠΑΜΕ | Κείμενο για τη γιορτή του πατέρα

  

Ξέρεις τι ήθελα από εσένα; Να με μάθεις να είμαι άνδρας. Γιατί μόνο εσύ μπορούσες να το κάνεις. Εσύ όμως άφησες τη μητέρα μου, να μου το μάθει... Και πώς να μου το μάθει; Πώς να μου μάθει μια γυναίκα, πώς πρέπει να είναι ένας άνδρας; Εκείνη έφτιαξε τον άνδρα που εκείνη δεν θα φοβόταν, όταν ήταν μόνο μια έφηβη.

Έφτιαξε τον άνδρα που δεν θα έκανε όλα όσα «κακά», η μαμά της, της έλεγε ότι κάνουν οι άνδρες. Εκείνη τρομοκράτησε το μόνο άνδρα που θα μπορούσε να τρομοκρατήσει, γιατί ήταν δικό της δημιούργημα. Τον γιο της. Τον τρομοκράτησε, για να μη ζει η ίδια στο φόβο. Οκ. Εκείνη δεν ήξερε. Δεν καταλάβαινε. Δεν ήθελε ίσως... Εσύ όμως; 

Πώς επέτρεπες να δημιουργείται μπροστά σου, ένας ευνούχος; Πώς επέτρεπες, να φτιάχνεται ένας άνδρας που φοβόταν τις γυναίκες; Πώς επέτρεπες να βλέπεις μπροστά σου, ένα δειλό αγοράκι ανίκανο να εκφράσει την αγάπη του στα κορίτσια, που την είχε σε περίσσεια; Πώς επέτρεπες να επαναλαμβάνεται η δική σου, ίσως ιστορία, μια ακόμα φορά σε βάρος ενός άλλου άνδρα;

Ξέρω, ξέρω! Αυτό είχες μάθει να κάνεις. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος, να σε αφήσουν επιτέλους στην καταθλιπτική ησυχία σου. Αυτός ήταν ο τρόπος, να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, με τη μάνα σου, με την κοινωνία ολόκληρη. Αλλά αυτό ήταν που μετρούσε; Ή μήπως να τα έχεις καλά μ’ εμένα;

Δεν φταις εσύ πατέρα. Δεν έφταιγε ούτε εκείνη. Γενιές κατεστραμμένες. Μεγαλωμένες μέσα στο φόβο, την ανασφάλεια, τη φτώχεια, την καταπίεση, την οπισθοδρομικότητα, τον αυταρχισμό. Γενιές που είχαν την ατυχία και τραγική μοίρα, να ζήσουν σε εποχές όπου ο κόσμος άλλαζε. Το καταλάβαιναν ότι άλλαζε, αλλά δεν μπορούσαν πια να αλλάξουν οι ίδιοι.

 Όμως εγώ τα κατάφερα πατέρα. Τα κατάφερα επειδή προτίμησα μια γυναίκα διαφορετική από τη μάνα σου. Διαφορετική από τη μάνα μου. Επειδή προσπάθησα να καταλάβω τον εαυτό μου και τι μου συνέβαινε.

Σε ευχαριστώ. Ήσουν έντιμος, ηθικός, δίκαιος. Κι αυτά μου τα έμαθες. Σε ευχαριστώ. Μέσα από τα λάθη σου, την απόσυρσή σου, την καταθλιπτική συμπεριφορά σου, έμαθα και πως να ΜΗΝ είμαι. Είναι κι αυτό κάτι...Η ύπαρξή σου, επιτέλεσε το σκοπό της.

Αλλά τώρα πια πρέπει να φύγει. Για πάντα.

 Εγώ σε συγχωρώ.

Ελπίζω κάποτε, να με συγχωρέσει κι εμένα ο γιος μου...

 

Ι. Παρασκευάς

Φανή Αθανασιάδου - Στον πατέρα μου | Ποίημα για τη γιορτή του πατέρα

   

                        

     Αέρινη η μορφή σου

     Πολλές φορές γυρίζει και μου χαμογελά

     καθώς σ΄ αγγίζει μια δέσμη φωτός

     αναρωτιέμαι μην είσαι συ στη χώρα της αλήθειας

     και τότε παρακαλώ τις φτερούγες της προστασίας

     και της καλοσύνης σου να απλωθούν

     και να σκεπάσουν τη σκοτισμένη μου ζωή

     η μορφή σου θαμπώνει απ΄ το φως που δυναμώνει γύρω σου,

     απλώνω ικετευτικά το αδύναμο σακάτικο χέρι μου

     καθώς η ανασφάλεια με κυκλώνει

     για να πιάσω το πατρικό γεμάτο δύναμη χέρι σου

     μα δε φθάνω τίποτα…

     μόνο ένα πικρό δάκρυ που πέφτει κάθε φορά ανάμεσά μας

     και μας χωρίζει, βλέπω να μεγαλώνει

     να γίνεται ένα διάφανο υγρό χώρισμα

     και συ όλο να μακραίνεις…

     ο απόηχος των λόγων σου γίνεται ψίθυρος

     η εικόνα σου παρελθόν

     η ψυχή μου κραυγάζει απεγνωσμένα                                                        

    ζητώντας να μείνεις κοντά μας

    μα η οπτασία σου χάνεται

    επιστρέφει στο άπειρο

    ξημερώνει κ πρέπει να γυρίσω πίσω

    διαβαίνοντας τον παγερό σκοτεινό δρόμο του χωρισμού.

 

Φανή Αθανασιάδου

Ευανθία Λαζαρίδου - ΑΠΩΝ | Κείμενο για τη γιορτή του πατέρα

 

 

Σκοτάδι... Γιατί έχει τόσο σκοτάδι; Γιατί δεν βλέπω τίποτα; Με βλέπεις; Μπαμπά; Σε ρωτάω…ΜΕ ΒΛΕΠΕΙΣ; Γιατί δεν μιλάς; Δεν καταλαβαίνω τι μου λες…πονάς; Πονάς… Το νιώθω, μα όχι για μένα για κάποια άλλα παιδιά που χάθηκαν για πάντα. Για μένα; Πονάς μπαμπά για μένα; Δεν απαντάς…Γιατί; Δεν με βλέπεις; Έχει τόσο σκοτάδι εδώ και πόνο, πνίγομαι, δεν έχει αέρα, δεν έχει φως. Άνοιξέ μου ένα παράθυρο μπαμπά, είμαι μικρή δεν φτάνω. Άνοιξε μου να δω το φως, πάρε με αγκαλιά, μίλα μου, παίξε μαζί μου. Νιώθω πολλή μοναξιά εδώ μπαμπά και φοβάμαι. Που είσαι; Γιατί δεν με βλέπεις; Γιατί μου μιλάς έτσι μπαμπά; Με πληγώνουν οι λέξεις σου, δεν μου δίνουν φτερά να πετάξω, αλλά μαύρες κηλίδες γίνονται στο άσπρο μου φόρεμα και το μαυρίζουν. Γιατί φοράω μαύρα πια μπαμπά; Δικός μου ή δικός σου ο πόνος; Δεν ξέρω πια ποιον να ρωτήσω…Δεν έχει σημασία, πρέπει να αντέξω, να τα καταφέρω, να μείνω με το μαύρο μου φόρεμα στα σκοτάδια και να μη φοβάμαι.

Ακόμα δεν με βλέπεις, και τώρα που ψήλωσα και σ’ έφτασα στο μπόι, πάλι μικρή νιώθω δίπλα σου μπαμπά…Δεν ξέρω ποια είμαι, τι θέλω, πως μοιάζω, τι ονειρεύομαι, δεν έγινες ποτέ ένας όμορφος καθρέφτης για μένα μπαμπά. Πάντα ήμουν λίγη, μικρή, ανόητη, άσχημη, αυτή που δεν ξέρει τη σωστή απάντηση, αυτή που δεν ξέρει πως να φερθεί. Φτάνεις στο τέλος μπαμπά, τώρα μ’ αγαπάς; Όχι δεν μου το είπες, ούτε στο τέλος… Με γέμισες και με άλλες χαρακιές, μαύρες κορδέλες τύλιξαν τα χέρια και τα πόδια μου. Για να μη φαίνονται οι πληγές, το αίμα να μην τρέξει και έτσι καθωσπρέπει να σταθώ να σ’ αποχαιρετήσω στο τελευταίο σου ταξίδι. Σάλπαρες ξανά μπαμπά, τελευταίο μπάρκο.

Δεν συναντηθήκαμε ποτέ, λυπάμαι τόσο πολύ γι’ αυτό. Λυπάμαι για σένα που πόνεσες τόσο. Μα τώρα πια λυπάμαι και για μένα που έζησα πάντα αόρατη, μια μικρή σκιά που περιφερόταν στα δικά σου σκοτάδια. Σ’ αφήνω τώρα μπαμπά, δεν μπορώ να σε βοηθήσω άλλο. Λύνω αργά τις κορδέλες και πετάω το φόρεμα σε μια γωνιά. Φεύγω πια μπαμπά, δεν θέλω τίποτα να πάρω, θέλω μόνο να δω το φως. 

Κουράστηκα εδώ μπαμπά. Σ΄ αγαπώ…Αντίο…

 

Ευανθία Λαζαρίδου

Ανοιχτό Κάλεσμα Συγγραφής για τη Γιορτή του Πατέρα

 

Αναζητώ κείμενα, όχι απλώς για να δημοσιευθούν — αλλά για να ακουστούν.

Φέτος, με αφορμή τη Γιορτή του Πατέρα (16 Ιουνίου), θέλω να ανοίξω έναν προσωπικό και δημόσιο ταυτόχρονα χώρο αφήγησης. Στο προσωπικό μου μπλογκ, θα φιλοξενήσω μια σειρά από κειμενικές αφηγήσεις, λογοτεχνικά ή βιωματικά κείμενα, γύρω από την έννοια του πατέρα – όπως αυτή βιώθηκε, χάθηκε, επανανοηματοδοτήθηκε ή αναζητήθηκε από τον καθένα.

Σας καλώ, λοιπόν, όσες και όσους γράφετε – είτε είστε επαγγελματίες συγγραφείς είτε γράφετε από ανάγκη, από θραύσματα ή από σιωπές – να μου αποστείλετε ένα πρωτότυπο κείμενο, εμπνευσμένο από τον πατέρα, ή την απουσία του, ή το φάντασμά του, ή τη μεταμόρφωσή του σε κάτι άλλο.

 Δεν υπάρχει συγκεκριμένο ύφος. Μπορεί να είναι:

– Ποίημα ή πεζό,

– Αφήγηση μνήμης,

– Εξομολόγηση, οργή, τρυφερότητα,

– Φανταστικό γράμμα προς έναν πατέρα,

– Σχόλιο πάνω στην πατρική φιγούρα στο σήμερα,

– Αποδόμηση της έννοιας του πατέρα.

 

Όριο έκτασης: έως 1000 λέξεις.

 Προθεσμία υποβολής: έως 11 Ιουνίου 2025

 Αποστολή στο email: cretascorpion@gmail.com

 Θα δημοσιευθούν διαδοχικά στο μπλογκ μου, με πλήρη αναφορά στον δημιουργό.

 Σκοπός δεν είναι να επιβεβαιώσουμε κάποιο πρότυπο πατέρα — αλλά να φωτίσουμε τον ρόλο του, τον απόηχό του, την απουσία του ή τη δύναμή του, όπως καταγράφηκε μέσα μας.

 

Περιμένω τα κείμενά σας,

με σεβασμό,

Μαρία Χρονιάρη

Αφιέρωμα στη Μητέρα | Μαρία Χρονιάρη | Greek News and Radio FL

Η Μαρία Χρονιάρη συμμετέχει στο «Κυριακάτικο Μαγκαζίνο» του Greek Radio FL, σε ένα ξεχωριστό αφιέρωμα στη Μητέρα.

📅 Κυριακή 11 Μαΐου 2025

📡 Εκπομπή: Ιωάννα Λαζάρου & Ιωάννης Μητσάκος

 Μια συζήτηση για τη μητρότητα ως εμπειρία, σχέση και πολιτισμικό φορτίο.

Για τις γυναίκες που γίνονται μάνες με τρόπους απροσδόκητους.

Για τη σιωπηλή φροντίδα, τη μνήμη, την προσφυγιά, την αντοχή.

 📌 Διοργάνωση: Greek Radio FL

Η Απώλεια, ο Θυμός και η Ποίηση της Σιωπής - Συνέντευξή μου στη Βίκυ Σγουρέλλη

Μια συζήτηση καρδιάς για την ποίηση και τον κόσμο μέσα μου.

Μοιράζομαι μαζί σας τη συνέντευξή μου στην εκπομπή των Βίκυ Σγουρέλλη και Άννα Μαρία Παπαγιαννάκη "ΕΧΟΥΜΕ ΘΕΜΑΤΑ" στην οποία μίλησα για την απώλεια, τις λέξεις που επιλέγω να με καθρεφτίζουν, τις σιωπές που λένε περισσότερα, και για όλα εκείνα που με κρατούν κοντά στην ουσία. Ευχαριστώ θερμά το Unspotted για τον χώρο και το φως που μου δόθηκε.

SPIRITUS

 

Στη μνήμη του θείου μου Σπύρου Καπώνη

Θα ήθελα πολύ να ήσουν εδώ

 

για να σου μάθω

τι επιτρέπεται

και τι απαγορεύεται

 

Πώς να μιλάς στα όνειρα

για να σ' ακούνε

και πώς να μη σκοτώνεις

τα πουλιά

 

Δεν ξέρω πώς να σε χωρέσω

μες στο ποίημα

τώρα που οι λέξεις μου

μικρές και λυπημένες έγιναν

 

Ξέρω μονάχα ότι

δεν έρχεσαι στον ύπνο μου

και όταν ξημερώνει κόβω

τον ήλιο φέτες

 

και τον ταΐζω στα παιδιά

Μαρία Χρονιάρη, από τη νέα μου ποιητική συλλογή που ετοιμάζεται

"Μια κάποια προστασία"

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης σήμερα και ευχαριστώ πολύ την αγαπημένη Βίκυ Σγουρέλλη  για το δώρο της. Την υπέροχη απαγγελία του ποιήματός μου "Μια κάποια προστασία", από την ποιητική μου συλλογή "Μετά από αυτό που προηγήθηκε", Εκδ. Σοκόλη.  Το βιβλίο τελεί υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Πειραιώς και Νήσων και την International Action Art.

Επιτροπή Γυναικών Συγγραφέων του PEN GREECE

Η Επιτροπή Γυναικών Συγγραφέων του PEN Greece αποφάσισε να τιμήσει και να γιορτάσει την ημέρα της γυναίκας, 8 Μαρτίου, με έναν διαφορετικό και πρωτότυπο τρόπο. Ευχαριστώ πολύ τη Βίκυ Σγουρέλλη για την τιμή και τη σκέψη, να συμπεριληφθεί ποιήμά μου από την ποιητική μου συλλογή "Μετά από αυτό που προηγήθηκε", Εκδ. Σοκόλη, σε ένα βίντεο με άλλα υπέροχα ποιήματα, γραμμένα από γυναίκες. 

Όλα βρίσκονται μέσα στο βίντεο που μπορείτε να παρακολουθήσετε, ακούγοντας υπέροχες απαγγελίες των ποιημάτων μας. Ευχή μου, η γυναικεία ποίηση να βρίσκεται πάντα ψηλά και να γίνονται παρόμοιες δράσεις, που να μπορούμε να ενώσουμε τις φωνές αλλά και τις λέξεις μας. Χρόνια πολλά Γυναίκες. Το δικό μου ποίημα με τίτλο "Μία κάποια προστασία" θα το ακούσετε στο 7'35 λεπτό.

ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟ MANTRA (ΠΡΟΣΕΥΧΗ) ΓΙΑ ΤΟ 2025

Μέσα από το βίντεο του Dhieyo, το πρώτο για το νέο έτος, μάθετε μια Ινδουιστική Προσευχή για όλα όσα θέλετε να έχετε στη ζωή σας. Εγώ κι ο Dhieyo σας ευχόμαστε Καλή Χρονιά από την Ινδία και όλα όσα επιθυμείτε να τα δείτε να γίνονται ζωή.

Ευτυχισμένο το 2025 !!

ΑΓΙΑ ΤΕΧΝΗ

 

Η Αγία Τέχνη. Που όλα τα χωρά, όλα τα αντέχει, όλα τα συγχωρεί, όλα τα μιλάει κι όλα τα σωπαίνει, όλα τα σκοτώνει και τ' αναγεννά, όλα τα υπακούει και σ' όλα επαναστατεί, όλα τα γιορτάζει και θρηνεί για όλα. Η Αγία Τέχνη. Που όλα είναι δικά της και τίποτα δεν της ανήκει. Μέχρι το τέλος, για το τέλος της αρχής. Μόνο τέχνη. Δηλαδή, μόνο ζωή.

Μαρία Χρονιάρη Sandhu

 

Η ΑΓΑΠΗ

 

Η αγάπη είναι δύναμη. Η αγάπη είναι αγκαλιά κάτω από κάθε συνθήκη. Η αγάπη είναι τόπος που γεννιέσαι και ανασταίνεσαι. Η αγάπη είναι πατρίδα. Η αγάπη είναι φιλί. Η αγάπη είναι χάδι τρυφερό. Η αγάπη είναι συγχώρεση κάθε λάθους. Η αγάπη δεν είναι εγωισμός. Η αγάπη δεν είναι δάκρυα πίκρας στα μάτια σου. Η αγάπη σκουπίζει τα δάκρυα από τα μάτια σου. Η αγάπη είναι το χέρι σου μέσα στο δικό μου.

Η αγάπη είναι μαζί, όπου κι αν ο άλλος βρίσκεται, κι ας σας χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα. Η αγάπη είναι να μιλάς χωρίς λέξεις. Η αγάπη είναι τα μάτια σου μέσα στα μάτια μου. Η αγάπη κρατάει το χέρι σου σφιχτά στα δύσκολα, ακόμη κι αν η δύναμη σπάει τα δάχτυλά σου. Η αγάπη είναι εγώ κι εσύ, μετράμε ως ένα. Ολόκληρο, αναπόσπαστο, αδιαίρετο ένα. Μονός αριθμός.

Η αγάπη δεν είναι τιμωρία. Η αγάπη δεν είναι αποκλεισμός. Η αγάπη είναι η ομπρέλα που χωράει τα πάντα που σε κάνουν να είσαι. Η αγάπη έχει πάντα πρόσωπο. Το πρόσωπο το δικό σου. Το πρόσωπο του ανθρώπου που αγαπάς. Η αγάπη δεν εκπίπτει, όπως ο Απόστολος Παύλος αναφέρει στην επιστολή του.

Η αγάπη δε γνωρίζει από χρώμα, εθνικότητα, θρησκεία. Η αγάπη είναι αγάπη. Είναι το όλον της κραυγής σε έναν κόσμο που φαίνεται ότι κωφεύει. Γιατί δεν αντέχει. Να αγαπά. Γίνε η αγάπη. Φώναξε για την αγάπη. Πάλεψε για την αγάπη. Ζήσε για την αγάπη.

Γιατί τίποτα άλλο στον κόσμο δεν αξίζει.

Μαρία Χρονιάρη Sandhu