ΣΙΩΠΗ

Μια παράξενη σιωπή κατοικεί

στη μορφή σου

Μια αλήθεια που αποφεύγεις

να πεις

Κάθε νύχτα, όταν δραπετεύει το φως

κλέβω πάντα το βλέμμα σου

απ' τις φωτογραφίες

για να διασώσω τα θαύματα

Τις μικρές σου στιγμές που ανόθευτα ζήσαν

Έμαθα ν' αγαπάω

κάθε αδυναμία σου

κάθε πληγή

που αφήσαν στα χέρια σου

κάθε γιατί που σε κάνει

να είσαι

Και για όλα αυτά μονάχα ένα σου ζήτησα

Τις κρύες ώρες του κόσμου

να ανάβεις το γέλιο σου

ν' ακουμπάω τη ζωή μου

Μ. Χρονιάρη (από τη νέα μου ποιητική συλλογή που ετοιμάζεται) 

ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ VOL. 3

Όταν η ψυχή ακούει στο όνομα αυτής της μελωδίας.Όταν σε φωνάζουν έτσι. Όταν ζεις αυτόν τον τρόπο. Όταν τα μάτια.

Μαρία Χρονιάρη

H μουσική μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Η μουσική ενώνει. Δεν γνωρίζει φυλές και σύνορα, γιατί πολύ απλά η μουσική δεν έχει σύνορα.

Σε μια καταπληκτική εκτέλεση στην κορυφή του κόσμου, στα Ιμαλάια, το συγκρότημα ΑΝΝΑ RF (Roy Smila and Ofir J. Rock) στέλνει μήνυμα μέσω της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη.

Οι ΑΝΝΑ RF κατάγονται από το Ισραήλ και παρουσιάζουν ένα μίγμα μεταξύ δυτικής και ανατολίτικης μουσικής, συνδέοντας αρχαία και μοντέρνα μουσικά όργανα, συνδυάζοντάς τα με ηλεκτρονικό ήχο! Όπως οι ίδιοι αναφέρουν "το παρελθόν, συναντά το παρόν σε έναν ήχο του μέλλοντος".

Ο ΜΟΝΑΧΟΛΥΚΟΣ

Ήτανε μια φορά κι ένα καιρό ένας μοναχόλυκος που μιλούσε όμορφα στις σιωπές. Τον αγαπούσαν οι λίμνες που αντιφέγγιζαν τις λιακάδες του Θεού στα βουρκωμένα νερά τους, σαν τις θωρούσε. Τον πρόσμεναν με λαχτάρα κάθε δείλι τα σύννεφα, να τα πάρει αγκαλιά, να ταξιδέψουν πέρα μακριά, στα αλαργινά του ουρανού, εκεί που η βροχή όλη, τα καρτερούσε μαζεμένη. Κάθε βράδυ άναβε τους καθρέφτες των ματιών του, άνοιγε τις ξώπορτες των χειλιών, και ζωγράφιζε φιλόξενες σιωπηρές πατρίδες, να 'χουν οι εξόριστες φωνές μια γη να ζεσταθούν.

Ακούστηκε στα πέρατα η φήμη του πως γιατροπόρευε κάθε παράφωνη βουή και καραβάνια αρρώστων έρχονταν να τον απαντήσουν. Τους σκιαζόταν τους ανθρώπους όμως. Τους έτρεμε. Τους φοβόταν, όπως η ερημιά το βουερό τύμπανο. Και έτρεχε κάθε που τον πολιορκούσαν οι αλαλαγμοί τους. Και ριχνόταν αναστατωμένος στο κατόπι της σκιάς του και την έσπρωχνε με όση δύναμη είχε. Πίσω της να χωθεί, να χαθεί.

Όταν έμενε μόνος, άρχιζε και πάλι να υπηρετεί τις γυμνές κραυγές των βουνών, να γλείφει απαλά τις πληγές των φύλλων, να σταλάζει απανεμιά στις αντάρες της θάλασσας, να δένει τους σπασμένους λυγμούς της άπνοιας, με μικρά χρωματιστά κορδελάκια μελτεμιού. Η μεγάλη του τέχνη ήταν όμως να μαζεύει τις σκόρπιες λέξεις. Αυτές που άφηναν ξωπίσω τους οι άνθρωποι αξόδευτες, με τσαλακωμένα τα φωνήεντα, με χτυπημένα στις γωνίες τα σύμφωνα να παρασύρονται αναίτια από χείλια σε χείλια.

Τις τοποθετούσε απαλά στα χέρια του, τις έλουζε, τις στόλιζε, τις χάιδευε με αγάπη και μετά τις έθαβε βαθιά στα μέσα του, να τις έχει για στρώμα τους χειμώνες.

Δεν ήξερε το όνομα του. Μάλλον δεν είχε ένα όνομα, είχε πολλά, για να μπορεί να κλειδώνει πάνω τους όλες τις ανομάτιστες βουές.

……………………………………………………………………………

Όταν τον δεις, μη του μιλήσεις. Θα νιώσει τον κόμπο που σου φράζει το λαιμό. Θα τον αφουγκραστεί. Θα ‘ρθει σιγά- σιγά σιμά σου και θα ψάξει με το σκουριασμένο βλέμμα του, πούθε τρέχει ο λαβωμένος ήχος. Ναι… θα σου διώξει μακριά τα γρέζια από τις λέξεις που πονάν τα αφτιά σου… Τις ανείπωτες υποσχέσεις που δεν άκουσες ποτέ.

Πικρό κατάπικρο το στόμα, θα στο γλυκάνει με την ανατροπή του παραμυθιού. Με την κατολίσθηση του.

Με την έκθαμβη θέα που κρύβεται στο τέλος του.

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Ο χρόνος, ο ανίκητος αυτός εχθρός και φίλος, περνάει γρήγορα. Έτσι λοιπόν, εχθές στην εκπομπή "Πάντα η Εκάτη", κάναμε την τελευταία μας ραδιοφωνική βόλτα στους δρόμους της πόλης. Διανύσαμε μαζί αυτή τη διαχωριστική γραμμή, μεταξύ όσων ήρθαν κι εκείνων που έφυγαν, με παρέα πάντα τα τραγούδια που αγαπάμε κι όσα μας δίνουν ελπίδα και ζωή.

Κρατώντας βαθιά μέσα μας τη ζέστη που γεννάει η αλήθεια της ψυχής. Και το κόκκινο χρώμα της.

Καλή ακρόαση.

ΝΑ ΦΕΡΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Σε μια πόλη που ο ορίζοντας είχε χάσει το χρώμα του, σε έναν Φθινοπωρινό Ιούνιο, σε μια νύχτα που μιλούσε στο νερό, ήρθαν τα τραγούδια να αλλάξουν τα δεδομένα. Και το κατάφεραν. Γιατί "Πάντα η Εκάτη" συνομιλεί με τα θαύματα.

Καλή ακρόαση!

ΟΛΑ ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΑΛΟΓΑ

Στον εσωτερικό απόηχο της πανσελήνου και σε μια νύχτα που μύριζε θάλασσα στο κέντρο της Αθήνας. Σε μάτια που έφευγαν χρώματα και σε πλατείες πολύβουες που χάριζαν ζωή. Ανάμεσα σε γέλια και σε δάκρυα, μας έκαναν παρέα όλες οι μουσικές που κάποτε ξενύχτησαν αγάπη. 

Ήρθαν όλα τα άγρια άλογα, όλες οι αντανακλάσεις και η βραχνή φωνή της Μάριαν Φεϊθφουλ να κόβεται σπαρακτικά, αναφωνώντας: "Όταν θυμηθείς ποια είμαι, απλά τηλεφώνησέ μου". Και μέσα σε όλα αυτά, Πάντα η Εκάτη, να κοιτά με πίκρα από ψηλά, όλα τα μοιρασμένα δίχως πόνο κομμάτια εκείνου του ονείρου.

Αυτά συνέβησαν χθες, νύχτα Δευτέρας. Καλή ακρόαση.

STILL, ΘΑ ΠΕΙ ΑΚΟΜΗ

Όταν δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν στο παρελθόν χωρίσουν, δεν σημαίνει πως η αγάπη παύει. Η αγάπη, όταν την έχεις νιώσει, δεν χάνεται. Την κουβαλάς μέσα σου, πάντα. Και μόνο εσύ ξέρεις, αν πονάς, αν δακρύζεις, αν λυπάσαι. Στην ταινία μικρού μήκους που ακολουθεί, παρακολουθούμε πως με ένα τηλεφώνημα, οι αναμνήσεις ενός ζευγαριού που πλέον δεν είναι μαζί,  είναι αρκετές για να τους ενώνουν ακόμη.

Μαρία Χρονιάρη


Still from Dan Woodliff on Vimeo.