Αντιθύμηση

Διένυσα χιλιόμετρα νύχτας

απ’ τη ζωή μου

ως τη ζωή σου

Έσκαψα με τη γλώσσα μου

όλα τα χρόνια που μας έκλεβαν ελπίδες

και μίλησα με τα σκοτάδια σου

να μη φοβάται η σκιά σου

Ξέχασα κάθε ενδεχόμενο που δε χωρούσε μαζί

καταργώντας τον χρόνο

όταν οι λέξεις πονούσαν

Κάνοντας πέτρα το δάκρυ μου για

να αντέχει η καρδιά σου

Κι εσύ

σαν να μην είδες ποτέ

όλα όσα άνθισαν

Έγινες όλες οι σφαίρες

που ξαγρυπνούν την ποινή μου 

Μ. Χρονιάρη, από την ποιητική συλλογή "Αγέννητη γη", εκδ. Σοκόλη 2017

ΑΣΑΛΕΥΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Ήρθε μια νύχτα ανόμοια απόψε. Έσβησα το φως στο δωμάτιο κι έστρεψα το κεφάλι μου στο ρολόι του τοίχου, που εδώ και δώδεκα χρόνια, οι λεπτοδείκτες του έχουν σταματήσει σε μια ορισμένη ώρα. Είναι πάντα έξι παρά τέταρτο. Όμως ποτέ δεν αποφασίζω, αν η ώρα αυτή αντιστοιχεί στο απόγευμα ή στις πρώτες ακτίνες του ήλιου. Αυτή η μη απόφαση, με βοηθάει να ξέρω πως ό,τι και αν γίνει, εγώ θα καθορίσω τον χρόνο του. Άρα και τη ζωή μου μέσα σε αυτόν.

Ευθεία από το παράθυρο, εκτείνεται ο δρόμος μακρύς σαν θάλασσα. Έχει αρχίσει να βρέχει και η αντανάκλαση από τα φώτα του δήμου, δημιουργεί εξώκοσμα σύμπαντα στις λακκούβες που η βροχή σχηματίζει. Κλείνω τα μάτια, να νιώσω μέσα μου τη μουσική που ρέει από τις σταγόνες.

Στο κεφάλι μου βουίζουν οι σκέψεις μου. Προσπαθώ να τις απομονώσω, μα καθίσταται μάταιο. Σμήνη από λέξεις σχηματίζουν προτάσεις που παλεύω να απαρνηθώ. Προτάσεις που μου ανήκουν, που μου μιλούν την αλήθεια μου, που μου δείχνουν αυτή την πορεία που βαθιά μου θέλω να δω. Λέξεις που έχουν ριζώσει επάνω μου κι αποκαλύπτονται τώρα, που είχα αποφασίσει να αλλάξω. Τώρα, που όλα έμοιαζαν πως είχαν πλέον τελειώσει.

Ασυναίσθητα ψάχνω στην τσάντα μου αναζητώντας τσιγάρα, αλλά θυμάμαι μετά πως δεν είμαι καπνίστρια. Αυτή την ώρα λυπάμαι γι’ αυτό. Η βροχή πέφτει με μεγαλύτερη ορμή κι όλη αυτή η δύναμη, θαρρείς περνά από μέσα μου και πονά την καρδιά μου. Αναλογίζομαι, πόσες φορές πίστεψα στις καλές προθέσεις. Πόσες έπεισα τον εαυτό μου για την καλοσύνη των γύρω μου, για την αλήθεια στις σκέψεις και τις πράξεις τους. Πόσες φορές έπνιξα μέσα μου την πληγή και πόσες, ενώ άκουγα το ψέμα που δεν έλεγαν, ζητούσα απ’ τη φωνή μου να πάψει. Μέτρησα χρόνια και μέρες και νύχτες· είδα να αλλάζουν μπροστά μου οι εποχές, να μεγαλώνω, να μικραίνουν, να χάνονται. Αναπόφευκτο τίμημα μίας πράξης δειλής.

Σε θυμήθηκα να μου λες, πως δεν αλλάζουν οι άνθρωποι και σαν να ήσουν εδώ, κούνησα καταφατικά το κεφάλι. Το νερό του ουρανού συνεχίζει να τρέχει, η νύχτα ξανά γιγαντώνεται μέσα μου και τυλίγομαι γύρω απ’ τον εαυτό μου, σε μια προσπάθεια να ζεσταθώ. Γυρνώ  πάλι το βλέμμα μου προς το ρολόι. Νιώθω μια ευγνωμοσύνη απέναντι στους λεπτοδείκτες του. Μου παρέχουν την ελευθερία να αποφασίσω. 

Στα απέναντι κτίρια βραδιάζει πάντα νωρίτερα· δεν γνωρίζω γιατί.

Μαρία Χρονιάρη

Κείμενο από τη νέα μόνιμη στήλη μου " Όταν ο λύκος είναι εδώ", στο Πολιτιστικό Site Ολόγραμμα. Διαβάστε κι εδώ:

https://ologramma.art/asaleytos-chronos/

ΖΩΗ ΧΡΙΣΜΕΝΗ

Οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι από το προσωπικό μου αρχείο. Απαγορεύεται η οποιαδήποτε αναδημοσίευσή τους

Το σπίτι μας είναι φτιαγμένο από μουσική. Κάθε τοίχος και νότα, κι επάνω του όλη η ζωή, να αναπνέει και να διαχέεται και να ζωγραφίζει, να φωτογραφίζει. Να γεμίζει τον χώρο το εμείς, μέσα από εμάς, μαζί μ' εμάς, για μας, χωρίς να υπάρχει άλλος κανείς εκτός από εμάς, που είναι και θα είναι πάντα εμείς. Γιατί μόνο εμείς μπορούμε να ζούμε τόσο μαζί, τόσο μέσα ο ένας στον άλλον, χωρίς κανείς να μπορεί να μπει σε αυτό τον τόπο ανάμεσα σε μας, που είναι και θα είναι εμείς. Το δικό μας σπίτι για μας, μέσα από μας. Κρεμασμένες φωτογραφίες, γεμάτες από αγάπη δική. Μας. Αγάπη μοναδική και σπάνια. Μαγική και άχρονη και αέναης πραγματικότητας, ευλογημένης από εκείνη την εκκλησία που εγώ εσύ κι ο Θεός και όλα στο δάχτυλο περασμένα για πάντα, πάντα. Κι όταν μακριά για λίγο, πάλι μαζί, γιατί καμία απόσταση δεν χωρίζει την ψυχή, όταν η ψυχή ενώνει. Και σε λίγο καιρό μόνο μαζί στο σπίτι μας, για πάντα. Κι έρχεσαι σε μένα, κι έρχομαι σε σένα ολόκληροι ο ένας στον άλλο, γιατί μισοί ποτέ εμείς. Γιατί γεννήθηκες για να με ανήκεις, γεννήθηκα για να σε ανήκω μέσα μου, μέσα σου, μέσα μας κι ανάμεσά τους εμείς, μόνο. Μόνοι μας. Στο σύμπαν που εσύ κι εγώ ξέρουμε και φτιάξαμε για να χωράει μόνο εμάς. Κι αναπνέεις μέσα μου, αναπνέω μέσα σου. Και παντού εμείς, μόνο. Κι αγάπη και ζωή και μουσική και λέξεις και αποτυπώματα ζωής μέσα από ζουμ και κλικ σε κάθε πόλη, σε κάθε χώρα, μέσα σε αεροπλάνα, στον αέρα, στη γη, στη φωτιά, στο νερό, γιατί όλα αυτά εμείς πάντα και για πάντα, παντού. Και ταξίδια μέσα μου, μέσα σου, βαθιά στον ουρανό μας, χωρίς κανείς άλλος ποτέ. Κανέναν. Ελλάδα - Ευρώπη, μια αγκαλιά, μια ανάσα. Η ανάσα σου, η ανάσα μου. Και πατρίδα μου εσύ, και γη μου εσύ, και οι λέξεις μου από εδώ και πέρα μόνο εσύ. Μέσα σε αγκαλιές και χέρια ενωμένα και σώματα να ίπτανται και να στροβιλίζονται μέσα στο σπίτι μας και στις σκάλες που οδηγούν στη σοφίτα, και στο κελάρι μας και στο γραφείο που ετοίμασες για μένα, με τα βιβλία και τις φωτογραφίες μας· κι όλο το σπίτι μας ένα φως. Γιατί είσαι ο άγγελός μου, ο μονάκριβός μου. Είσαι ο παράδεισος κι η αλήθεια. Είσαι το ποίημα και η λαχτάρα. Είσαι όλος ο κόσμος, κι ο κόσμος μόνο εσύ. Είμαι το σπίτι σου. Είσαι το σπίτι μου. Τώρα και πάντα. Για πάντα. Είσαι η ζωή μου, είμαι η ζωή σου, είμαστε ζωή. ΧαρισΜένη κι ευλογημένη. Ζωή ΧρισΜένη.

Μαρία Χρονιάρη

ΠΑΤΡΙΚΟ ΣΠΙΤΙ

Μέρες τώρα περνάω από το πατρικό σπίτι.

Ν’ ακούσω τη φωνή σου και να γυρίσω να σε κοιτάξω.

Να σε δω και να πάρω σιγουριά απ’ την κουβέντα σου.

Δεν αναγνωρίζω αυτή την πόρτα.

Δε θυμάμαι ούτε ένα εκατοστό του σπιτιού.

Μόνο εσένα θυμάμαι να είσαι όλη του η ύπαρξη.

Αν εκεί που είσαι δε χρειάζεται να ξοδεύεις ζωή,

δώσε λίγη σ’ εμένα που μου τελειώνει.

Ξέρω, βιάζεσαι να με δεις.

Θα έρθω.

Μόνο να παίξω λίγο ακόμα, μαμά.

Λίγο ακόμα...

Βασίλης Παυλίδης, από την ποιητική συλλογή "Ιδιόλεκτο", Εκδ. Γαβριηλίδης, 2010

Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΠΙΑΝΕΤΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ

Φωτογραφία Εξωφύλλου: Χάρης Τσιλόπουλος

Πως σβήνει άραγε τον ήλιο κανείς;

Προς ποια κατεύθυνση

εξημερώνει τον θάνατο η ζωή;

Πυροβολώ όλα τα έσχατα για να τα σώσω

Για το πικρό μάθημα της ιστορίας

για την μεγάλη φυγή τις ώρες της λύπης

Για την αλήθεια πως κάποτε

υπήρξα ως όνειρο 

ανάμεσά σας

Μ. Χρονιάρη, από τη ποιητική συλλογή "Αγέννητη γη", Εκδ. Σοκόλη 2017

ΜΙΑ ΕΝΟΧΗ ΑΝΑΠΝΟΗΣ

Τα δικαιώματα της φωτογραφίας ανήκουν στον Χάρη Τσιλόπουλο

Ένοχος πλέει

ο άλλοτε αθώος αέρας

της μολυσμένης αυτής πόλης

Κάθε εισπνοή σου

καταστρέφει μια παιδική ανάμνηση

Την ανακυκλώνει

και την μοιράζει απλόχερα στους περαστικούς

Πάλι γεννήσαν παιδιά οι δρόμοι

Χάρης Τσιλόπουλος  

Η ΑΓΕΝΝΗΤΗ ΓΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΒΑΛΚΑΝΙΖΑΤΕΡ

Η Μαρία Χρονιάρη και οι Εκδόσεις Σοκόλη, με αφορμή τη συμπλήρωση έξι μηνών από την κυκλοφορία της ποιητικής συλλογής «Αγέννητη γη», σας προσκαλούν  το Σάββατο 19 Μαΐου στις 21.30, στο Βαλκανιζατέρ Rock Café&Bar (Αγ. Γλυκερίας 12, Γαλάτσι) σε μια γιορτή του βιβλίου.

Με οδηγό τα ποιήματα της συλλογής, η Μαρία Χρονιάρη και ο μουσικός Πάνος Πιλάτος ενώνουν τις φωνές τους, ως alter ego ο ένας του άλλου, διανύοντας μια εσωτερική διαδρομή σε μια διαφορετική ανάγνωση.

 Η βραδιά θα συνεχιστεί με Dj set μουσικής από τους ίδιους.

Περίπου εκεί, γύρω στις 21:30, αρχίζουμε να μαζευόμαστε.

Είσοδος Ελεύθερη…

ΣΑΒΒΑΤΟ 19 ΜΑΙΟΥ 2018

21:30 PLUS

ΒΑΛΚΑΝΙΖΑΤΕΡ ROCK CAFÉ – BAR

ΑΓΙΑΣ ΓΛΥΚΕΡΙΑΣ 12 – ΓΑΛΑΤΣΙ

ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΓΙΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ - ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: 6937-602230