ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ

Ήταν ο ήχος της φωνής που πρώτα αναγνώρισα. Το γρέζι εκείνο που έβγαινε απ’ τα έγκατα και ανοιχτό και ολόκληρο απλωνόταν, σπάζοντας κάθε τοίχο του σπιτιού. Και άκουγα τη θλίψη μου να δραπετεύει μέσα από τα συρτάρια και τις ντουλάπες του· μέσα από πίνακες, βιβλία, φωτογραφίες. Να διαχέεται και να απομακρύνεται, όπως απομακρύνονται τα τρένα απ’ τους σταθμούς. Τη νύχτα εκείνη μέτρησα χίλια βήματα μέσα μου να γεννιούνται.

Τα πράγματα συμβαίνουν όταν νομίζεις πως τίποτε άλλο δεν μένει να συμβεί. Ερήμην όλα να γυρνούν αέναα στον χώρο, ως να έρθουν να σε βρουν και να σε αγγίξουν. Ήταν ο ήχος της φωνής που πρώτα αναγνώρισα. Μετά ήρθαν τα μάτια. Λάδι από κυπαρίσσι και μυρωδιά από φως που ετοιμάζεται να βρέξει. Τα κοίταζα για να μπορέσω να τα μάθω. Να σπάσω το προστατευτικό τους τζάμι και στον πυρήνα τους να εισχωρήσω. Μα όλο χαμήλωναν τα βλέφαρα κι όλο φυσούσα για να ανοίξουν.

Και ο χρόνος πέρναγε και οι μήνες, μα εγώ τον ήχο της φωνής τον κράταγα στα αεροπλάνα που ανέβαινα. Στον λαιμό μου τον κάρφωνα και στο πάτωμα, για να απορροφάω τους κραδασμούς του. Να νιώθω την ανάγκη του, να χάνεται μαζί μου. Κι ύστερα ήρθαν τα δάχτυλα. Τα χέρια σου στα δικά μου. Ένα βουνό και μια σελήνη μόνο για μένα, σαν γάτα να κουρνιάζει επάνω μου. Μία πλατεία, μια εκκλησία, μία γιορτή.

Ομίχλη, υγρασία, και μία πόλη σαν τη νύχτα φωτεινή, να καταγράφει από το σώμα τη σκιά. Κι όλο να παύει η αναμονή σου. Λευκές καρέκλες σε χώρο μνήμης από πάντα κοινό. Σαν χάρτης, σαν πυξίδα. Σουηδία – Βιέννη – Ελβετία να ξεδιπλώνονται μπροστά μας κι εγώ να λέω, «μόνο τον ήχο σου αναγνωρίζω, μόνο τον ήχο σου».

Στις μέρες που θα έρθουν να με κρατάς· να με πετάς ψηλά κι έπειτα θάλασσα να ανοίγεις να με πιάνεις. Κι εγώ τις νύχτες θα σε οδηγώ στον πόλεμο, που θα έχει πάντα νικητή μόνο τον ήχο της φωνής σου.

Και θα σε εδράζω μέσα μου.

 

Μαρία Χρονιάρη

Νέο κείμενο στην στήλη μου "Όταν ο λύκος είναι εδώ", στο Πολιτιστικό Μαγκαζίνο Ολόγραμμα. Δείτε κι εδώ:https://ologramma.art/themeliosi/ 

Πανόραμα

Φωτογραφία Εξωφύλλου: Χάρης Τσιλόπουλος

 

Έλα να φτιάξουμε

μια νύχτα από χαρτί

κι επάνω της να γράψουμε

για αυτή την εύκρατη λύπη

 

Να ανταλλάξουμε δέρματα

και να μιλήσουμε τη γλώσσα

των τρελών

- Εκείνων που από έρωτα τρελάθηκαν

και λένε πάντα την αλήθεια-

 

Να σου δώσω ζωή

να μου δώσεις αίματα

Να μου δώσεις λύτρωση

και να σου δώσω πόνο

 

Να βγάλω τα μάτια μου

και φυλαχτό στον λαιμό σου

να κρέμονται

 

Την ψυχή σου να βγάλεις

και να την κάνω τα μάτια μου

 

Να μην αφήσω τίποτα δικό μου

να μην είναι δικό σου

Να μην αφήσεις τίποτα δικό σου

που δικό μου να μην το υπάρχω

 

Να πάρω τα χέρια σου

και με τα νύχια σου

στις φλέβες μου να γράψω

πως η αγάπη δεν χωράει

σε επίθετα κι αντωνυμίες προσωπικές

 

Να πάρεις τη γλώσσα μου

και τον κόσμο σου

να φιλήσεις στο στόμα

 

Και να χυθεί μέσα μου

και να χυθεί μέσα σου

όλο το φως και το σκοτάδι

 

Έλα να φτιάξουμε

μια νύχτα από αυτές

που άλλος κανείς ποτέ

δεν τόλμησε να φτιάξει

 

Και μέσα της να αφήσουμε

την τελευταία μας πνοή

 

 

 Μαρία Χρονιάρη, από την νέα ποιητική συλλογή "Μετά από αυτό που προηγήθηκε", Εκδ. Σοκόλη (Ιούνιος 2020). Το βιβλίο τελεί υπό την αιγίδα της UNESCO Πειραιώς και Νήσων και της INTERNATIONAL ACTION ART

 

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΕ - ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ

Φωτογραφία:Χάρης Τσιλόπουλος

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Όταν το ποίημα αγγίζεται με την εικόνα, όταν η φωτογραφία κινείται πάνω στις λέξεις, όταν εσύ κι εγώ συμβαίνουμε. 52 ποιήματα γίνονται θάνατος και μαζί ζωή. Γίνονται ποίηση χωρίς σημεία στίξης. Γίνονται εικόνα χωρίς υποκείμενο κι αντικείμενο. Λέξεις κι αντικατοπτρισμοί στη μαρτυρία της όρασης, διηγούνται αυτόνομα τη ζωή, που ερήμην συμβαίνει. Η συνάντηση αυτή τυπωμένη στο χαρτί μορφοποιείται, κι από τη μήτρα των ματιών πλάθει το αδιαίρετο καινούριο σώμα, ένα επόμενο σώμα, μετά από αυτό που προηγήθηκε.

Το Μετά από αυτό που προηγήθηκε, η έκτη ποιητική συλλογή της Μαρίας Χρονιάρη, είναι μια ζωή που έρχεται μετά από ό,τι υπήρξε λεηλατημένο και βάρβαρο, γεμάτη με φως, βγαλμένο από τις χαρακιές και τα σημάδια.

Φως δυνατό και τετελειωμένο.

Μια συνεργασία με τον φωτογράφο Χάρη Τσιλόπουλο, του οποίου φωτογραφίες κοσμούν το εξώφυλλο και το εσωτερικό του βιβλίου.

Η Μαρία Χρονιάρη γεννήθηκε στην Αθήνα και κατάγεται από τα Ανώγεια της Κρήτης. Σπούδασε τηλεόραση, έκανε σεμινάρια σκηνοθεσίας και εργάστηκε ως οπερατέρ.

Ο Χάρης Τσιλόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Τα τελευταία χρόνια ζει στην Αυστρία, όπου εργάζεται ως φωτογράφος, ενώ ασχολείται ενεργά και με τη μουσική ως ραδιοφωνικός παραγωγός και αρθρογράφος.

Το βιβλίο είναι υπό την αιγίδα του Ομίλου της UNESCO Πειραιώς και Νήσων και της International Action ART

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΟΚΟΛΗ

ΔΙΔΟΤΟΥ 29, ΑΘΗΝΑ 106 80

ΤΗΛ./FAX: 210 3805520-210 3822732, http: www.sokolis.gr, e-mail: mari@sokolis.gr

Μονωδία

Σε κοιτώ μέσα από τις σκονισμένες φωτογραφίες στους τοίχους, μέσα από τα παλιά βιβλία που έχουν φτιάξει στο δωμάτιο ουρανό, μέσα από τις λέξεις που γράφονται στα κουδούνια των δρόμων, μέσα στα ονόματα που κανένα δεν έχει τον δικό σου τον ήχο, στα περίπτερα όταν οι εφημερίδες σαν πρώτη είδηση γράφουν τον θάνατο μίας ακόμη μέρας,

σε κοιτώ στους καθρέφτες των δρόμων, στις σπασμένες τζαμαρίες κάθε εμπορικής συναλλαγής, σε μιλώ σε όλες τις γλώσσες που δεν έμαθα, σε κάθε στίχο που μου μοιάζει, μέσα στα ψέματα που μου λες και σου ζητώ να τα πάρεις πίσω όμως ποτέ δεν σταματάς,

σε κοιτώ μέσα στα όχι και τα ναι, να προσπαθείς να σώσεις μια πραγματικότητα, να βυθίζεσαι μαζί με τις κιμωλίες που δεν έγραψα σε μαυροπίνακα σχολείου, στους καθρέφτες των αυτοκινήτων που έσπασα χθες βράδυ και σε κάθε μηχανή που μου υπόσχεται μια βόλτα, καλοκαίρι καιρό, στα μαλλιά μου που μαύρισαν για να κάνουν αντίθεση με την ξανθιά μου ψυχή,

σε κοιτώ στην κόρη των ματιών μου που δεν είναι η κόρη μου, στα πρώτα βήματα του γιου μου που θέλει να σε πει μπαμπά όμως βάζει τα κλάματα, στα στενά δρομάκια των νησιών, στις πλατείες, στα πανηγύρια των εορτών κάθε αγίου που μυρίζει θάνατο, στις παραλίες των βουνών, σε κάθε γκρεμό μέσα στο πράσινο των φάρων χειμώνα, να μιλάς με τον Καζαντζάκη για την άνοιξη,

σε κοιτώ στα παραμύθια που έγραψα, σ' εκείνα που μου είπαν, σ' αυτά που έζησα μια ζωή δίχως αύριο, στις γλάστρες που φύτεψα την τυχερή καρδιά που έκοψα παράνομα καθώς περνούσα από εκείνη την παλιά πολυκατοικία που έπαιζες κυνηγητό.

Κοιτάω, μιλάω, ακούω, πονάω, σωπαίνω και κλέβω, τις λέξεις κρατάω καλά μυστικό για να τις τραγουδήσω σε άλλη πατρίδα. Φορώντας μια μπλούζα λευκή για την ιστορία της αποκατάστασης, που θα κάνει τα χέρια μου να μην τρέμουν κάθε φορά που θα γράφω για μνήμη.

Μαρία Χρονιάρη

Νέο κείμενο στην στήλη μου "Όταν ο λύκος είναι εδώ", στο Πολιτιστικό Μαγκαζίνο Ολόγραμμα. Δείτε κι εδώ:https://ologramma.art/monodia/?fbclid=IwAR1CcaYVflsEDHCRyldXDJDEL4UKpRMaM6nVbqsDIAGfOpUk5hcr_A-JO34

Ενδοχώρα

Με κρατάς χωρίς τέλος

αγάπη βαρύτητας μηδενικής

Με χωράς χωρίς τέλος

μου συμβαίνεις

Μ. Χρονιάρη

(υπό έκδοση από τις εκδ. Σοκόλη)

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ

ο πατέρας μου

δεν άφηνε κανέναν

να κάθεται στο παγκάκι

«περιμένω τα βήματα», έλεγε

να μ’ ελευθερώσουν

είχε μια πληγή από σοκολάτα στο στήθος

κι όλο έδειχνε τα χέρια του

που ήτανε καθαρά

άρχιζε, λησμονώντας πως με λένε

μετά θυμόταν

το τσαλακωμένο χαρτί

στο παλτό του

«στα σκουπίδια να ψάχνεις την αλήθεια, Μαρία»…

ο πατέρας μου

κοιμήθηκε

για να πεθάνει

στα ψέματα

έτσι δεν καλυτέρευσε τον κόσμο

του άρεσε μόνο

να παίζει φυσαρμόνικα

κοιτάζοντας τα πουλιά

Νιόβη Ιωάννου

Από την ποιητική συλλογή «Εις άτοπον» εκδ. Μανδραγόρας, 2017

Σώμα κενό

Καμιά φορά συμβαίνει

να έρχεσαι στον ύπνο μου

με τα μαχαίρια σου ακονισμένα

Και με χέρια που στάζουν αίματα

να χαϊδεύεις με λύσσα

ό,τι απέμεινε ζωντανό μέσα στα καμένα

Κι εγώ

Που να σου αρνηθώ την ψυχή μου

ποτέ δεν μπόρεσα

αφαιρώ σπυρί – σπυρί

τα μικρά της κομμάτια

Μήπως και κάποτε καταλάβεις

πως η μόνη ελευθερία στην αγάπη

ονομάζεται θάνατος

Μ. Χρονιάρη, από την ποιητική συλλογή "Αγέννητη γη", εκδ. Σοκόλη 2017