Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΕΔΙΝΕ

Η αγάπη, δεν χρειάζεται στολίδια. Είναι από μόνη της θησαυρός. Ξέρει να δίνει, χωρίς να ζητά. Ξέρει να πονά, χωρίς να το δείχνει. Ξέρει να περιμένει, χωρίς ν' αγκομαχά. Ξέρει να ελπίζει, χωρίς να φοβάται. Ξέρει να είναι πάντα παρούσα για να επουλώνει πληγές. 


Μαρία Χρονιάρη







Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

ΜΙΑ ΑΤΕΛΕΣΦΟΡΗ ΠΑΥΣΗ

Κι έτσι έζησα τόσα χρόνια
Μακριά από άπληστα βλέμματα
Μακριά απ’ ανύποπτα πάθη

Ακόμη έτσι πορεύομαι
Κι αν καμιά φορά ντυθώ
Το δικό σας πλήθος
Θα ’ναι για να κοροϊδέψω
Τον εαυτό μου
Πως αλλάζουν τα πράγματα

Δεν σας χρειάζομαι
Για να σκοτώσω τη ζωή μου


Το κάνω και μόνη μου


Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)

Ευχαριστώ τον Σταύρο Σταυρόπουλο για την προδημοσίευση του ποιήματός μου στο προσωπικό του μπλόγκ.


Δείτε εδώ την ανάρτηση 

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

ΕΠΕΙΔΗ ΜΕΛΛΟΝ




Ξεκίνησε από την πίσω αρχή. Όλα έμοιαζαν καινούρια. Το χάσμα των εποχών έλειπε. Κάποτε είχε απλώσει δίχτυα. Κάθε ζωή για μία ζωή. Και κανένα κενό. Στις γραμμές των βιβλίων οι λέξεις ριζώνουν στα μάτια του. Συντακτικό για τα χρόνια που ήρθαν.
Σ΄ ένα νησί, σε μία παραλία, σε μία μηχανή. Αμμόλοφοι που περιμένουν την επιστροφή. Οι άνθρωποι που έζησε. Σπίτια γεμάτα μασημένη τροφή. Τσαλακωμένα σεντόνια στρωμένα στο δέρμα του. Αριθμημένα σύμφωνα. Να τα λέει. Σελίδες που ανθίζουν φωνή.

Πήγε στο μέρος που η πόρτα γκρεμός. Ήθελε να ξεχάσει. Κάθε μέρα έπλενε το κορμί του με χλώριο. Έπειτα, με το κάρβουνο, έγραφε πάνω του μορφές. Τις τοποθετεί σε κάθε σημείο. Με χειρουργική ακρίβεια. Όταν βραδιάζει βγαίνει στο μπαλκόνι του. Ντυμένος σιωπή. Μ΄ ένα στυλό να ξεματώνει χθες. Σε τροπικό Σαντορίνης.

Στο κατάστρωμα ο αέρας φυσά δυνατά. Σε μία γωνία καθισμένη μια έλλειψη. Κοντά μαλλιά, γυαλιά στρογγυλά, λιγνά άκρα. Δραπέτης για μια νέα πατρίδα. Όταν ο κάβος δένει, ό, τι πριν γεννιέται ξανά. Είδε το είδωλό του να ζει μέσα της. Χρόνια μετά, έμαθε. Η γη της Απαγγελίας για μια άλλη γη. Αντάλλαγμα επαφής. Και το τέλος σαν πάντα ηχεί ξανά.

Τώρα μιλάει με νέους κανόνες. Καταργεί τις λέξεις και σπάει τη σημασία τους. Ποτέ ξανά άλλο μαζί. Τώρα μόνος θα ορίζει τις έννοιες. Τώρα μόνος να φυτεύει φωτιές. Και καμία σπίθα. Κανένας χώρος να αδειάζει τη θάλασσα. Σιωπητήριο.

«Θα πάρετε κάτι;» Πώς παραγγέλνει κανείς το χαμένο; Μες στο δωμάτιο νύχτες από πλαστελίνη. Όλα τα χρώματα καρφωμένα ανάμεσα απ’ τα δόντια της. Πόσες φορές θα ξαναπεί ποτέ; Δεν κοιτάει και βλέπει. Δεν ακούει και ξέρει. Δεν μιλάει κι όμως φωνή. Ποτέ πριν τόσο μαύρο στο άσπρο. Ποτέ άλλοτε τόση φυγή. Και τα πόδια καρφωμένα στο πάτωμα. Χιλιάδες καρφιά. Για να σιγουρέψει.

Γυρίζει την πλάτη με τα μάτια του φορεμένα ανάποδα. Για να βλέπει πάντα. Μια πλατεία προσπαθεί να χωρέσει στα νέα δεδομένα. Αναπροσαρμογή πληγής. Κάποιος κλέβει το παρελθόν δίχως να γίνει αντιληπτός. Τώρα, εκεί, μια ξανθιά ανταύγεια που αναβοσβήνει μετά. Υπόσχεση. Να μην υποσχεθεί τίποτα. Μέσα σε χώρους που κοινωνεί ό, τι δεν ανακοινώνεται. Κι εκείνος ζει. Λόγω ανάληψης των εργασιών αναστήλωσης. Με μια κίτρινη πεταλούδα βαμμένη από νύχτα.


Γιατί είναι ο χρόνος ανθίζω. Γιατί η ζωή δεν είναι πριν. Γιατί ο ενεστώτας ψηλώνει ζωή.

Επειδή μέλλον.


Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ", εκδ. Απόπειρα 2012) 

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

ΕΝΑΣ ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ






Υπάρχει ένας μαγικός κόσμος μέσα στον κόσμο, κι ένας μαγικός άνθρωπος μέσα σε κάθε άνθρωπο. Ο άνθρωπος βλέπει τον κόσμο της μεγαλειώδους συσκευασίας, όμως δεν βλέπει τα υπέροχα περιεχόμενα. Αλλά αν δει τον μαγικό άνθρωπο μέσα του, τότε ο μαγικός άνθρωπος, βλέπει τον μαγικό κόσμο. Δεν είναι ανύπαρκτος ούτε αόρατος. Είναι υπαρκτός και ορατός άμα ξέρεις ότι υπάρχει. Και αν ξέρεις να τον βλέπεις.



Herman Hesse


Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

ΜΙΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΧΡΕΟΥΣ




Ήσυχα, καθαρά, κοιτάζω τον κόσμο και λέω: Όλα τούτα που θωρώ, γρικώ, γεύουμαι, οσφραίνουμαι κι αγγίζω είναι πλάσματα του νου μου.
Ο ήλιος ανεβαίνει, κατεβαίνει μέσα στο κρανίο μου. Στο ένα μελίγγι μου ανατέλνει ο ήλιος, στο άλλο βασιλεύει ο ήλιος.

Τ΄ άστρα λάμπουν μέσα στο μυαλό μου, οι Ιδέες, οι άνθρωποι και τα ζώα βόσκουν μέσα στο λιγόχρονο κεφάλι μου, τραγούδια και κλάματα γιομώνουν τα στρουφιχτά κοχύλια των αυτιών μου και τρικυμίζουν μια στιγμή τον αγέρα·σβήνει το μυαλό μου, κι όλα, ουρανός και γης, αφανίζουνται.
"Εγώ μονάχα υπάρχω!" φωνάζει ο νους.

"Μέσα στα κατώγια μου, οι πέντε μου ανυφάντρες δουλεύουν, υφαίνουν και ξυφαίνουν τον καιρό και τον τόπο, τη χαρά και τη θλίψη, την ύλη και το πνέμα.

"Όλα ρέουν τρογύρα μου σαν ποταμός, χορεύουν, στροβιλίζουνται, τα πρόσωπα κατρακυλούν σαν το νερό, το χάος μουγκρίζει.

"Μα εγώ, ο Νους, με υπομονή, με αντρεία, νηφάλιος μέσα στον ίλιγγο, ανηφορίζω. Για να μην τρεκλίσω να γκρεμιστώ, στερεώνω απάνω στον ίλιγγο σημάδια, ρίχνω γιοφύρια, ανοίγω δρόμους, οικοδομώ την άβυσσο.

"Αργά, με αγώνα, σαλεύω ανάμεσα στα φαινόμενα που γεννώ, τα ξεχωρίζω βολικά, τα σμίγω με νόμους και τα ζεύω στις βαριές πραχτικές μου ανάγκες.

"Βάνω τάξη στην αναρχία, δίνω πρόσωπο, το πρόσωπο μου, στο χάος.

"Δεν ξέρω αν πίσω από τα φαινόμενα ζει και σαλεύει μια μυστική, ανώτερη μου ουσία. Κι ούτε ρωτώ· δε με νοιάζει. Γεννοβολώ τα φαινόμενα, ζωγραφίζω με πλήθια χρώματα φανταχτερά, γιγάντιο ένα παραπέτασμα μπροστά από την άβυσσο. Μη λες: "Αναμέρισε το παραπέτασμα, να δω την εικόνα!" Το παραπέτασμα, αυτό είναι η εικόνα.

"Είναι ανθρώπινο έργο, πρόσκαιρο, παιδί δικό μου, το βασίλειο μου ετούτο. Μα είναι στέρεο, άλλο στέρεο δεν υπάρχει, και μέσα στην περιοχή του μονάχα μπορώ γόνιμα να σταθώ, να χαρώ και να δουλέψω. "Είμαι ο αργάτης της άβυσσος. Είμαι ο θεατής της άβυσσος. Είμαι η θεωρία κι η πράξη. Είμαι ο νόμος. Όξω από μένα τίποτα δεν υπάρχει."

Χωρίς μάταιες ανταρσίες να δεις και να δεχτείς τα σύνορα του ανθρώπινου νου, και μέσα στ΄ αυστηρά τούτα σύνορα αδιαμαρτύρητα, ακατάπαυτα να δουλεύεις· να ποιο είναι το πρώτο σου χρέος.
Με αντρεία, με σκληρότητα στερέωσε απάνω στο σαλευόμενο χάος το καταστρόγγυλο, το καταφώτιστο αλώνι του νου, ν΄ αλωνίσεις, να λιχνίσεις, σα νοικοκύρης, τα σύμπαντα.

Καθαρά να ξεχωρίσεις κι ηρωικά να δεχτείς τις πικρές γόνιμες τούτες, ανθρώπινες, σάρκα από τη σάρκα μας, αλήθειες: 

α) Ο νους του ανθρώπου φαινόμενα μονάχα μπορεί να συλλάβει, ποτέ την ουσία·
β) κι όχι όλα τα φαινόμενα, παρά μονάχα τα φαινόμενα της ύλης·
γ) κι ακόμα στενώτερα: όχι καν τα φαινόμενα τούτα της ύλης, παρά μονάχα τους μεταξύ τους συνειρμούς·
δ) κι οι συνειρμοί τούτοι δεν είναι πραγματικοί, ανεξάρτητοι από τον άνθρωπο· είναι κι αυτοί γεννήματα του ανθρώπου·
ε) και δεν είναι οι μόνοι δυνατοί ανθρώπινοι· παρά μονάχα οι πιο βολικοί για τις πραχτικές και νοητικές του ανάγκες.

Μέσα στα σύνορα τούτα, ο νους είναι ο νόμιμος απόλυτος μονάρχης. Καμιά άλλη εξουσία στο βασίλειο του δεν υπάρχει.
Αναγνωρίζω τα σύνορα τούτα, τα δέχουμαι μ΄ εγκαρτέρηση, γενναιότητα κι αγάπη, κι αγωνίζουμαι μέσα στην περιοχή τους άνετα σα να ΄μουν ελεύτερος.

Υποτάζω την ύλη, την αναγκάζω να γίνει καλός αγωγός του μυαλού μου. Χαίρουμαι τα φυτά, τα ζώα, τους ανθρώπους, τους θεούς σαν παιδιά μου. Όλο το Σύμπαντο το νιώθω να σοφιλιάζει απάνω μου και να με ακολουθάει σα σώμα.

Σε άξαφνες φοβερές στιγμές αστράφτει μέσα μου: "Όλα τούτα είναι παιχνίδι σκληρό και μάταιο, δίχως αρχή, δίχως τέλος, δίχως νόημα". Μα ξαναζεύουμαι, πάλι, γοργά στον τροχό της ανάγκης, κι όλο το Σύμπαντο ξαναρχινάει γύρα τρογύρα μου την περιστροφή του.

Πειθαρχία, να η ανώτατη αρετή. Έτσι μονάχα σοζυγιάζεται η δύναμη με την επιθυμία και καρπίζει η προσπάθεια του ανθρώπου. Να πως με σαφήνεια και με σκληρότητα να καθορίζεις την παντοδυναμία του νου μέσα στα φαινόμενα και την ανικανότητα του νου πέρα από τα φαινόμενα· πρί να κινήσεις για τη λύτρωση. Αλλιώς δεν μπορείς να λυτρωθείς.



Νικόλαος Καζαντζάκης, (απόσπασμα με τίτλο "Η προετοιμασία, ΠΡΩΤΟ ΧΡΕΟΣ" από το βιβλίο τού Ασκητική, που δημοσιεύεται στο μπλόγκ σε συνέχειες.)

Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Η "ΕΦΕΥΡΕΣΗ" ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Τίποτα δεν είναι τόσο απλό και τόσο μεγάλο, όσο το να αγαπάς. 
Τίποτε καμιά φορά δεν είναι τόσο δύσκολο.




Μαρία Χρονιάρη





Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΩ ΖΩΕΣ 6



Οι μαργαρίτες που μάδαγες πόσα ψέματα σου είπαν για τους ανθρώπους;




(Μαρία Χρονιάρη, "Εκεί που αλλάζω ζωές", εκδ. Απόπειρα 2010)

Κυριακή 6 Μαΐου 2012

ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΟΝΑΣ



"Δεν είμαι άνθρωπος που σκέφτεται πως δεν πρέπει να πονούμε ποτέ.. Περιφρονώ αυτήν την ποταπή σοφία κι αν μπορώ να επιλέξω, προτιμώ να υπομείνω μέχρι τέλους τον πόνο. Είναι καλό να υποφέρουμε και μες στα δάκρυα υπάρχει δύναμη, αλλά δεν είναι καλό να υποφέρουμε σαν άνθρωποι δίχως ελπίδα."


Σαίρεν Κίρκεγωρ, 1843

Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

ΜΟΙΡΑΙΟ ΞΕΓΕΛΑΣΜΑ



Όλα στην αρχή

Είναι χρώματα

Μετά γίνονται λέξεις


Για να μας εκδικηθούν 




Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)



Ευχαριστώ πολύ τον Σταύρο Σταυρόπουλο για την προδημοσίευση του ποιήματός μου, στο προσωπικό του μπλόγκ.

Δείτε εδώ την ανάρτηση