Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

ΕΝΑ ΡΑΓΙΣΜΑ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΕΙ Η ΘΛΙΨΗ




Η Μαρία Χρονιάρη γνωρίζει ότι η ποίηση είναι μια τέχνη που λυτρώνει σαν σανίδα σωτηρίας στο ναυάγιο της ζωής του καθενός. Η κιβωτός του κατακλυσμού που θα συμβεί κάποια στιγμή. Η αλήθεια, που την βλέπει κανείς σε ένα φως πιο πλούσιο και πιο ταραγμένο. Ανάγκη πρωταρχική, βιοτική σαν το νερό όλων των ανθρώπων. Συνεχής κατάκτηση, δημιουργία, αλλά και τάξη των πραγμάτων. Παρηγορητική και ελπιδοφόρα, γιομάτη αυριανές αβεβαιότητες ανθρώπινη μουσική, που περισσότερο υπαινίσσεται και λιγότερο αποσαφηνίζει. Ανταπόδοση και απελευθέρωση της ύπαρξής μας. Ισχυρή συγκίνηση που τη θυμάσαι, γιατί είναι πάντα ταραγμένη και καθυποτάσσεται στην ησυχία, μόνον όταν την μετατρέπει σε στίχους.

Μέσα από τους στίχους της προβάλλει ένα γυμνασμένο ποιητικό πνεύμα. Γνωρίζει ότι η γραφή των ποιημάτων είναι ιερό πράγμα, γιατί ξεσπάει η καρδιά. Χρησιμοποιεί την ποίηση, ως μοναδική απάντηση και ενδεχομένως διαφυγή από την κρίση της σύγχρονης κοινωνίας. Γι’ αυτό η ποίηση είναι «το καταφύγιο που φθονούμε». Η εσωστρέφεια εδώ δεν είναι καταστροφική, αλλά λειτουργεί και επουλωτικά για τα δύσκολα χρόνια που διανύουμε.

Η Μαρία Χρονιάρη γράφει, όπως και πολλοί ποιητές, για να σώσει την ψυχή της. Στην ποίηση βλέπει τις μυστικές πηγές της ζωής. Μετατρέπει το αίσθημα και τη συγκίνηση σε στίχους, που είναι η λάβα της φαντασίας. Η ουσία της είναι το όνειρο. Στους στίχους της συνυπάρχουν η ευφυΐα, το πάθος, η μουσική, η εικόνα, η ειρωνεία, η θλίψη. Σαν νέα ποιήτρια αρχίζει να ματώνει τη ζωή της. Γράφει για την αλήθεια που απελευθερώνει τον άνθρωπο από την τοξική κατακραυγή. Γράφει τους στίχους της όχι με τη γλώσσα, αλλά με τη συγκίνηση. Στίχοι αποστάγματα μιας ιδέας, ενός αισθήματος, μιας συγκίνησης, μιας αγωνίας, που αναβλύζουν από μία παραβίαση των κοινών συμβάσεων.

Γράφει με αναφορές και εικόνες. «Η Σκιά μου κι Εγώ». Αγαπάει τις λέξεις κι έχει αποφασίσει να ζήσει μαζί τους. Στην ψυχή της παίζει το κοινωνικό περιβάλλον και ψάχνει μέσα της να βρει αυτό που εκείνη νομίζει αλήθεια. Και έτσι σταματάει τον πόλεμο και συμφιλιώνεται με τον εαυτό της, παρ’ ότι βλέπει κανείς μια ρήξη με τη συμβατικότητα.

Η ποίηση – λένε – είναι θεόσταλτη. Απελευθερώνει την ύπαρξή μας και μας λυτρώνει απ’ ό,τι μας πνίγει στη ζωή. Γι’ αυτό, για τη Μαρία είναι φίλος και δάσκαλός της. Κι έτσι άρχισε, σιγά-σιγά, να βοτανίζει σ’ έναν κήπο, που πνίγεται από ζιζάνια με βαθιές ρίζες. Το ξέρει.

Βλέπει την ποίηση σαν μια εκδρομή ατέλειωτη, μια διαπόρευση, μέσα από την οποία μεγαλώνει κι αυτή, όπως τόσοι και τόσοι ποιητές. Είναι για την Μαρία, η ποίηση, «ένα αίνιγμα από συνηθισμένα λόγια». Γράφει σε ελεύθερο στίχο. Χρησιμοποιεί πεζολογικό ύφος, με αρκετή μουσικότητα. Μια νεοτερική γραφή, με ερωτική και κοινωνική περιδιάβαση. Το θεματολογικό της επίπεδο είναι ανανεωμένο. Διακρίνει κανείς στοιχεία κοινωνικής αμφισβήτησης, ρομαντικού επαναστατισμού και σκληρού λυρισμού. Μια δημιουργική φαντασία, ένα ιδιαίτερο προσωπικό βίωμα. Όλα αυτά την τοποθετούν στον σύγχρονο γυναικείο ποιητικό λόγο.

Με καθαρή σκέψη, κριτικό στοχασμό, ευγένεια ψυχής, γυμνά χέρια, αναζητεί τη λύτρωση, κάτω από τις σκούρες πτυχές της ζωής. «Γιατί Ποίηση θα πει έκφραση πόθων ψυχής, κι όπου αυτοί φανερώνονται, λάμπει ολάκερος ο άνθρωπος από την αλήθεια».

Η Μαρία ακροβατεί σ’ ένα μοτίβο θλίψης. Μεταφέρει την κατήφεια των καιρών και μιλά για τον φόβο που φωλιάζει στο στέρνο των ανθρώπων. Για όλα τα χτυπήματα υψώνει μια κραυγή αγωνίας. Και κάτω από τη σκιά της, η νοσταλγία των καιρών, ο πόνος των πραγμάτων, τα πάθη του έρωτα.

Απευθύνεται στην κοινωνία, με το περιλάλητο άγχος της εποχής, που έπαψε να βλέπει τα χρώματα, ν’ ακούει τους ήχους, να βλέπει όνειρα, ν’ ακούει τη φωνή των καιρών. Εκφράζεται με λόγια, τι σκέφτεται, τι ακούει, τι αισθάνεται. Στην ποίησή της βρίσκουμε τη μοίρα της, δεμένη με τη μοίρα των άλλων.

Το «Η Σκιά μου κι Εγώ», είναι ένα ορυχείο απέραντης ευαισθησίας, που κάπου υπάρχει ένα ράγισμα που μπαίνει η θλίψη. Και παντού εκεί η ηρεμία, η σιωπή, η γαλήνη, η απουσία, η λύπη. Προσπαθεί ν’ αντισταθεί στη φθορά της εποχής, αλλά μια απογοήτευση την διακατέχει και συνεχώς διαπιστώνει την άρνηση. Κεντρικός της άξονας, εδώ, είναι ο άνθρωπος και ο πόνος του. Σκοπός της μέσα απ’ αυτόν, είναι να τον οδηγήσει στη λύτρωση, στην εσωτερική του κάθαρση. Τόσο περισσότερο τραυματίζεται και πονά, όσο περισσότερο λαχταρά την αγάπη και την επικοινωνία με τους ανθρώπους.

Η Μαρία Χρονιάρη, ιδιοσυγκρασία ευαίσθητη, φύση συναισθηματική, τυλίγει τους στίχους της με μια διάχυση θλίψης, αλλά και τρυφερότητας. Την χαρακτηρίζει η ελεύθερη φαντασία, η υπαρξιακή αγωνία, η λυρική ονειροπόληση. Τα συναισθήματα είναι η καθημερινή της τροφή. Έχει τη μυστική συνταγή να γράφει ποίηση και μαζί μ’ αυτή να ανακαλύπτει τον εαυτό της.

Τραγουδά την λύπη για να την ξεπεράσει. Προσπαθεί, μέσα από τα χαλάσματα της ψυχής, να φέρει στην επιφάνεια το φως. Γράφει τους στίχους της στο εργαστήρι της ποιητικής της συνείδησης. Στο μυαλό της εδράζουν μύχιες σκέψεις, επιθυμίες, αισθήματα. Ακούει τα μηνύματα που διασταυρώνονται στην ατμόσφαιρα ως ευαίσθητη δέκτης, τους ψίθυρους και τις κραυγές. Ακινητοποιεί φευγαλέες εικόνες και αισθήσεις. Παντού η λύπη, η φθορά, ο χρόνος, η σιωπή, η μελαγχολία, το αθέατο.

Η ποίηση της Μαρίας Χρονιάρη είναι μια ελπιδοφόρα νέα ποιητική φωνή. Είναι «η σκοτεινή δύναμη που θάλλει στη σιωπή και που αποκτά ήχο σε στιγμές απρόσμενες».

Ελπίζω να αγαπήσετε αυτούς τους υπέροχους στίχους, «έτσι όπως κοιτάζετε μ’ ευχαρίστηση το φεγγάρι».

Γι’ αυτό:        Μην κλαις, Μαρία
                                    κι αν όλα από πόνο
                                    έγιναν θάλασσα
                                    όλα τα κύματα
                                    είναι δικά σου…


 Πέτρος Μπερερής

(Το κείμενο εκφωνήθηκε στην παρουσίαση του βιβλίου "Η σκιά μου κι εγώ", εκδ. Απόπειρα 2014, στις 4 Νοεμβρίου 2015)

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΟΥ



Την Δευτέρα 23/11/15 στην εκπομπή "Πάντα η Εκάτη", ακούσαμε Country μουσική και όχι μόνο. Όσοι πιστοί, πατήστε επάνω στο σύνδεσμο, κι ελάτε να νιώσετε ό,τι κι εμείς.

Καλή ακρόαση!






Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

ΝΑ ΧΑΙΔΕΥΕΙΣ ΠΛΗΓΕΣ



Εχθές βράδυ Δευτέρας  16 Νοεμβρίου, καταφέραμε με την μουσική να χαϊδέψουμε τις πληγές. Και κάποιες να τις κλείσουμε. Κι αυτό μέσα από την εβδομαδιαία εκπομπή "Πάντα η Εκάτη" στην συχνότητα του http://maga.gr/radio/ . Πατήστε επάνω στο Play και θα ακούσετε μέσω του Mix Cloud την χθεσινή εκπομπή.

Καλή ακρόαση!


Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015

ΠΟΝΟΣ



Ξέρω ένα παλιό λεωφορείο
Που τα καθίσματά του
Έχουν ποτίσει κηλίδες
Η τελευταία είναι τα μάτια μου
Προσπαθώ να τα καθαρίσω
Με χλωρίνη
Αλλά τα τζάμια διαρκώς θολώνουν

Και τρίβω
Όσο μπορώ πιο δυνατά
Μέχρι να φθαρεί το ύφασμα
Της πραγματικότητας

Όμως αυτό όσο πάει
Γίνεται και πιο μαύρο
Αλλάζω τα μάτια με τροχαλίες
Και ανεβαίνω ψηλά

Όσο φοβάμαι
Τόσο δεν κρύβομαι

Βρίσκομαι
Στο προαύλιο του εαυτού μου
Βαδίζοντας πάντα στο πλευρό μου
Η μοναξιά σχηματίζει μια λίμνη
Ο πόνος με παρασύρει
Σε εκδρομή δωματίου

Μια βελόνα έχει αυλακώσει το δίσκο μου
Κατεβαίνω και γονατίζω
Το λεωφορείο περνάει από πάνω μου
Δεν νιώθω τίποτε άλλο
Εκτός από ένα αίσθημα
Αφόρητης ζέστης

Φταίει η κηλίδα που άλλαξε χρώμα
Την τελευταία στιγμή
Και η τροχαλία

Έγινε κατακόκκινη

[Μη δίνεις σημασία στο κόκκινο, είναι πάντα άπληστο. Όταν αγαπάμε, ονειρευόμαστε. Η τελευταία πραγματικότητα είναι τα μάτια. Κοίτα. Μας.]

31/12/2013

Μαρία Χρονιάρη - Σταύρος Σταυρόπουλος


(από την κοινή ποιητική  συλλογή  "ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΥΦΟΥΣ", εκδ. Βιβλιόραμα, που κυκλοφορεί από τις 5 Νοεμβρίου 2015)


Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

ΤΑ ΑΘΕΑΤΑ ΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ



Μονάχη στο δωμάτιο ή σ’ έρημο δρόμο, σε πορεία ακινησίας, μ’ ένα επίμονο παρελθόν λαθρεπιβάτη- η Μαρία Χρονιάρη ξεκινά την ονειροβασία της κρατώντας στο ένα της χέρι πληγές και στ’ άλλο ετοιμόγεννες επιθυμίες. Θρύψαλα και υπόλοιπα από μια ζωή που τρέχει προς την πιο βαθιά πτώση.

Αγωνιά να καταλάβει. Να κατανοήσει αυτό που έφυγε και να σφαλιστεί απ’ αυτό που θα’ ρθει. Ταχυδακτυλουργός μέσα στο κουτί του Schrödinger, με μια γατούλα δραπέτισσα να νιαουρίζει κάθε τόσο τα φλογοβόλα της ψεύδη. Γιατί, όπως λέει και η ίδια:

                                    “Η αλήθεια είναι
                                     πως στην πραγματικότητα
                                     τίποτε
                                     δεν είναι
                                     πραγματικό”.

Κι όμως, μέσα σ’ ένα ψέμα - μέσα εκεί στην επιθυμία για φυγή- είναι που η ποιήτρια αντικρίζει πιο καθαρά και με μεγαλύτερη τόλμη ό, τι θεωρούσε άπιαστο. Πρώτα οι χρωματισμοί. Οι αποχρώσες ενδείξεις για το μέγα έγκλημα που λέγεται ΖΩΗ. Έπειτα οι λέξεις. Οι σαθρές επικεφαλίδες στα ρέοντα και εξαερωμένα καρέ των αεικίνητων στιγμών. Αντικατοπτρισμοί και αντανακλάσεις. Και στο τέλος η πτώση. Γιατί: όλα μπορούν να ειπωθούν εκτός από το άρρητο όνομά τους. Τίποτε δε μπορεί να διαταράξει την φυσική πορεία των πραγμάτων. Κάθε προσπάθεια για υπέρβαση είναι καταδικασμένη στην πιο πικρή διάψευση. Κι όμως, εσύ έχεις χρέος να φορέσεις τα φτερά του Ικάρου και να τραβήξεις πορεία προς τον Ήλιο.

Παράλληλα σ’ αυτή την πορεία, σαν ψευδαίσθηση, σαν κι αυτή των σωματιδίων στην επιπεδοχώρα του Edwin A. Abbott, ο Έρωτας χαράζει τα δικά του λημέρια. Πάντα παρόντας μέσα από την απουσία του αγαπημένου. Ένα κύμα κόκκινου ικανό να απορροφήσει τις σκιώδης παρουσίες των ενδόμυχων φόβων και να εξοστρακίσει τον τόσο θάνατο που ενυπάρχει στις κρύες νύχτες, στα κενά και σ’ οποιονδήποτε μετεωρισμό της στιγμής. Βαρύς σαν αγαλμάτινη ακινησία κι όμως τόσο τρωτός στο άγγιγμα της φωτιάς. Το πάθος. Η ανεξέλεγκτη ετούτη σπίθα από τον πιο άγουρο πόνο στην κορυφαία κατάληξη, όπου γίνεσαι όλος στάχτη.

Μιαν ολοκλήρωση κι αυτή μέσα στην δική της αποτυχία, μιας και:

                                    “ποτέ κανείς δεν θα μάθει
                                     τι γεύση έχει το φιλί των εραστών

                                     όταν πεθαίνουν ζωντανοί”.

                                                            *

Και ξάφνου ένα σιωπητήριο σάλπισμα. Έκκληση για ληξιπρόθεσμο θάνατο ή υπόσχεση για κάτι καινούριο;

Εδώ η ποιήτρια μιλά στον εαυτό της. Είναι ντυμένη τα μαύρα πέπλα της γέννησης και γύρω μια θάλασσα πόνου. Ας φανταστούμε τα κύματα να σκάνε στα πόδια της και μέσα εκεί στον αφρό, που προκαλεί η μόνη στέρεη αλήθεια - ο Θάνατος-, να αναδύεται καθάρια η εκπλήρωση του τέλους.

Η χθόνια μορφή της Εκάτης είτε ως αναπόσπαστο κομμάτι της Περσεφόνης (κι ό, τι αυτό σημαίνει) είτε ως πηγή καθαρμού (οξυθυμία), στην ποίηση της Χρονιάρη γίνεται η κυανή επιθυμία για λύτρωση. Μια σελήνη επάνω σε τοπίο αντικατοπτρισμών κι επαναστατημένων ονείρων.

Ενοχές και παραμύθια στο προσευχητάρι της νύχτας. Ένας λύκος που αλυχτά μάταια την ώρα της βροχής. Κι η βροχή να γεμίζει την ήδη γεμάτη, από ψεύδη, πραγματικότητα. Μια Σαχάρα στον καθρέφτη του κόσμου.

Κάπως έτσι κλείνει το θλιμμένο της τραγούδι, κρατώντας το σκοτεινό μυστικό της ζωής της ακερμάτιστο. Κλεισμένο μέσα στα άδυτα κι αθέατα τοπία του Εαυτού.



Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

(το κείμενο εκφωνήθηκε στην παρουσίαση του βιβλίου "Η σκιά μου κι εγώ", εκδ. Απόπειρα την Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015) 

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΩΝ ΣΤΙΧΩΝ




Την Δευτέρα 2 Νοεμβρίου, υποδεχθήκαμε τον νέο μήνα με τραγούδια που αγαπάμε πολύ να ακούμε. Αν κι εσείς επιθυμείτε να κάνετε το ίδιο, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο και πατήστε το κουμπί του Play. "Πάντα η Εκάτη", πάντα η μουσική!


Καλή ακρόαση!


Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ



Η Απόπειρα και η Μαρία Χρονιάρη σας καλούν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου «Η σκιά μου κι εγώ», την Τετάρτη 4 Νοεμβρίου στις 7.30 το βράδυ στο Polis Art Café στο αίθριο της Στοάς Βιβλίου.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο φιλόλογος δρ. φιλοσοφίας Πέτρος Μπερερής, ο κριτικός λογοτεχνίας Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος και ο ψυχίατρος, ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Παπαδημητριάδης.

Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η ηθοποιός Χριστίνα Χριστοδούλου.