Στον αχάραγο δρόμο
κανείς δεν μιλάει
Μόνο βουβά προχωρούν
προσπαθώντας να σώσουν
ό,τι μπορούν απ' τη θλίψη
Μέσα στην ξέπνοη λήθη τους
κρατούν με λίγη καλοσύνη
κάτι που μοιάζει με χάδι
και στα διάτρητα δάχτυλα
νερό που ρέει η στιγμή
Κι εγώ που τίποτε άλλο δεν έμαθα
απ' το να ξέρω να δίνω
δαγκώνω με πάθος τα ράμματα
ματώνοντας από ανάγκη
Μ. Χρονιάρη, από την ποιητική συλλογή "Μετά από αυτό που προηγήθηκε", Εκδ. Σοκόλη 2020
