Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

ΕΡΩΤΑΣ





Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά κοντά, για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε.



Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση, Τόμος τρίτος (1979-1987)

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

ΦΙΛΟΤΕΧΝΩΝΤΑΣ ΣΙΩΠΕΣ

«ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΩ ΖΩΕΣ», Μαρία Χρονιάρη, εκδόσεις «Απόπειρα» (ποίηση).

Γράφει: «Φιλοτεχνώ τις σιωπές σου στο δέρμα μου. Σταυροβελονιά, για ν’ ακούσω τον ήχο σου». Θραύσματα και αποφθέγματα, ρήσεις και αντιρρήσεις, φράσεις υπαινικτικές, αλληγορικές, αλλά πάντα με τη δύναμη του Λόγου και του Νου.

Η ποιήτρια από τα Ανώγεια της Κρήτης, στο πρώτο της βιβλίο – συνάντηση μ’ εμάς και πιότερο με το έσωθεν του εαυτού της, «ανοίγει» μια πλούσια γκαρνταρόμπα από συναισθήματα και «αλλάζει ζωές» σαν ρούχα φθαρμένα και πολυφορεμένα, σκισμένα και κακοποιημένα από την πολλή χρήση. Ή, αντίθετα, την... αχρησία. Για να καταλήξει γυμνή στον καθρέφτη της ουτοπίας, του ονείρου, του θυμού, της έλλειψης, της διάψευσης, του κυνισμού, της αγάπης. 

Λες και μ’ ένα μικρό μαχαιράκι ταιριάζει τ’ αταίριαστα, αυτά που συχνά ταιριάζει στη ζωή το μοιραίο, το αναπόφευκτο, ο έρωτας, ο θάνατος ή και τα δύο.
Σε ένα κρεσέντο που οδηγείται σε ένα σοφό πεσιμισμό, που, όλως περιέργως και αντιφατικά, γεννά χαμόγελο και αισιοδοξία . Μιλώντας για το «όλα» που κρύβει το «τίποτα». Και το αντίστροφο...


ΓΙΟΛΑ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΤΗΛΕΡΑΜΑ τ.χ 1820, 21 - 27/1/2012

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=160097 

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Ο ΛΥΚΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ



Είναι μερικές φορές που άλλοι μιλούν για μας, γι' αυτό που νιώθουμε, που είμαστε που αγαπάμε. Έχω ξαναπεί από αυτό το μπλόγκ, πως η μουσική μιλάει την καλύτερη γλώσσα. Το αποψινό τραγούδι, έχει άμεση σχέση με την προηγούμενη ανάρτηση, που αναφέρεται στην ιστορία των δύο λύκων. Ο δικός μου λύκος, περπατάει κάθε στιγμή στην Σαχάρα. Είμαι περήφανη γι' αυτόν. Τα καταφέρνει πάντα.  Εκεί που αλλάζω ζωές.





Μαρία Χρονιάρη

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

ΟΙ ΔΥΟ ΛΥΚΟΙ

Αυτό που έχουμε μέσα μας, είναι εκείνο που έχουμε επιλέξει να είμαστε. Να γίνουμε. Ένα κομμάτι μου, είναι λύκος. Αγαπάω τους λύκους για πολλούς λόγους. Κι ευτυχώς τον δικό μου, τον μεγάλωσα σωστά. Όσο για σας, καλή τύχη με τους δικούς σας.. 


Μαρία Χρονιάρη


Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

ΠΕΤΡΩΣΑΜΕ


"Βάλε τις παλάμες στους ώμους μου
αγκάλιασέ με,
μόνο τα χείλη σου ανασαίνουν στα δικά μου
μόνο η θάλασσα στην πλάτη μας παφλάζει.

Οι πλάτες μας σα φεγγαρίσια όστρακα
που πίσω μας σφαλίσαν τώρα.
Ακούμε τεντωμένοι, ακουμπισμένοι.
Εμείς - ένα διαφορούμενο σχήμα ζωής.

Στον αέρα του τσίρκου του κόσμου
σκεπάζουμε με τους δικούς μας ώμους
ό,τι γεννιέται ανάμεσά μας
όπως οι φούχτες τη φλόγα φυλάνε.

Άν στ' αλήθεια κάθε κύτταρο έχει ψυχή
άνοιξε τους φεγγίτες σου εσύ
και στους δικούς μου πόρους, πετροχελίδονα φυλακισμένα
οι ψυχές σου θα φτερουγίζουν μέσα σε μένα!

Τα κρυφά κάποτε γίνονται φανερά.
Μ' άραγε σε τι καταρράχτη από φωνές πουλιών
τ' αγκάλιασμα θα στερηθούμε, θα μαραθούμε
σαν τα όστρακα τα βουβά;

Αλλά ώς τότε, ανάφτρα, ξαπλώσου
στο κέλυφος της πλάτης σου το ελαστικό.
Έτσι εσύ σε μένα κι εγώ σε σε θα βυθιστώ.
Κοιμηθήκαμε."


ΑΝΤΡΕΪ ΒΟΖΝΙΣΙΕΝΣΚΙ

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΠΑΛΑΡΙΝΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ ΖΩΕΣ



Όλα τα παιχνίδια μου βγήκαν στο δρόμο για να σε ψάξουν. Μόνο ο μολυβένιος στρατιώτης γύρισε. Όχι όμως για μένα.

Για την μπαλαρίνα του.


(Μαρία Χρονιάρη, "Εκεί που αλλάζω ζωές", εκδ. Απόπειρα 2010)

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

ΨΥΧΗ ΝΟΤΑ

Υπάρχουν φορές που οι λέξεις δεν φτάνουν ή δεν υπάρχουν για να περιγράψουν ένα συναίσθημα, μια σκέψη, μια εικόνα. Επίσης, υπάρχουν και στιγμές που δεν μπορείς να μιλήσεις για τίποτα, που να σε αφορά. Που να σε κάνει εσύ. Εσένα. Εκείνες τις ώρες, τον λόγο παίρνει η μουσική. Μιλάει για όλα με τον καλύτερο τρόπο. Μιλάει τις λέξεις που δεν υπάρχουν, κι εσύ τις ακούς. Θα έπρεπε να μιλάμε μόνο με μουσική. Να καταργήσουμε ρήματα, σημεία στίξης. Μόνο με νότες. Γιατί, μόνο η μουσική γνωρίζει να μιλά την πιο ακέραιη γλώσσα. Απόψε η μελωδία αυτή, ήρθε στη ζωή μου για να μιλήσει για μένα. Γι' αυτά που είμαι. Γι' αυτά που έχασα. Αλλά και για όλα όσα έχω. Και τα βλέπεις μόνο εσύ. Ψυχή νότα.

Μαρία Χρονιάρη



Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Έβγαλα τα παπούτσια μου και μπήκα. Ο χρόνος, ερχόταν προς το μέρος μου κατά κύματα. Μέσα σ’ αυτόν τον λεηλατημένο ναό. Όλοι οι σταυροί ήταν πεσμένοι. Έπιασα να σκαλίζω με τις παρανυχίδες μου τους τοίχους. Να βγει ό,τι είχαν καταφέρει να θάψουν. Απ’ έξω βούιζε μια ανυπεράσπιστη σιωπή. Μη φοβάσαι, της είπα. Όταν φύγω θα σε πάρω μαζί.
Δεξιά κι αριστερά σπασμένες καρέκλες. Σαν κάποτε γιορτή. Σαν κάποτε αγάπη. Γιατί κανείς δεν τακτοποίησε πριν φύγει; Στην κεντρική κολώνα, την μόνη που είναι ανέπαφη, μια σχισμή ακροβατεί φως. Εκεί βρίσκονται όλες οι συγγνώμες του. Τις φόρεσα στα δάχτυλα και προχώρησα.
Μια μαρμάρινη σκάλα γεμάτη βροχή με οδήγησε στο πατάρι. Τίποτε δεν έμοιαζε με αύριο. Οι ημερομηνίες είχαν λήξει. Τσαλακωμένες επιδερμίδες, σπαταλημένες στιγμές, χιόνι. Μαύρο, πετρωμένο χιόνι. Άρχισα να φυσάω ώσπου τα μάτια μου μάτωσαν. Μια σταγόνα φωτιάς έπεσε στο πάτωμα. Σιγά σιγά εξαπλώθηκε σ’ όλο τον χώρο.
Κοίταξα κάτω. Η σχισμή είχε τώρα μεγαλώσει. Κατέβηκα την σκάλα τρέχοντας. Ήθελα να προλάβω τη ζωή της. Με προσοχή έπιασα τους σταυρούς και τους έβαλα έναν έναν στους τοίχους. Ό, τι ήταν θαμμένο, άρχισε τώρα να φανερώνεται. Πρώτα βγήκαν τα πόδια. Ακολούθησαν τα χέρια, ο κορμός, το κεφάλι. Τελευταία εμφανίστηκαν τα μάτια. Ανοιχτό καφέ. Τον κοιτούσα. Μια ανάρχαιη μελωδία ακούστηκε. Έκπτωτη ησυχία.
Βάδισα προς το μέρος του. Έβαλα τα χέρια του ανάμεσα στους μηρούς μου. Κεκαλυμμένη δουλεία. Αφαίρεσα λίγο κίτρινο απ’ τα μαλλιά μου και το ακούμπησα στους ώμους του. Όταν η γη γλιστράει, όταν ο ήλιος κρυώνει, να έρχεσαι σε μένα, του είπα.
Άφησα το βλέμμα μου να κυλήσει επάνω του. Όλα είχαν επιστρέψει.
Σε μένα.

Μαρία Χρονιάρη

( από το βιβλίο μου "Επειδή Μαζί", εκδ. Απόπειρα 2012)

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

ΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ;

Ποιός τολμά να αγαπάει για πάντα; Ποιός αντέχει να ζει πουθενά; Όλοι βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε και το ποτέ και το πάντα. Ίσως κάποιες φορές, να είναι θέμα συγκυρίας ποιό θα πεις, αλλά κι εκείνο που θα πιστέψεις. Υπάρχουν όμως και κάποιες περιπτώσεις που το πάντα ή το ποτέ, ακλόνητα καθορίζουν την πορεία.. Εκεί πια, διαλέγεις εσύ.


Μαρία Χρονιάρη


Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΣΚΙΑΧΤΡΟΥ

Στη ζωή, δεν φτάνει μόνο ν' αγαπάς. Έχεις ανάγκη και να αγαπιέσαι. Να αγαπιέσαι γι' αυτό που πραγματικά είσαι, κι όχι για εκείνο που σου υπέδειξαν να γίνεις. Για εκείνο που σε έφτιαξαν, ώστε ποτέ, να μην γίνεις αυτό που πραγματικά είσαι. Το προσπαθείς και θα το προσπαθείς πάντα, ακόμη κι αν αυτό σου κοστίσει την ίδια την ζωή σου.. Αλλά τελικά, κρίνονται όλα από το αποτέλεσμα;


Μαρία Χρονιάρη

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

ΜΕ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΟΥ

Τα τραγούδια αυτά, είναι από τους δίσκους που έκανε ο πατέρας μου όταν ακόμη τραγουδούσε. Σήμερα, είναι η γιορτή του..
 

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Μια νύχτα θα κάψω τους νεκρούς μου και θα ρίξω τις στάχτες στη θάλασσα. Να πάρουν αυτό που τους αξίζει. Μετά θα κάνω μια ινδιάνικη τελετή για να ξορκίσω το κακό. Θα κρέμεται ο σκορπιός στο λαιμό μου και θα ’ρθω να σε βρω.

Την ώρα που η σιωπή θα γεννάει τα παιδιά της.

(από το βιβλίο μου "Εκεί που αλλάζω ζωές", εκδ. Απόπειρα)



(από την ανάγνωση του ποιήματος στο κτίριο των εκδ. Γαβριηλίδη στις 17 Δεκεμβρίου 2011 κατά την παρουσίαση του τόμου ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ 2010)