Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

ΝΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ



Θέλει τόλμη και θάρρος σε μια κοινωνία που από το σχολείο εξασκείται στη χειραγώγηση των μυαλών, να στέκεσαι όρθιος και να υπερασπίζεσαι την αλήθεια και το θάρρος της γνώμης σου. Το να σκέφτεσαι και να αμφισβητείς, είναι βαθιά επαναστατικές πράξεις. Έτσι ήταν πάντα κι έτσι θα είναι. Κι ας προσπαθούν να μας τα μάθουν όλα αλλιώς.

Μ. Χρονιάρη







Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2016

"ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΥΦΟΥΣ" ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ - ΜΑΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑΡΗ


Την Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016, ο Σταύρος Σταυρόπουλος κι εγώ, ήμασταν καλεσμένοι στην ραδιοφωνική εκπομπή των Θέκλα Τσελεπή και Δημήτρη Πουλικάκου "Καθόμαστε στο Κόκκινο", στον ραδιοφωνικό σταθμό Στο Κόκκινο, όπου παρουσιάσαμε το βιβλίο μας "ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΥΦΟΥΣ", εκδ. Βιβλιόραμα 2015.

 Μια εκπομπή πλαισιωμένη από υπέροχη μουσική, σε μια συζήτηση για την ζωή και την ποίηση. Ο θείος Νώντας έλειπε εκείνο το βράδυ. 

Καλή ακρόαση!





Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2016

Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ ΣΤΑ ΙΣΠΑΝΙΚΑ



Ευχαριστώ πολύ τον μεταφραστή Mario Dominquez Parra, για την μετάφραση στα Ισπανικά ποιημάτων μου από την ποιητική συλλογή "Η σκιά μου κι εγώ", εκδ. Απόπειρα 2014. Διαβάστε ένα από τα ποιήματα στην ανάρτηση, και τα υπόλοιπα στον σύνδεσμο που ακολουθεί.





Entonces

Todo es
un pequeño instante
en la oscuridad

Todo es
una fina línea
poco antes de la luz

Todo es
siempre

un hálito
antes

o después


del fin



Τότε

Όλα είναι
μια μικρή στιγμή
μέσα στο σκοτάδι

Όλα είναι
μια λεπτή γραμμή
λίγο πριν το φως

Όλα είναι
πάντα

μια ανάσα
πριν

ή μετά

το τέλος


Διαβάστε τα υπόλοιπα μεταφρασμένα ποιήματα εδώ:

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ


Ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένας ανεξάντλητος ωκεανός, γεμάτος από ανεξάντλητες νησίδες φωτός, που οδηγούν πάντα στο ίδιο σημείο: Το εντός του βάθος.


Περπατάει στα βήματα της ίδιας γνώριμης στράτας. Αργά και μεθοδικά, υπερασπίζεται βέβαια, αποφάσεις και στάσεις. Ζωής. Κατάστασης. Διαδρομής δεδομένης. Στα χρόνια που διένυσε χιλιόμετρα νύχτας, έσπειρε φως στις εντός της πατρίδες. Ίδρυσε χρώματα σε γερασμένες πληγές. Ζωγράφισε θάλασσες στις γκρεμισμένες ασφάλτους.

Ό,τι κι αν έκανε για ένα ήταν σίγουρη: Τώρα όλα τα μάτια της θα κοιτούσαν μπροστά. Οι άνθρωποι που γνώρισε, ιερή μουσική. Στις παρτιτούρες της θλίψης τους, έγραψε με την ίριδα χίλια σονέτα ευχών. Τους μιλάει για θαύματα όλες τις άγρυπνες ώρες. Για τα ανένδοτα κύματα στις γωνίες της ψυχής. Είναι όλα ανάποδα. Είναι όλα σωστά.

Αντιστρέφει τον πόνο που ορίζουν οι λέξεις τους και κρεμάει στις κουρτίνες της μελλοντικές προσευχές. Κρατάει πάντα σφιχτά τα κλειδιά του ουρανού της. Πια καμία σκιά δεν θα λερώσει ορίζοντα. Θα επιτρέψει την είσοδο μόνο σ’ εκείνους που ξέρουν. Που γνωρίζουν καλά να γιατρεύουν ρωγμές.

Την πληγή που τη ρήμαξε, η ψυχή τη θυμάται. Κάτι αόρατα νήματα δείχνουν πάντα το έδαφος για να αλλάζει η σιωπή. Τώρα ό,τι της έκλεψαν, το πήρε πίσω διπλά. Να μεγαλώνει η φωνή της δίχως ίχνος κραυγής. Άλλαξε κατευθύνσεις, διευθύνσεις και γράμματα.
Σκότωσε όλες τις πιθανότητες που της φώναζαν πίσω. Κανένας θάνατος πια δεν γιορτάζει για ‘κείνη. Στο ταξίδι αυτό, έχει ό,τι χρειάζεται. Ξημερώνει στα χέρια της μία νέα ζωή. Και δηλωμένη βαθιά της μια καινούρια πορεία.

Από εδώ και στο εξής, όλος ο κόσμος που όρισε, θα συμβαίνει εξ’ αιτίας της.



Μαρία  Χρονιάρη


Κείμενο από την στήλη μου, "Ιστορίες του ωκεανού", στην εφημερίδα "Η φωνή των Ανωγείων."


Διαβάστε όλη την εφημερίδα εδώ:

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ




Στο ταβάνι σχήματα τριαντάφυλλα
και σχήματα αράχνη
τα φώτα κίτρινα θαμπά σκοτεινά
μεγάλα ψάρια στους πράσινους βαθιούς τοίχους
καρφωμένα
αίμα
τρύπιες κουβέρτες και σπασμένα τζάμια
η βροχή
και ξάφνου μέσα στα χέρια μου τα μαλλιά της
το σώμα της και τ’ ανοιχτό στόμα της
μακριά βαθιά πάνω στο βουνό

Το μυαλό μου κουρασμένο
κι ο αγέρας διάφανος σαν κρύσταλλο
ρολόγια πέφτουν ολοένα και
σπάζουν πάνω στο πλακόστρωτο
σήμερα ο αγέρας δυνάμωσε ακόμη
απ’ το παράθυρο βγήκε ένα χέρι
μέσ’ στον καθρέφτη φάνηκε έν’ άλλο χέρι
έδερναν τα μεσάνυχτα
μακριά ακουγόταν ένα βογγητό

Όλα όσα βλέπω
τα παράξενα όνειρα μου θυμίζουν εσένα
η νύχτα θυμίζει εσένα
ένα μικρό παιδί που κλαίει μου θυμίζει εσένα
κι ο τάφος μου θυμίζει εσένα
όλες οι φωτογραφίες, όλα τα χρώματα
όλα μου θυμίζουν εσένα
και όλα τα αγαπώ για σένα

Μίλτος Σαχτούρης