Μια φορά
και δυό καιρούς άρχισε μια ιστορία ανάμεσα σε ένα ποίημα και ένα παραμύθι. Τόσο
το ποίημα όσο και το παραμύθι ποτέ δεν πίστευαν πως θα υπήρχε μια μέρα
περίπτωση να συνυπάρξουν κάτω απ' τον ίδιο ουρανό, μέσα στις ίδιες σελίδες.
Κι
όμως ένα βράδυ, εντελώς απροσδόκητα, το ποίημα έγραψε ένα παραμύθι και το
παραμύθι ένα ποίημα. Ξεπήδησαν από τις σελίδες του τετραδίου κι έφτιαξαν έναν
χορό από λέξεις, ήχους, χρώματα καθώς το ένα βυθιζόταν μέσα στο άλλο. Κι
ένιωθαν τόσο ανάλαφρα καθώς οι διαφορές και οι ομοιότητες που είχαν, ήταν σαν
μια λεπτή γραμμή μέσα στο σύμπαν.
Και για ώρα πολλή στριφογύριζαν στο δωμάτιο,
στα έπιπλα,στα άπλυτα ρούχα ακούγοντας ολότελα πια τον δικό τους ήχο. Το ποίημα και το
παραμύθι από τότε κι ίσως κι από πάντα, έμαθαν πως μόνο όταν δεν φοβάσαι, μπορείς. Αν τα δείτε ανάμεσα στο πλήθος θα τα ξεχωρίσετε αμέσως, γιατί παίζουν
μια παράξενη μουσική από νότες που δεν υπάρχουν. Μην τα ενοχλήσετε, μην πάτε
κοντά τους. Πράξτε σαν να είναι αόρατα.
Αφήστε τα μόνο να υπάρξουν.
Μαρία Μαρίλια Χρονιάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου