Μερικές φορές στη ζωή είσαι και το πιόνι και η σκακιέρα. Πότε λευκό και πότε μαύρο. Πότε ο βασιλιάς και πότε το άλογο. Θέλει σοφία εσωτερική για να διακρίνεις κάθε φορά τον ρόλο σου. Να μπορείς να κινηθείς σωστά, ανάλογα με τις περιστάσεις.
Δεν είναι όμως πάντα εύκολο.
Εσύ διαλέγεις τον ρόλο σου; Κι αν όχι, ποιος; Κι εσύ γιατί τον αποδέχεσαι; Κι
αν δεν τον αποδεχτείς, σε ποια χέρια θα τον αφήσεις; Είναι λιγότερο ή
περισσότερο ασφαλή από τα δικά σου;
Μεγάλη υπόθεση τα χέρια. Σου,
τους, των. Άλλοτε μικρά κι άλλοτε μεγάλα, με την ίδια δύναμη, με λιγότερη
δύναμη, κοφτερά μακρινά ή κοφτερά αγαπημένα, δίκαια ή άδικα, λάθος ή σωστά, τα
χέρια είναι πάντα εκεί.
Να σε τραβήξουν επάνω ή κάτω,
να σε βγάλουν απέναντι ή να σε χάσουν. Κι όμως… Πάντα αυτά θέλουμε. Σε αυτά
κατευθυνόμαστε για να ξεχάσουμε και να αγαπηθούμε. Για να κλάψουμε και να
γιορτάσουμε. Σε χέρια γεννιόμαστε και σε χέρια πεθαίνουμε. Σε αναζήτηση των
χεριών μια ζωή στη ζωή μας.
Τυχερός ο άνθρωπος που
βρέθηκε από τη φωτεινή τους πλευρά. Που είδε μέσα τους το γέλιο και το χάραμα.
Που δεν ένιωσε φόβο, πόνο, απόρριψη και πίκρα. Που τα χέρια δεν τον γέλασαν.
Που μόνο του γελούσαν απέραντα και πάντα δικά.
Που τον κράτησαν γερά και τον
συντρόφευσαν σε δρόμο ίσιο και σε βουνό. Που του τραγούδησαν, που έγιναν
πρόσφορο να μεταλάβει κι από τις χούφτες τους δεν χανόταν νερό. Χέρια χάδι,
χέρια βάλσαμο, χέρια αντοχή, χέρια αγκαλιά κι ανάσα, χέρια σφιχτά, χέρια
ουρανός, χέρια ζωή και θάλασσα. Χέρια που όπου κι αν μπουν στη σκακιέρα, όποιο
πιόνι κι αν είναι, δεν θα πληγώσουν ποτέ.
Γιατί στις ρίζες τους θα
γεννιέται διαρκώς η φωνή της αγάπης.
Μαρία Χρονιάρη - Sandhu
Νέο κείμενο στη στήλη μου "Όταν ο λύκος είναι εδώ" στο Πολιτιστικό Site Ologramma.art Διαβάστε κι εδώ: https://ologramma.art/prosforo-soma/
