Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

ΑΝΥΠΝΥΑ





Τις νύχτες
Όταν κοιμάται το νερό
Τρυπώνω μέσα μου
Να βρω τα χαμένα
Πως ζωγραφίζει κανείς την ψυχή;


Ποιο χέρι μοίρας
Μοιράζει τις ώρες;


Κανένα γιατί
Δεν υπάρχει στ’ αλήθεια
Καμία γιορτή
Δεν ανάβει τα φώτα
Εντός

Μόνο κάτι μικρές
Αστραπές κι ένα μπλε χιόνι
Σε κόκκινα σπασμένα δάχτυλα
Μπορούν να σου δείξουν
Τον δρόμο

Κι αν είσαι αρκετά τυχερός
Ίσως κερδίσεις

Το δικαίωμα της τελευταίας λέξης

Πριν το οριστικό τέλος
Εκείνου του ήρωα


Που ήθελε να σου μοιάσει


Μαρία Χρονιάρη

 (από την νέα ποιητική συλλογή μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ", που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)

1 σχόλιο:

  1. Έχω αφήσει την τσίχλα στα κάγκελα
    Να πας να την πάρεις
    Δεν υπάρχει επόμενος ήρωας

    Όλοι οι άγγελοι
    Είμαι εγώ

    (ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΙ ΜΑΖΙ, Σάρκα, εκδ. Σμίλη 2014)

    ΑπάντησηΔιαγραφή