Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

ΖΩΗ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΘΑΝΕΙ



"Ζήσατε πολλές και μεγάλες πίκρες που τώρα έχουν περάσει. Λέτε ότι αυτό το πέρασμά τους ήταν οδυνηρό και ενοχλητικό για σας. Ωστόσο, αναρωτηθείτε σας παρακαλώ, αν αυτές οι μεγάλες πίκρες πέρασαν μέσα από σας, αν μεταμόρφωσαν κάποια πράγματα στο βάθος του είναι σας, αν κάποιο σημείο του εαυτού σας άλλαξε όσο ήσαστε λυπημένος. 

Επικίνδυνες και κακές είναι μόνο οι λύπες που περιφέρουμε δημοσίως για να τις καταπνίξουμε με θόρυβο σαν αρρώστιες που αντιμετωπίζουμε επιπόλαια και επιφανειακά.Υποχωρούν για λίγο και μετά από μια ανάπαυλα εκδηλώνονται σε πολύ χειρότερη μορφή, μαζεύονται μέσα μας και είναι ζωή, ζωή που δεν ζήσαμε, που αρνηθήκαμε, που χάσαμε, ζωή που μπορεί να μας πεθάνει."


Ρίλκε, από το βιβλίο "Γράμματα σε έναν νέο ποιητή" 1929


2 σχόλια:

  1. Λενε πως οι μεγαλες "πικρες"
    τους δυαντους τους κανουν δυνατοτερους
    και τους αδυναμους πιο αδυναμους.
    Εκ πειρας ,λοιπον,συμφωνω!

    :)
    Καλησπερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Όσο πιο σιωπηλοί, πιο καρτερικοί, πιο συγκεντρωμένοι είμαστε τις ώρες της θλίψης μας, τόσο εισχωρεί πιο βαθιά και πιο άσφαλτα το Καινούργιο, το Άγνωστο, εντός μας, τόσο το καταχτούμε πιο πλέρια, τόσο περισσότερο γίνεται, αυτό, Μοίρα μας."

    Ρίλκε, απόσπασμα από το ίδιο με την ανάρτηση βιβλίο.

    Καλησπέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή