Ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένας
ανεξάντλητος ωκεανός, γεμάτος από ανεξάντλητες νησίδες φωτός, που οδηγούν πάντα
στο ίδιο σημείο: Το εντός του βάθος.
Είμαι σχεδόν διάφανη. Οι άνθρωποι με αγγίζουν χωρίς
να με ακουμπούν. Και τις φορές που μ’ ακουμπούν, δίχως να το γνωρίζουν,
εισρέουν μέσα μου χιλιάδες «εγώ». Εκχύνουν ζωές που εν δυνάμει μου μοιάζουν.
Γίνομαι αμέτρητοι άλλοι. Μετουσιώνω ευχές, μέρες και νύχτες. Υποδύομαι εκείνα
που νομίζουν πως είναι. Παίζω τους ρόλους τους τόσο καλά, που στο τέλος θα
θέλουν να μου μοιάσουν.
Κανείς άνθρωπος δεν αποδέχεται πλήρως τον εαυτό του.
Το απόλυτο της αδυναμίας του. Το μηδενικό της δύναμής του. Πάντα κάνει το λάθος
να γνωρίζει λάθος πράγματα για τον εαυτό του. Να ενεργεί παράνομα. Κατά
παράβασιν εαυτού. Κι όμως, αυτό είναι που τους βοηθά να συνεχίζουν να ζουν,
ανενόχλητα άλλοι μες στη ζωή τους.
Κι αν καμιά φορά το σκεφτούν, δεν αλλάζουν τροχιά.
Αλλάζουν τη μάσκα. Για να μπορούν να υποφέρουν εκείνα που βλέπουν πως δεν
είναι. Που κάποτε θέλησαν και τώρα πια δεν αντιστοιχούν.
Όλοι έχουμε ένα ειδικό βάρος. Αυτό που μας κάνει
ορατούς δια γυμνού οφθαλμού. Κι όμως, το αόρατο οφείλουμε να βλέπουμε. Εκείνο
που περιβάλλει την ύπαρξη και την κάνει να είναι.
Στιγμές – στιγμές, όταν ανοίγω τα παράθυρα ν’
ακουμπήσω το φως, είναι σαν κάποιος να τρυπάει το κορμί μου. Μυριάδες βελόνες
φωτός που απειλούν την διαφάνειά μου. Αντανακλώ τον εαυτό μου χιλιάδες φορές.
Γυρίζω γύρω από μένα, γιατί δεν έχω που να πάω. Δεν υπάρχει κανείς να μ’
απορροφήσει. Κι έτσι επιστρέφω σε μένα. Γιατί από μένα εκπορεύομαι.
Ο Σταύρος σε ένα βιβλίο του έχει γράψει: «Είμαι τα
γεγονότα μου».(*) Πόσο ακριβές και βαρύ
και δίκαιο είναι αυτό. Μόνο που εγώ, γενόμενη διαρκώς άλλοι, είμαι και τα
γεγονότα τους. Πως γίνεται να επωμίζεσαι τις ζωές των άλλων; Δεν ξέρω. Αλήθεια,
δεν ξέρω.
Ξέρω μόνο πως εκείνο που αντέχεται, είναι να
προσπαθείς να βρεις το τέρμα που θα σε φέρει πιο κοντά σ’ ό, τι είσαι
προορισμένος να γίνεις. Και να ψάχνεις βαθιά μέσα σου, να βρίσκεις διαρκώς τα
κομμάτια που σε συνθέτουν.
Γιατί τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο ισχυρό, από τη
στιγμή που θα αποφασίσεις να είσαι και να μπορείς τα γεγονότα σου.
(*) Σταύρος Σταυρόπουλος, «Τι γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν»
Μαρία Ι. Χρονιάρη
Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στην εφημερίδα "Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ", όπου φιλοξενείται η μόνιμη στήλη μου, "Ιστορίες του ωκεανού". Την εφημερίδα μπορείτε να την κατεβάσετε σε μορφή PDF, και να την διαβάσετε, εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου