για την Σουζάνα και τον Παναγιώτη
Σήμερα είναι μια επέτειος. Μια επέτειος θλίψης. Άνθρωποι που χάθηκαν από την ζωή μου χωρίς να προλάβουν να μεγαλώσουν. Με τα άγουρα χρόνια της εφηβείας να χτυπάνε δυνατά στις αρτηρίες τους. Που έγιναν μπλε. Και παγωμένες.
Άνθρωποι που έκαναν αλήθεια τα ψέματα γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουν αλλιώς. Γιατί πάντα ο παράδεισος θα είναι μακριά. Και πάντα κάνουμε ό, τι μπορούμε να τον φτάσουμε. Να τον φτιάξουμε. Να τον φέρουμε λίγο πιο κοντά.
Η καρδιά μας, η ζωή μας, οφείλει να έχει χώρο γι' αυτούς τους ανθρώπους. Κι αν δεν έχει, να τον δημιουργήσει. Μου λείπουν οι φίλοι μου. Γιατί δεν καταφέραμε να δούμε μαζί τον κόσμο. Γιατί ο κόσμος μου χωρίς αυτούς είναι αλλιώς.
Να είστε καλά εκεί παιδιά. Έτσι κι αλλιώς ο χώρος κι ο χρόνος δεν υπάρχουν όταν αγαπάς. Όταν θυμάσαι.
Μαρία Χρονιάρη
Καποιοι ανθρωποι "χρειαζομαστε" δυνατα χερια
ΑπάντησηΔιαγραφήγια να "καταφερουμε" να μη γυρισουμε πισω...
στον εαυτο μας...στη σιωπη...
Καποιοι ανθρωποι "ονειρευομαστε"
αυτο που ποτε μονοι δεν θα "αγγιξουμε".
Και ειναι τοσο ...
μα τοσο κοντα...
το αισθανομαι...
Στη μνημη τους!
Αγριομέλι
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ψυχή μας, είναι εκείνο το σκοτεινό φωτεινό μέρος που ποτέ δεν θα μπούμε. Ποτέ δεν θα μάθουμε. Κι εκείνο που πρέπει διαρκώς να αντιμετωπίζουμε. Δύσκολη μάχη. Κι άνιση κάποιες στιγμές.
Κι είναι τόσο μα τόσο κοντά. Γιατί μερικές φορές - ίσως τις πιο πολλές - δε γίνεται παρά να είμαστε δραπέτες απ' το όνειρο.
Το σχόλιό σου με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη.