Είναι μια σκιά
Που μ’ ακολουθεί
Σαν παράνομο βλέμμα
Κάθε μέρα
Φυτεύει ευχές
Στο μπαλκόνι μου
Μετά
Τις ποτίζει η ζωή
Αφήνοντάς τες στο
μαξιλάρι μου
Με το φως του ήλιου
Όλα έχουν γίνει αλλιώς
Η σκιά μου κι εγώ
Προχωράμε μαζί
Παράλληλα
Σ’ όλους τους δρόμους
Σ’ όλες τις κρυφές
Για τους άλλους στιγμές
Κι όταν πέφτει σιωπή
Εκεί
Που κανένας δεν βλέπει
Κανείς δεν χωράει να
μπει
Γεννάμε θαύματα
Για τα χρόνια που θα
‘ρθουν
Η σκιά μου κι εγώ
Γινόμαστε
ταχυδακτυλουργοί
Ελλείψει άλλων
Πραγματικών λύσεων
Μαρία Χρονιάρη
(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)
Το ποίημα αυτό δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο ιστολόγιο του Σταύρου Σταυρόπουλου. Τον ευχαριστώ. Δείτε εδώ την ανάρτηση
Πολύ ωραίο ποίημα. Μπορείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ Σταύρο για το σχόλιο και για τις ταχυδακτυλουργίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γνώμη σου μετράει πάντα πρώτη.
Τόσο στοχευμένα αφαιρετική,τόσο πλήρης εννοιών που πιστεύω σε οτι γλώσσα και αν ήταν το κείμενο θα μεταφραζόταν αυτομάτως στο μυαλό μου χωρίς καν να ξέρω τη γλώσσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ John Styl.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πολύ δυνατό το σχόλιό σου και πολύ τιμητικό. Να είσαι καλά.