Τα βράδια
Όταν η πόλη
ερημώνει
Κι οι σιωπές των
ανθρώπων
Αντηχούν
Μια λευκή δέσμη
φωτός
Αχνοφέγγει στο
μαξιλάρι μου
Την ακούω συχνά
Να πλανιέται στο
χώρο
Να βαδίζει ήρεμα
Όπως πρέπει
Στο φως
Όταν ξημερώνει
Γίνεται σκιά
Που ακολουθεί τη
σκιά μου
Τίποτε άλλο
Γι’ αυτήν
Δεν υπάρχει να πω
Όσες λέξεις κι αν
ξέρω
Είναι λίγες
Μια ευχή μοναχά
Για το τέλος
Κάθε φορά
Που ο κόσμος
ξεφτίζει
Να υπάρχεις εκεί
Να μου φέγγεις ζωή
Μαρία Χρονιάρη
(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)
Μαρία,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέρασα να σου ψιθυρίσω "Χρόνια Πολλά" για τη γιορτή σου!
Εύχομαι να περνάς όμορφα!
Αόρατη,
ΑπάντησηΔιαγραφήσε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου. Να είσαι πάντα καλά.
Αναφέρεις:"Κάθε φορά που ο κόσμος ξεφτίζει, να υπάρχεις εκεί να μου φέγγεις ζωή."
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα ζωή είναι ο ίδιος μας ο εαυτός! Πολλές φορές μπορεί να πέφτουμε ψυχολογικά στις πιο βαθιές χαράδρες του και να παλεύουμε να βγούμε στην επιφάνεια. Πρέπει να γευόμαστε όλες τις στιγμές μας, και μόνο εμείς μπορούμε να δώσουμε την αξία που του πρέπει ακόμα και στον ίσκιο του...ας γίνουμε ξανά οι Δον Κιχώτες της ίδιας μας της ζωής.
Χρόνια πολλά και ότι επιθυμείς και πάλι!!!
Μοναδική Τριανταφυλλιά,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο κείμενο αυτό γράφηκε για το φως της ζωής μου. Και για τη σκιά της.
Σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου.