ΣΤΑΥΡΟΣΕΙ

Μια σιωπή πλανήθηκε στον χώρο. Μια ανυπόφορη βαριά σιωπή. Σαν πόνος όταν κάποιος πεθαίνει. Σαν βροχή που σπάει στα μάτια σου και πληγώνει. Έξω η νύχτα μοιάζει με ύφασμα. Αν το τραβήξω θα σχιστούν τα όνειρα.

Μια κούκλα με κόκκινα μαλλιά έχει ξαπλώσει στο πάτωμα και με κοιτάζει. Μες στις ρυτίδες των χειλιών της ανθίζουν τα χίλια μου είδωλα. Στα πάνινα χέρια της κρατά τούφες απ’ την ζωή μου. Αν τις αφήσει, θα χιονίσει ευχές. Δεν είναι η έλλειψη που με τρομάζει. Είναι που πια δεν έχω ψυχή να περιμένω.

Σπάνε οι μέρες και χάνεις κάθε σου φως. Θέλω να με απορροφήσει κάποιος. Κουράστηκα τόσα χρόνια να καταπίνω τις φωτοσκιάσεις μου. Όσα μίλησα, λόγια που ξέχασε να τα γυρίσει η ηχώ. Κι όμως, είμαι πάλι έτοιμη να μιλήσω γι’ αγάπη. Να φυσήξω τη στάχτη να σκορπίσει φωτιά.

Μια λευκή διαφάνεια ανοίγει τους δρόμους της να περάσω. Φοράει βραχιόλια τις μικρές μου στιγμές. Ξεκινάει απ’ το τέλος την αρχή. Της μη λύπης. Για όσα έγιναν και πήγαν χαμένα. Γι’ αυτά που θα ‘ρθουν και θα σπείρουν ζωή.

Το πρόσωπό του είναι φτιαγμένο από ζάχαρη. Στη θέση των ματιών του, αναβλύζει μέλι. Θέλω να πιω τα μάτια του. Να καπνίσω το κορμί του. Να γίνουν όλα αντίστροφα τη νύχτα αυτή. 

Άσπρος έρωτας κάτω από φώτα νέον. Η σάρκα του έχει τη γεύση της καραμέλας.4935 εποχές ξημερώνουν στην παλάμη του. Δάχτυλα που μπερδεύονται, σφίγγουν. «Μη φοβάσαι». «Κράτα με». Όλες οι πινακίδες μου γράφουν μαζί.

Και καμία αντίσταση. Τίποτε που να βγάζει σε τέρμα. Μόνο ένα ρήμα σαν παγωτό.

Και τα διάφανα κρίνα να εφημερεύουν.

Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ", εκδ. Απόπειρα 2012)