ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΕΚΤΥΠΩΣΗ

ΜΕ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΑ ΚΛΕΙΝΕΙ οριστικά ένας κύκλος, μια περίοδος σιωπής.

Γι αυτό και είναι καθαρτικά, σωτήρια. Αποφορτίζουν.

Διαβάζονται δυνατά, όπως δυνατά ακούγεται ένας δίσκος των Rainbow,

οι διπλές κιθάρες των Wishbone Ash, τα μπλουζ τού John Lee Hooker.

Με το κουμπί τού volume στο 9.

Χωρίς ανάσα.

Γι' αυτό και είναι λαχανιαστά, ξέπνοα.

Μεταφέρουν στις πλάτες τους την απώλεια, την ερημιά, το βάρος τής απουσίας.

Έτσι καμιά φορά λυγίζουν, κατρακυλούν σκαλιά, κουβαριάζονται σε γωνίες.

Και μπερδεύονται.

Όπως οι ζωές μας.

Ανήμπορες να καταλήξουν, τρομάζουν στο τέλος.

Πιάνουν πάτο. Και φωνάζουν.

Σαν τραγούδια πού γράφτηκαν νύχτα.

Σαν ποιήματα πού βγήκαν ώρες αιχμής.

Αρνητικά πού περιμένουν εκτύπωση.

Τα κείμενα αυτά σηματοδοτούν το τέλος μιας εποχής.

Μ’ αυτή την έννοια είναι πικρά. Περικλείουν την αγωνία της. Το ξεπέρασμα της.

Λειτουργούν σαν εικόνες της για να θυμίζουν το χρόνο πού πέρασε.

Πού άφησε το χνάρι του πάνω μας.

Πού μετρήθηκε σε βινύλια.

Όλο εκεί, στα γνωστά μέρη. Στους χώρους πού παραφυλάει η απελπισία.

Στα μπαρ, στις πόλεις, στους δρόμους.

Εκεί πού η μοναξιά σε χτυπάει αλύπητα στα βλέφαρα.

Σαν ψιχάλα.

Κι η τρέλα στέκεται υπομονετικά, πάνω απ’ όλες τις μέρες, κάνοντας τον έρωτα να μοιάζει μαριονέτα.

Με ψεύτικο βλέμμα.

Τα κείμενα αυτά κοροϊδεύουν την έως τώρα ισορροπία, αλλάζουν αφετηρίες, στέκονται στη γωνιά έτοιμα για το νέο ξεκίνημα, αφού η μοναξιά αλλάζει όλες τις φωνές, κάνει κάθε τέλος να μοιάζει με καινούργια αρχή.

Μ’ αυτή την έννοια είναι δημιουργικά, ζωογόνα.

Σκαλώνουν στο μεταίχμιο. Ψάχνουν να βρουν χώρους να απλωθούν.

Να κουρνιάσουν στις σιωπές πού υπάρχουν ανάμεσα στις λέξεις.

Στα κενά διαστήματα.

Για να ριζώσουν.

Εκεί, λίγο μετά τον υψηλό πυρετό, λίγο πριν την οριστική ίαση, αναδιπλώνουν  τον πόνο.

Γι αυτό και είναι μουντά, ανυπόμονα.

Και υγρά.

Σαν ροκ μπαλάντες.

Γιατί ροκ δεν είναι μόνο τα τραγούδια.

Είναι και ο ήλιος πού κρεμιέται σε απόκρημνες πλαγιές.

Τα άδεια ποτήρια.

Τα κοντομάνικα μακό στην καρδιά τού χειμώνα.

Ένα βιβλίο χωρίς ιστορίες.

Το σπασμένο μπρελόκ σου.

Η θλίψη στα μάτια σου.

 

                                                                                            Σταύρος Σταυρόπουλος

                                                                                                   Μοσχάτο,  Άνοιξη 2001

Από το βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου "Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου", εκδ. Απόπειρα 




(Το βίντεο το έφτιαξε ο drapetis 83, και έχει αποσπάσματα από το βιβλίο.)