Είμ' ένα άστρο, μια τρίχα στο κεφάλι του Θεού, θα πέσω, στο λαιμό φοράω ένα ποίημα, προτού προλάβει να θερμάνει τις καρδιές μας θα σβήσει, αισθάνομαι τα κόκαλά μου να τρίζουν κιόλας από ανεξήγητες επιθυμίες, μα σωπάστε και θυμηθείτε τα μάτια του, να ζήσω μες στις τούφες των μαλλιών του, στα δάχτυλά του ανάμεσα, εκεί που ενώνονται με τα δικά μου μέσα στο σκοτάδι, τα μάτια του, τα μάτια του να λάμπουν σαν φανοί αυτοκινήτων που 'ρχονται καταπάνω σου, και τίποτα να μην ακούγεται, ο θόρυβος κι οι διαφημίσεις του κορμιού να μην υπάρχουν - cette rumer I vient de la ville - τίποτα παρ' αυτός κι εγώ, σε μια βεράντα, το καλοκαίρι.
Κώστας Ταχτσής
Τέλειο! Ένα τέλειο ποίημα, αγαπημένο, το χε γράψει ο Ταχτσής στο Brazilian για κάποιν μεγάλο του έρωτα, τότε που κυκλοφορούσε με περούκες και γυναικεία φουστάνια περιμένοντας στα φανάρια, κοσμούσε κάποτε τους τοίχους της διάσημης καφετέρειας των διανοουμένων, την δεκαετία του 60 - ένα ποίημα, στα υψηλά στάνταρ του Λειβαδίτη και του Ρίτσου, που αποδεικνύει περίτρανα πόσο άδικο είχαν όλοι τότε που αποθάρρυναν τον Ταχτσή να γράψει ποιήματα - ενώ για μένα ήταν πρωτίστως ποιητής. Τα μυθιστορήματά του δεν με αφορούσαν. Κρίμα που δεν βρίσκεται πουθενά αυτή η συλλογή, έχω ψάξει πολύ, πολλά χρόνια, δεν την έχει κανένας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το κομμάτι, το έχω βάλει κι εγώ, θα το δεις σε μια προσεχή ανάρτηση - look for the highest place in space to rest and stay - είθε, είθε,στα πα, το ακούγαμε πριν 25 χρόνια με τον Χάρη, το βινύλιο είχε καταστραφεί από τα παιξίματα στο παλιό πικάπ και βάζαμε πάνω στη βελόνα δεκάρικα για να μην πηδάει. Διάσημη εποχή - τότε ακόμα και ο ήλιος τραγουδούσε.
Μπράβο, Μαρία.