Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

ΣΤΙΧΟΣ





"Σε βλέπω λευκή και τρομάζω. Κλάψε Μαρία."

Στέλιος Γεράνης







στις
Ετικέτες

2 σχόλια:

  1. Unknown12 Μαρτίου 2012 στις 9:03 π.μ.

    Ωραία φωτογραφία. Σαν Νάξος μου μοιάζει.
    Μην κλαις Μαρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΜΑΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑΡΗ12 Μαρτίου 2012 στις 9:59 π.μ.

    Καμιά φορά τόσο φως, δεν το αντέχεις. Το κλάμα είναι η μόνη διέξοδος. Η λύτρωση. Μια ασυγχώρητη λύτρωση. Σαν τιμωρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)