«ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΩ ΖΩΕΣ», Μαρία Χρονιάρη, εκδόσεις «Απόπειρα» (ποίηση).
Γράφει: «Φιλοτεχνώ τις σιωπές σου στο δέρμα μου. Σταυροβελονιά, για ν’ ακούσω τον ήχο σου». Θραύσματα και αποφθέγματα, ρήσεις και αντιρρήσεις, φράσεις υπαινικτικές, αλληγορικές, αλλά πάντα με τη δύναμη του Λόγου και του Νου.
Η ποιήτρια από τα Ανώγεια της Κρήτης, στο πρώτο της βιβλίο – συνάντηση μ’ εμάς και πιότερο με το έσωθεν του εαυτού της, «ανοίγει» μια πλούσια γκαρνταρόμπα από συναισθήματα και «αλλάζει ζωές» σαν ρούχα φθαρμένα και πολυφορεμένα, σκισμένα και κακοποιημένα από την πολλή χρήση. Ή, αντίθετα, την... αχρησία. Για να καταλήξει γυμνή στον καθρέφτη της ουτοπίας, του ονείρου, του θυμού, της έλλειψης, της διάψευσης, του κυνισμού, της αγάπης.
Λες και μ’ ένα μικρό μαχαιράκι ταιριάζει τ’ αταίριαστα, αυτά που συχνά ταιριάζει στη ζωή το μοιραίο, το αναπόφευκτο, ο έρωτας, ο θάνατος ή και τα δύο.
Λες και μ’ ένα μικρό μαχαιράκι ταιριάζει τ’ αταίριαστα, αυτά που συχνά ταιριάζει στη ζωή το μοιραίο, το αναπόφευκτο, ο έρωτας, ο θάνατος ή και τα δύο.
Σε ένα κρεσέντο που οδηγείται σε ένα σοφό πεσιμισμό, που, όλως περιέργως και αντιφατικά, γεννά χαμόγελο και αισιοδοξία . Μιλώντας για το «όλα» που κρύβει το «τίποτα». Και το αντίστροφο...
ΓΙΟΛΑ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Aπλά λιτά ουσιαστικά η αλήθεια για τις ξεχωριστές λέξεις σου.Όμορφη εβδομάδα Μαρία.!
ΑπάντησηΔιαγραφή