Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

ΧΡΟΝΟΣ




Έχω έναν πόνο
βαθιά μέσα μου
σαν πληγή
γεμισμένη μ’ αλάτι

Κόβω πάντα
τους κάβους
αλλά μετά
γεννάω άγκυρες

Τόσα χρόνια
κι ούτε ένα λιμάνι
δεν στάθηκε

Μόνο κάτι αφορμές
Για να θυμίζουν


αιτίες



Μαρία Χρονιάρη

 (από την νέα ποιητική συλλογή μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ", που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου