Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Κυριακή 20 Ιουλίου 2025

Βίκυ Σγουρέλλη - Η ήσυχη σκιά μου | Ποίημα για τη γιορτή του πατέρα

 



Δεν ήσουν φως.

Δεν ήσουν ήχος.

 

Ήσουν.

Είσαι.

Θα είσαι.

 

Στο αίμα μου.

Στη στροφή.

Στη σιωπή που δεν έκανε ερώτηση.

 

Μεγάλωσα.

Χωρίς πυξίδα.

Με ρίζα.

 

Δεν είπες τίποτα.

Κι όμως,

γύρναγες.

 

Κάθε φορά

που κάτι με λύγιζε.

Γύρναγες

από θάλασσες μακρινές.

 

Κι εγώ,

που δεν ήξερα,

έγινα…

 

ό,τι φοβήθηκες.

ό,τι φύλαξες.

ό,τι δεν κράτησες για σένα,

 

μπαμπά μου.

 

Βίκυ Σγουρέλλη


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου