Σε λίγο έρχεσαι
κάθε πρωί έρχεσαι
κι αν δεν έρθεις
θα σε δω να περνάς
με βήμα σκυφτό
κι εκείνο το καπέλο σου
πάντα το ίδιο
ξεθωριασμένο
τριμμένο στις άκρες
τόσα καπέλα κι εσύ
με κείνο
κρύβω βιαστικά τον καπνό
στη ρίζα της ελιάς
προσεκτικά στρώνω τις κοφτές
κεντημένες γωνίες
αγχωτικά μετράω την ελάχιστη
ζάχαρη
ανοίγω τα παράθυρα στη
θάλασσα
απέναντι σφυρίζει το πλοίο
τρεις φορές
κάθε πρωί τρεις φορές
θα πεις ξανά για τα πέλαγα
τα ξύλινα παιχνίδια
για κείνη την κούκλα
με τα πελώρια μάτια από την
Κίνα
στολισμένη χρόνια στη βιτρίνα
του σαλονιού
για το φόρεμα το μαροκινό
τα ινδικά μετάξια
τις βεγγέρες των επιστροφών.
Θα φύγω κάποτε ξανά
για τα μεγάλα ταξίδια
θα λες
θα με βλέπεις πάλι
από μακριά να μεγαλώνω.
Άργησες σήμερα.
Ανάστροφα τα μεγάλα μάτια
μούσκεψαν το κόκκινο κιμονό
ανάστροφα και το πλοίο
σφύριξε δυο φορές.
Η τρίτη ακούστηκε πνιχτή
μέσα από το σκισμένο στήθος
του μεταξιού.
Κατερίνα Ντίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου