Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2020

Σώμα κενό




Καμιά φορά συμβαίνει
να έρχεσαι στον ύπνο μου
με τα μαχαίρια σου ακονισμένα

Και με χέρια που στάζουν αίματα
να χαϊδεύεις με λύσσα
ό,τι απέμεινε ζωντανό μέσα στα καμένα

Κι εγώ

Που να σου αρνηθώ την ψυχή μου
ποτέ δεν μπόρεσα
αφαιρώ σπυρί – σπυρί
τα μικρά της κομμάτια

Μήπως και κάποτε καταλάβεις
πως η μόνη ελευθερία στην αγάπη

ονομάζεται θάνατος



Μ. Χρονιάρη, από την ποιητική συλλογή "Αγέννητη γη", εκδ. Σοκόλη 2017