Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ

ο πατέρας μου

δεν άφηνε κανέναν

να κάθεται στο παγκάκι

«περιμένω τα βήματα», έλεγε

να μ’ ελευθερώσουν

είχε μια πληγή από σοκολάτα στο στήθος

κι όλο έδειχνε τα χέρια του

που ήτανε καθαρά

άρχιζε, λησμονώντας πως με λένε

μετά θυμόταν

το τσαλακωμένο χαρτί

στο παλτό του

«στα σκουπίδια να ψάχνεις την αλήθεια, Μαρία»…

ο πατέρας μου

κοιμήθηκε

για να πεθάνει

στα ψέματα

έτσι δεν καλυτέρευσε τον κόσμο

του άρεσε μόνο

να παίζει φυσαρμόνικα

κοιτάζοντας τα πουλιά

Νιόβη Ιωάννου

Από την ποιητική συλλογή «Εις άτοπον» εκδ. Μανδραγόρας, 2017

Αντάρτικο ²

Χρειάζονται δύο άνθρωποι. Δυο τουλάχιστον.

Ένας να φτιάχνει τις λέξεις κι ένας να τους βάζει φυτίλι, να τις ανάβει και να τις πετάει.

Αλλά τι σας λέω κι εσάς, σάμπως πεινάσατε ποτέ τόσο ώστε να μπείτε ολόκληροι μέσα σ’ έναν άλλο άνθρωπο;

Ίσως αν καείτε,

να μάθετε.

Να σας μάθω για πείνα λοιπόν.

Ή για βουτιές σε σώματα ξένα,

από κείνες που γραπώνεσαι από φλέβες κι όργανα,

να δεις τι έχουν να σου πουν

για το βράδυ που ξεκίνησε.

Και για φωτιές,

να κλείσετε λίγο περισσότερο τα μάτια σας.

Δημήτρης Γκιούλος - Κωνσταντίνος Παπαπρίλης Πανάτσας, Αντάρτικο ², Κουρσάλ Ελευθεριακές Εκδόσεις


Ολόκληρη η ανάγνωση του υπόλοιπου ποιήματος, έγινε στην εκπομπή μου, "Πάντα η Εκάτη" στο Radio Magazen, και μπορείτε να την ακούσετε στο βίντεο που συνοδεύει την ανάρτηση

ΠΑΤΡΙΚΟ ΣΠΙΤΙ

Μέρες τώρα περνάω από το πατρικό σπίτι.

Ν’ ακούσω τη φωνή σου και να γυρίσω να σε κοιτάξω.

Να σε δω και να πάρω σιγουριά απ’ την κουβέντα σου.

Δεν αναγνωρίζω αυτή την πόρτα.

Δε θυμάμαι ούτε ένα εκατοστό του σπιτιού.

Μόνο εσένα θυμάμαι να είσαι όλη του η ύπαρξη.

Αν εκεί που είσαι δε χρειάζεται να ξοδεύεις ζωή,

δώσε λίγη σ’ εμένα που μου τελειώνει.

Ξέρω, βιάζεσαι να με δεις.

Θα έρθω.

Μόνο να παίξω λίγο ακόμα, μαμά.

Λίγο ακόμα...

Βασίλης Παυλίδης, από την ποιητική συλλογή "Ιδιόλεκτο", Εκδ. Γαβριηλίδης, 2010

Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ

Σε ονόμασα βασίλισσα.

Υπάρχουν πιο ψηλές από σένα, πιο ψηλές.

Υπάρχουν πιο αγνές από σένα, πιο αγνές.

Υπάρχουν πιο ωραίες από σένα, υπάρχουν ωραιότερες.

Όμως εσύ είσαι η βασίλισσα.

Όταν περπατάς στους δρόμους

κανένας δε σε αναγνωρίζει.

Κανείς δε βλέπει το κρυστάλλινο στέμμα σου,

κανένας δεν κοιτά

το χαλί από κόκκινο χρυσάφι

που πατάς όπου περνάς,

το χαλί που δεν υπάρχει.

Κι όταν φανείς

αντηχούν όλα τα ποτάμια

στο κορμί μου, σείουν

τον ουρανό οι καμπάνες,

κι ένας ύμνος γεμίζει τον κόσμο.

Μόνο εσύ κι εγώ,

μόνο εσύ κι εγώ, αγάπη μου,

τον ακούμε.

Πάμπλο Νερούδα

Ο ΣΤΑΧΤΥΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

Θαρροῦσα ὡς τώρα -φίλοι μου καλοί-

θαρροῦσα ὡς τώρα...

πῶς ὅλα τὰ πράματα

βαδίζουν στὴ γῆ

μὲ τὸ ἀληθινό τους χρῶμα.

Ἡ Χαρὰ ἄσπρη.

Ἡ Θλίψη χλωμή.

Ὁ Ἔρωτας ρόδινος

Ο Θάνατος μαῦρος.

Ἔτσι θαρροῦσα...

Καὶ περνοῦσα τὶς μέρες μου,

μὲ τὰ χρώματά μου τακτοποιημένα.

Με τα ὄνειρά μου συγυρισμένα.

Μὲ τὰ ποιήματά μου καθαρογραμμένα...

Γιατὶ ἔτσι τά ῾βλεπα.

Ἔτσι νόμιζα.

Μενέλαος Λουντέμης

ΓΥΜΝΑ ΧΕΡΙΑ

Κανεὶς δὲ θὰ μάθει ποτὲ μὲ πόσες ἀγρυπνίες συντήρησα τὴ ζωή μου, γιατί ἔπρεπε νὰ προσέχω, κινδυνεύοντας κάθε στιγμὴ ἀπ᾿ τὴν καταχθόνια δύναμη, ποὺ κρατοῦσε αὐτὴν τὴν ἀδιατάρακτη τάξη, φυσικά, ὅπως ἤμουν φιλάσθενος, τέτοιες προσπάθειες μὲ κούραζαν, προτιμοῦσα, λοιπόν, πλαγιασμένος νὰ βλέπω κρυμμένο τὸ μυστικὸ ποὺ φθείρουμε ζώντας, καὶ πῶς θὰ ἐπιστρέψουμε μὲ ἄδεια χέρια

καὶ συχνὰ ἀναρωτιόμουν, πόσοι νὰ ὑπάρχουν, ἀλήθεια, στὸ σπίτι, καμιὰ φορᾷ, μάλιστα, μετροῦσα τὰ γάντια τους γιὰ νὰ τὸ ἐξακριβώσω, μὰ ἤξερα πὼς ἦταν κι οἱ ἄλλοι, ποὺ πονοῦσαν μὲ γυμνὰ χέρια, ἄλλοτε πάλι ἔρχονταν ξένοι ποὺ δὲν ξανάφευγαν, κι ἂς μὴν τοὺς ἔβλεπα, ἔβλεπα, ὅμως, τοὺς ἁμαξάδες τους ποὺ γερνοῦσαν καὶ πέθαιναν ἔξω στὸ δρόμο,

ὥσπου βράδιαζε σιγὰ σιγά, κι ἀκουγόταν ἡ ἅρπα, ποὺ ἴσως, βέβαια, καὶ νὰ μὴν ἦταν ἅρπα, ἀλλὰ ἡ ἀθάνατη αὐτὴ θλίψη ποὺ συνοδεύει τοὺς θνητούς.

Τάσος Λειβαδίτης

ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Είμαι στα δύο κομμένη

αλλά θα με νικήσω.

Θα ξεθάψω την περηφάνια μου.

Θα πάρω το ψαλίδι

και θα κόψω τη ζητιάνα.

Θα πάρω το λοστό

και θα ξεσφηνώσω τα σπασμένα

κομμάτια του Θεού από μέσα μου.

Σαν ένα παζλ

θα τον συναρμολογήσω πάλι

με την υπομονή ενός σκακιστή.

Άνν Σέξτον , Η φριχτή κωπηλασία προς τον Θεό. (1975)

ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΔΟΞΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

 Από θεούς και ανθρώπους μισημένοι,

σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί,

μαραίνονται οι Βερλέν· τους απομένει

πλούτος η ρίμα πλούσια και αργυρή.

Οι Ουγκό με «Τιμωρίες» την τρομερή

των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε.

Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.

Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι,

και αν οι Μποντλέρ εζήσανε νεκροί,

η Αθανασία τους είναι χαρισμένη.

Κανένας όμως δεν ανιστορεί

και το έρεβος εσκέπασε βαρύ

τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε.

Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.

Του κόσμου η καταφρόνια τους βαραίνει

κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι και ωχροί,

στην τραγική απάτη τους δοσμένοι

που κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί,

παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή.

Μα ξέροντας πως όλοι τους ξεχνούνε,

νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.

Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί:

«Ποιος άδοξος ποιητής» θέλω να πούνε

«την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι;»

Κώστας Καρυωτάκης, Νηπενθή, 1921

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

Στο ταβάνι σχήματα τριαντάφυλλα

και σχήματα αράχνη

τα φώτα κίτρινα θαμπά σκοτεινά

μεγάλα ψάρια στους πράσινους βαθιούς τοίχους

καρφωμένα

αίμα

τρύπιες κουβέρτες και σπασμένα τζάμια

η βροχή

και ξάφνου μέσα στα χέρια μου τα μαλλιά της

το σώμα της και τ’ ανοιχτό στόμα της

μακριά βαθιά πάνω στο βουνό

Το μυαλό μου κουρασμένο

κι ο αγέρας διάφανος σαν κρύσταλλο

ρολόγια πέφτουν ολοένα και

σπάζουν πάνω στο πλακόστρωτο

σήμερα ο αγέρας δυνάμωσε ακόμη

απ’ το παράθυρο βγήκε ένα χέρι

μέσ’ στον καθρέφτη φάνηκε έν’ άλλο χέρι

έδερναν τα μεσάνυχτα

μακριά ακουγόταν ένα βογγητό

Όλα όσα βλέπω

τα παράξενα όνειρα μου θυμίζουν εσένα

η νύχτα θυμίζει εσένα

ένα μικρό παιδί που κλαίει μου θυμίζει εσένα

κι ο τάφος μου θυμίζει εσένα

όλες οι φωτογραφίες, όλα τα χρώματα

όλα μου θυμίζουν εσένα

και όλα τα αγαπώ για σένα

Μίλτος Σαχτούρης

ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΚΙ ΑΝΑΞΙΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής

των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,

και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,

χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ’ Αλγέρι και το Σφαξ

θ’ αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,

κι εγώ σκυφτός σ’ ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,

θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,

οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα `χω πια ξεχάσει,

κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ’ όποιον ρωτά:

"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει".

Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί

και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,

κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,

θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ

σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,

θα `χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ

και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

Νίκος Καββαδίας

Η ΑΛΛΗ ΟΜΟΡΦΙΑ

Κλείσε την πόρτα σου, Μαρία 

Βλέπω να σκοτεινιάζει.

Μπαίνει το μεσοχείμωνο και θα μας πνίξει η παγωνιά.

Στάζουν απελπισίες τα μάτια σου.

Φόρεσε,τουλάχιστον, εκείνη την κίτρινη λυπημένη ζακέτα τής μάνας σου

κι έλα να περάσουμε τον υγρό διάδρομο.

Έπεσες πάλι στις σφαγές των ανέμων, σα νιφάδα χιονιού.

Σε βλέπω λευκή και τρομάζω. 

Κλάψε Μαρία.

Άλλη ομορφιά απ' τον έρωτα, νομίζω δε μας έμεινε.

Στέλιος Γεράνης

ΣΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΜΟΥ

Βρὲ ἴσκιε μου γιατί μ᾿ ἀκολουθεῖς;

Δὲ μ᾿ ἀφήνεις μόνο μου νὰ τρέχω;

Βρὲ ἴσκιε μου, δὲ πᾶς νὰ μοῦ χαθεῖς,

πρέπει κι ἐσένα σύντροφο νὰ ἔχω;

Πότε στραβὸ σὲ βλέπω πότε ἴσο,

πότε μακρὺ σὰ σούβλα, πότε νᾶνο,

τὴ μιὰ πηγαίνεις μπρός, τὴν ἄλλη πίσω

σὲ ἀπαντῶ ἐδῶ, ἐκεῖ σὲ χάνω.

Χωρὶς νὰ βλέπεις, πιάνεις ὅτι πιάνω,

μὲ ὁδηγεῖς ἀλλὰ καὶ σ᾿ ὁδηγῶ.

Καὶ τέλος πάντων κάνεις ὅτι κάνω

καὶ εἶσαι ἄλλος, δεύτερος, ἐγώ.

Βρὲ ἴσκιε μου, γιατί μ᾿ ἀκολουθεῖς;

Βρὲ ἴσκιε μου δὲ πᾶς νὰ μοῦ χαθεῖς...

Σὲ ἀπαντῶ στὸ σπίτι καὶ στὸ δρόμο

καὶ μοῦ γεννᾷς πολλὲς φορὲς τὸν τρόμο.

Γεώργιος Σουρής

Ο ΔΡΟΜΟΣ

Ειν’ ένας δρόμος μακρύς, σιωπηλός.

Προχωρώ στα σκοτεινά, γλιστρώ και πέφτω

Σηκώνομαι και περπατώ τυφλά

Πάνω στις πέτρες τις μουγκές και τα ξερά τα φύλλα

Πίσω μου κάποιος πατά κι αυτός τις πέτρες και τα φύλλα:

Αν σταματήσω, σταματά

Αν τρέξω, τρέχει. Στρέφομαι: κανένας

Όλα σκοτάδι γύρω μου και έξοδος καμία,

Και κάνω βόλτες στις γωνίες

Που πάντα βγάζουνε στο δρόμο:

Κανένας δεν με περιμένει εκεί ούτε μ’ ακολουθεί,

Εγώ ακολουθώ ένανε που γλιστρά,

Σηκώνεται κι όταν με βλέπει λέει:

Κανένας.

Οκτάβιο Παζ

ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Είμαι στα δύο κομμένη

αλλά θα με νικήσω.

Θα ξεθάψω την περηφάνια μου.

Θα πάρω το ψαλίδι

και θα κόψω τη ζητιάνα.

Θα πάρω το λοστό

και θα ξεσφηνώσω τα σπασμένα

κομμάτια του Θεού από μέσα μου.

Σαν ένα παζλ

θα τον συναρμολογήσω πάλι

με την υπομονή ενός σκακιστή.

« Άνν Σέξτον, Η φριχτή κωπηλασία προς τον Θεό». (1975)

ΖΩΗ

Κάποιες φορές, σὰ βράδιαζεν ἀργὰ στὴν κάμαρά μας,

τ᾿ ὠχρὸ κεφάλι γέρνοντας στὴν ἀγκαλιά μου ἀπάνω

καὶ μὲ θλιμμένο ἀνάβλεμμα στυλὰ κοιτάζοντάς με,

«θὰ μὲ ξεχάσεις;» ρώταγες «καλέ μου, σὰν πεθάνω;»

Δὲ σ᾿ ἀπαντοῦσα. Τὴ φωνὴ τὴν πνίγαν οἱ λυγμοί μου,

κι᾿ ἕσφιγγα μὲ παροξυσμὸ τ᾿ ἀδύνατο κορμί σου,

σὰ νά ῾ θελᾳ μὲς στὴ ζωὴ νὰ σὲ κρατήσω ἐνάντια

στὸ Χάρο, γιά, ἂν δὲν μπόραγα, νὰ πήγαινα μαζί σου.

Γιατ᾿ ἤσουν ὅλη μου ἡ ζωή, χαρά της καὶ σκοπός της,

κι᾿ ὅσο κι᾿ ἂν ἐστρεφόμουνα πίσω στὰ περασμένα

δὲν ἔβλεπα, δὲν ἔνιωθα κοντά μου ἄλλη ἀπὸ σένα.

Μοῦ φαίνονταν ἀδύνατο δίχως ἐσὲ νὰ ζήσω.

Καὶ τώρα ποὺ μὲ ἄφησες, μὲ φρίκη ἀναλογιέμαι

τὸ θάνατό σου, ἀγάπη μου, πὼς πάω νὰ συνηθίσω.

Κώστας Ουράνης

ΤΟ ΥΠΕΡΦΙΑΛΟ ΛΑΘΟΣ

Ήταν κάποτε ένα λάθος

Τόσο αστείο τόσο μικρό

Που είδηση δε θα το ’παιρνε κανείς

Το ίδιο δεν ήθελε τον εαυτό του

Ούτε να τον βλέπει ούτε να τον ακούει

Και τι δεν σοφίστηκε

Μπας κι αποδείξει

Πως κατά βάθος δεν υπάρχει

Σοφίστηκε τον χώρο

Για να βολέψει μέσα του τις αποδείξεις

Και τον χρόνο για να του φυλάει τις αποδείξεις

Και τον κόσμο για να του κοιτάει τις αποδείξεις

Όλα όσα σοφίστηκε

Δεν ήταν ούτε τόσο αστεία

Ούτε και τόσο μικρά

Αλλά φυσικά ήταν λάθος

Αν μπορούσε να γίνει κι αλλιώς

Βάσκο Πόπα

Η ΨΥΧΗ ΔΙΑΛΕΓΕΙ ΤΟΥΣ ΟΜΟΙΟΥΣ ΤΗΣ

Από την ποιητική συλλογή της Έμιλυ Ντίκινσον "Επειδή δεν άντεξα να ζήσω φωναχτά" εκδ. Gutenberg. Η φωτογραφία που συνοδεύει την ανάρτηση, είναι από το βιβλίο.

«Μελαγχολία του Ιάσονος Κλεάνδρου· ποιητού εν Kομμαγηνή· 595 μ.X.»

Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου

είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.

Δεν έχω εγκαρτέρησι καμιά.

Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως,

που κάπως ξέρεις από φάρμακα·

νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω.

Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.—

Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,

που κάμνουνε —για λίγο— να μη νοιώθεται η πληγή.

[1921]

Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΩΝ ΕΡΩΤΗΣΕΩΝ

Σαράντα χρόνια
κι ακόμα να μάθω να βλέπω.
Άλογο είναι αυτό;
Άνθρωπος που βελάζει;

Για να μετράει την επιληψία του 
μ' έκλεισε ο Θεός σ΄ένα σμαράγδι;
Στα μάτια μου τι βλέπει; Τα ζάρια του;
Με το ρίγος μου κάνει τ' άστρα να ξεχωρίζουν;


Γιώργος Κακουλίδης

ΤΟ ΦΙΛΙ ΣΟΥ

Ούτε απόψε πανσέληνος

Ένα κομμάτι λείπει

Το φιλί σου

Γιάννης Ρίτσος