Ίσως, μια μέρα τελικά, να μπορέσω να γράψω αυτό εδώ το κείμενο

 

Κάθομαι και κοιτώ την οθόνη του υπολογιστή μου. Δε θα πω ψέματα. Είναι η πρώτη φορά που δεν ξέρω τι να γράψω. Δεν υπάρχει αυτό το κάτι, που να κάνει την καρδιά και το μυαλό μου, να θέλουν να μιλήσουν. Να πουν, να δείξουν, να νιώσουν. Λες και μια σκούπα ηλεκτρική, ρούφηξε όλα όσα μέσα μου είχα.

Περνάει ο καιρός άλλοτε βαρύς, άλλοτε ελαφρύς, και μαζί του περνάω κι εγώ. Κι εσύ που τώρα με διαβάζεις. Περνάει κι η ζωή χωρίς να νοιάζεται, δίχως να βιάζεται. Αλήθεια, πόσες πραγματικές ζωές υπάρχουν; Πόσα αμέτρητα, παράλληλα σύμπαντα, μπλέκονται μέσα και γύρω μας;

Πόσοι από αυτούς που μας αποτελούν – μιλάω για τους πολλαπλούς εαυτούς μας – ζουν στ’ αλήθεια; Πόσοι αγαπούν, πόσοι άδικα ξοδεύονται, πόσοι γελούν και πόσοι μέσα τους ξεχνιούνται; Είπα, «ξεχνιούνται» και κοίταξα τον καθρέφτη μου. Μου μοιάζει το είδωλο, αλλά πιο πολύ, μοιάζει σε όσους μου μοιάζουν.

Σε όλους εκείνους, που έρχονται πιο κοντά με το έσω σύμπαν τους. Που δε φοβούνται να κλάψουν, να γελάσουν, να αγαπήσουν, να πουν την αλήθεια τους όποια κι αν είναι. Που φοράνε χρώματα, μα αγαπάνε το μαύρο. Που τους αρέσει ο ήλιος, μα στη σελήνη μιλούν. Που όταν κοιτούν τον ουρανό, σπάνε το αόρατο φράγμα και ξυπνούν κάθε μέλλον στα μάτια τους.

Θα έρθει η στιγμή, που όλου του κόσμου τις ευχές στα χέρια μου θα κλείσω, και θα τις φυσήξω στο σκοτάδι. Να πάρουν κάτι απ’ τη γλύκα, μα και την ευλογία του. Κάτι από τη χαρά και τη μυρωδιά του. Και να γυρίσουν, εκπληρωμένες πια, σε όλους όσοι ευχήθηκαν να αντέχουν την αλήθεια τους. 

Ίσως, μια μέρα τελικά, να μπορέσω να γράψω αυτό εδώ το κείμενο.

 

Μαρία Χρονιάρη 

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο Διανόησης και Πολιτισμού akako.gr. Δείτε κι εδώ: https://www.akako.gr/2024/03/mariachroniari-lexiko.html?fbclid=IwAR0aq9Oo7XPkDPHpIz_8StE_81qv3EIjgY-AVi9uvK4AuRu6PeNzzTAzuPM_aem_AUJ2aqeJTpiUr36jnV2NFwCailMnR_EXjPqXdPjdydIIB_ucTDzpqNuVuRABpZZuc5PThqx0bLf-XF31qxnqzqrT

ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

                                                                     

 Φωτογραφία από το προσωπικό μου αρχείο.

Ποιητής είναι αυτός

που σωπαίνει

όταν οι άλλοι

ουρλιάζουν 

για ταυτότητα 

Μαρία Χρονιάρη, ποίημα από τη νέα μου προς έκδοση ποιητική συλλογή 

21 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

6ος ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

 

Η Βιβλιοθήκη Σπάρτου Αιτωλοακαρνανίας, διοργανώνει τον 6ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΠΟΙΗΣΗΣ. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή, αποστέλλοντας (3) τρία ποιήματα, (ελεύθερο θέμα), που δεν έχουν εκδοθεί σε ποιητική συλλογή, (σε έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο.

Οι συμμετοχές αποστέλλονται στο E-mail της Βιβλιοθήκης Σπάρτου: vivliothikispartou@gmail.com

Η αποστολή των συμμετοχών, πρέπει να γίνεται από E-mail που ΔΕΝ φαίνονται τα πραγματικά στοιχεία του διαγωνιζόμενου, τα οποία θα αποστέλλονται σε δεύτερο ξεχωριστό αρχείο, στο πρώτο αρχείο θα υπάρχουν τα τρία ποιήματα και το ψευδώνυμο του διαγωνιζόμενου από 3/2/2024 έως 5/4/2024.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι όροι του διαγωνισμού πρέπει να τηρούνται με ακρίβεια, για να μην υπάρχουν αποκλεισμοί συμμετοχών. Ο διαγωνισμός θα έχει τρεις φάσεις. Στην πρώτη φάση, η κριτική επιτροπή, αποτελείται από την φιλόλογο Νικολέττα Τζουμερκιώτη, και τον υπεύθυνο της βιβλιοθήκης, με επικεφαλής την φιλόλογο Λευκοθέα Κακαρούνα, θα επιλέξει τις (50) πενήντα, καλύτερες συμμετοχές.

Στην δεύτερη φάση η κριτική επιτροπή του διαγωνισμού, αποτελείται με αλφαβητική σειρά:

1. Βασιλείου - Πέτσα Βέρα

Ποιήτρια - Στιχουργός

2. Δάγλας Γιώργος

Εκδότης - Ποιητής

3. Παπακωνσταντίνου Ηλίας

Ποιητής - Στιχουργός - Συγγραφέας

4. Χριστιά Βαρβάρα

Ποιήτρια

5. Χρονιάρη Μαρία

Ποιήτρια

 

Τα μέλη της δεύτερης κριτικής επιτροπής, θα μελετήσουν τα ποιήματα των πενήντα πρώτων συμμετοχών και θα αποστείλουν στην Βιβλιοθήκη Σπάρτου, ο καθένας ξεχωριστά, την πρώτη δεκάδα της επιλογής του. Στην τελευταία φάση του διαγωνισμού, η εθελοντική ομάδα, που είναι υπεύθυνη για τη λειτουργία της Βιβλιοθήκης Σπάρτου Αιτωλοακαρνανίας και προεδρεύει του πανελλήνιου διαγωνισμού ποίησης, θα βγάλει τα τελικά αποτελέσματα. Επικεφαλής της ομάδας του 6ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Ποίησης, θα είναι η Εικαστικός και Ποιήτρια Μαρία Σταμάτη.

Τα αποτελέσματα, θα δημοσιευτούν στα τέλη Ιουλίου και οι νικητές θα ενημερωθούν τηλεφωνικώς ή ηλεκτρονικώς. Στους νικητές του διαγωνισμού ποίησης, θα δοθούν (3) βραβεία και (5) τιμητικοί έπαινοι. Η Βιβλιοθήκη Σπάρτου θα εκδώσει ποιήματα των βραβευμένων, των τιμηθέντων και των διακριθέντων του διαγωνισμού, (50 συμμετοχές), σε συλλεκτική Ανθολογία, προς το τέλος της χρονιάς.

Τα ποιήματα των συμμετοχών δεν επιστρέφονται.

 Δείτε κι εδώ: https://vivliothikispartou.blogspot.com/?fbclid=IwAR07hBPAoBPo7T7RWyFMyBUuWtTkoulxxeUv-1tGq1b03S04EhYtBYZUjVs

 

Αντιμετάθεση

 

Τη νύχτα εκείνη

που καιγόταν το φως

πάνω κάτω στον αδιάβαστο δρόμο

είδα όλα τα χρόνια μου

να αλλάζουν μορφή

 

Απ’ το χέρι κράτησα

τις κόκκινες λύπες μου

και μέσα τους φύσηξα

να ξεχάσουν να ζούνε

 

Θάλασσες έφτιαξα

για να μάθεις να βλέπεις

και τα χέρια μου άπλωσα

φτερά να πετάς

 

Για σένα μόνο τον κόσμο γύρισα

και λίγο πριν ξημερώσει

 

Τα μάτια μου άλλαξα

για να έχεις φωνή

ακροστιχίδες φτιάχνοντας

 

σε στιγμές 24

 

Μαρία Χρονιάρη

Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Allyou.gr Θερμές ευχαριστίες στη συγγραφέα Αγγελική Λάλου για την πρόσκληση. 50 ποιητές γράψαμε ποιήματα για να καλωσορίσουμε το 2024. Για να τα διαβάσετε όλα πατήστε στον σύνδεσμο https://www.allyou.gr/living/proti-yli/66740-atophio-chrysaphi-kalosorizoume-to-2024-me-poiese-24-karation?fbclid=IwAR0UAZbkgw6Do-Drav8zNv7YsA9oPNp1iaHZdSVs_iSQgGR1C9TD1gENfss

Spiritus θα πει Πνεύμα

 

Στη μνήμη του αγαπημένου μου θείου Σπύρου Καπώνη

 

Και ξαφνικά τα δωμάτια συστέλλονται και διαστέλλονται. Χώρος και χρόνος μια ευθεία γραμμή. Για την ανάγκη του καθορισμού. Της πραγματικότητας. Που δεν υπάρχει. Εισπνοή και μαζεύω. Καταπίνω ό,τι άφησες πίσω σου. Εκπνοή και φυσάω. Να φύγει το κακό. 

Ξημερώνει και βραδιάζει κι όλα παραμένουν στη θέση που τα άφησες. Κι ας μετακινούνται διαρκώς. Μοιάζει να έχουμε κολλήσει στην άσφαλτο. Μια Πέμπτη που αποφάσισες για εσένα, αποφασίζοντας για εμάς. Ποιος μίλησε για αυτεξούσιο; Ποιος πίστεψε σ’ αυτό και ποιος το όρισε; Όταν χτυπάει το τηλέφωνο τρομάζω. Κλείνω τα αυτιά μου με τις παλάμες μου και μετράω ώρες. Τρεις το ξημέρωμα, τέσσερις και οδηγείς, πέντε και φτάνεις, έξι με επτά φτου και βγαίνεις. ΜΠΑΜ!

Όταν ακούω κρότο ουρλιάζω. «Μη μου πεις, δε θέλω να ξέρω». Και μετά τίποτα. Η γραμμή νεκρή. Λευκός θόρυβος. Σειρήνες, κόσμος, φασαρία. Βήματα στα σκαλιά κι ερωτήσεις. «Ήταν δικός σας;» Μάτια θολά και άδεια. Και το κενό ένας τόπος που όλους μας χώρεσε δραματικά. Υποδήματα, ρούχα, σπαρμένα αντικείμενα. Στην αναγνώριση ένας κορμός. Πού είναι τα φωτεινά σου μάτια; Πού είναι τα χείλη και το γέλιο σου;

Καλοκαίρι απόγευμα να περπατάς γρήγορα στο βουνό. «Μη βιάζεσαι, δεν σε προλαβαίνω». Σιωπή. Μόνο βήματα γρήγορα κι ανάσες δύσκολες. «Το φεγγάρι, δες! Σε ξέρει με το όνομά σου. Θα νικήσουμε, ακούς;» Ησυχία. Τώρα εδώ σφίγγω τα δόντια για να βγαίνει η μέρα. Κάνω στα ψέματα πως γελώ να μην ξέρει κανείς πως πονάω.

Μου χρωστάς τόσες βόλτες γαμώτο! Εσύ με έμαθες να αγαπάω τις μηχανές, την ταχύτητα, το μαύρο και το κόκκινο χρώμα. Νύχτα ζεστή, ένα ποτάμι, δρόμος φαρδύς. «Κρατιέσαι καλά;» «Ναι, πάτα το γκάζι πιο πολύ. Κοίτα! Πετάμε!» Από εδώ και μπρος όλα τα άλογα θα τα φωνάζω «Ντάνυ» κι όταν τη σέλα θα καβαλάω, θα κοιτάω πάντα πίσω μου να σε δω. Θα ρωτάω, «Έτοιμος;» Θα τρέχει το άλογο και θα σου λέω «Κρατήσου γερά. Πετάμε!» Και κάθε που θα διασχίζω την εθνική οδό, θα ψάχνω πάντα τα ίχνη απ’ τις ρόδες σου, να περπατήσει η ψυχή μου εκεί που πάρκαρες για να φύγεις.

Θα ρωτάω τα πουλιά αν σε αντάμωσαν και θα ζητάω ένα μήνυμα να μου φέρουν. Τη μυρωδιά και τον ήχο σου. Ένα τραγούδι η φωνή σου. «Μωρέ μαραίνομαι ο καημένος. Μια μολυβιά που σβήνει». Θα σου δώσει χέρι ο Γιώργος να χορέψεις. Μήνας Νοέμβριος. Μία γέννηση και δύο θάνατοι. Αρχή και τέλος μαζί. Πώς να χωρέσει τόσος κόσμος στις μέρες του;

Κόλαση και παράδεισος και στη μέση εγώ. Αν από κάπου μας βλέπεις, έλα και άπλωσε τα χέρια σου γύρω μας και με τη δύναμη της ανάσας σου, δώσε μας λίγη απ’ τη ζωή που πήρες μαζί σου. Κι εγώ κάθε μέρα θα κοιτάω ψηλά μήπως και φανείς και θα φωνάζω στον ουρανό.

«Venceremos. Ακούς; Ηττηθήκαμε».

 

Μαρία Χρονιάρη - Sandhu

Νέο κείμενο στη στήλη μου "Οταν ο λύκος είναι εδώ" στο Πολιτιστικό Site Ologramma. Δείτε κι εδώ: https://ologramma.art/spiritus-tha-pei-pneyma/