Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

ΉΡΘΕ, ΕΙΔΕ, ΝΙΚΗΣΕ



Ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένας ανεξάντλητος ωκεανός, γεμάτος από ανεξάντλητες νησίδες φωτός, που οδηγούν πάντα στο ίδιο σημείο: Το εντός του βάθος.


Άνοιξα το παράθυρο. Όλος ο κόσμος σταγόνα στην παλάμη μου. Έστρεψα το βλέμμα στον ουρανό· ένα καθαρό ακέραιο φως ήρθε και με βρήκε. Το καλοκαίρι δειλά – δειλά θα ξεκινούσε το ταξίδι του.

Προτού να προλάβω να το καταλάβω, το μυαλό μου αμέσως πήγε στις παιδικές μου μνήμες. Εκεί που πάντα η ψυχή βρίσκει καταφύγιο. Κάθε χρόνο, με τις πρώτες αναπνοές της άνοιξης, φύσαγα τον καιρό να περάσει. Περίμενα πώς και πώς να κλείσει η βαριά σχολική πόρτα και μαζί της να κρατήσει όλα όσα είχε φέρει ο χειμώνας που πέρασε.

Τότε όλος ο κόσμος ερχόταν και φώλιαζε στα πόδια μου. Υποταγή στην αθωότητα. Κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να με κάνει να χάσω. Για τρεις μήνες θα ρούφαγα αχόρταγα κάθε χαρά. Μέσα στις άπληστες παιδικές μου χούφτες θα χώραγα όλα τα μυστικά που θα έμεναν για πάντα δικά μου.

Και τα χρόνια πέρασαν. Και τα καλοκαίρια αντί να μακραίνουν, κόντυναν. Σαν ρούχο που πια δεν σου κάνει. Γιατί άλλαξαν τώρα τα δεδομένα. Οι συνθήκες έπαψαν να είναι ιδανικές κι η φιγούρα μου στον καθρέφτη λίγο πια μοιάζει με το κοριτσάκι που ήμουνα. Οι τρεις μήνες έγιναν ένας κι ο κόσμος που κάποτε ερχόταν στα πόδια μου, τώρα με χαιρετάει από μακριά, κλείνοντάς μου συνωμοτικά το μάτι.

Στην άκρη αυτού του Αιγαιοπελαγίτικου νησιού, κάθε σοκάκι και μια ιστορία εθνών. Τουρίστες, γηγενείς, φωνές, αγκαλιές, δάκρυα. Ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό. Υπάρχει μια πραγματικότητα ανεξάντλητη που όλο γεννιέται στα μάτια μας. Λέγεται πραγματικότητα της στιγμής. Μέχρι να προλάβεις να την δεις, χάθηκε. Σαν ποτέ να μην ήταν.

Στην παραλία οι άνθρωποι μοιάζουν με στιγμιότυπα ζωής. Σαν φιλμ που πήρε φως. Τα βήματά τους στην άμμο, αποτύπωμα εποχής. Ό, τι έζησαν, ό, τι θέλησαν, εκείνο που προσδοκούσαν κι όμως δεν ήρθε. Κάθε καλοκαίρι κι ένα καινούριο όνειρο. Μια ελπίδα αλλαγής που αντιφεγγίζει τις ευχές τους. Βγάζω τα παπούτσια μου και περπατώ παράλληλα με τις ζωές που ξεχάσανε. Βαδίζω στα χνάρια τους αφήνοντας τα δικά μου. Ώσπου όλα να γίνουν θάλασσα· άνθρωποι, όνειρα στιγμές.


Άλλο ένα καλοκαίρι ήρθε, είδε κι είναι ο μόνος νικητής.



Μαρία Ι. Χρονιάρη

Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στην εφημερίδα "Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ", όπου φιλοξενείται η μόνιμη στήλη μου, "Ιστορίες του ωκεανού". Την εφημερίδα μπορείτε να την κατεβάσετε σε μορφή PDF, και να την διαβάσετε, εδώ:



http://www.ifonitonanogion.gr/media/files/FWNH-295.pdf

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ



Η ψυχή μου βαδίζει στο πλευρό μου,
σ' όλο το μάκρος του μεγάλου δρόμου,

- μα αν και βαδίζουμε έτσι, πάντα πλάι,
ποτέ δε με κοιτάει, δε μου μιλάει

θαρρείς και κουβεντιάζουμε σα φίλοι,
κι όμως δε βγαίνει λέξη από τα χείλη

βαδίζουμε σκυμμένοι και θλιμμένοι,
πάντα σαν αδελφοί, - και πάντα ξένοι...

Η ψυχή μου βαδίζει στο πλευρό μου,
σ' όλο το μάκρος του μεγάλου δρόμου,

και μες στη νύχτα που μας ανταμώνει,
πάντα μαζί, - κι ωστόσο πάντα μόνοι...

Μαζί στο δρόμο, περπατάμε, Θε μου,
μα τι ζητά, δεν το 'μαθα ποτέ μου.

κι ειν' έτσι πάντα αμίλητη, κι αν ταίρι,
- που λέω, πολλές φορές, πως δε με ξέρει!

...Η ψυχή μου βαδίζει στο πλευρό μου:
και τώρα νιώθω, μ' ένα ρίγος τρόμου,

πως σαν έρθ' η στιγμή να χωριστούμε,
θα χαθούμε, χωρίς να γνωριστούμε...


Ναπολέων Λαπαθιώτης






Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Ο ΓΛΑΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΣ



Να μοιράζεσαι ό, τι έχεις χωρίς ενδοιασμούς και φόβο. Όλοι έχουν ανάγκη από αυτό που κατέχεις. Κι ας μην το γνωρίζεις. Κι ας το φοβάσαι, αν το γνωρίζεις. 

Μαρία Χρονιάρη

Το παρακάτω βίντεο είναι ένας υπέροχος μύθος των Ινδιάνων Nootka  του Καναδά.



Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΨΕΜΜΑΤΑ




Ένας παράλληλος εαυτός
Ζει ανάμεσα σε μένα και τον εαυτό μου
 Χρόνια τώρα στέκεται εκεί και με κοιτά
 Δίχως μιλιά
 Καμιά φορά παίρνει το ρόλο
Του πραγματικού εαυτού μου
Και προσπαθεί να δει μέσα από τα μάτια μου

Όμως εγώ δεν έχω μάτια

Τα έκαψα μια νύχτα
Για να τα σώσω
Από τα τελευταία ψέματα




 Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)




Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

ΞΥΠΝΑ!


Όσο κι αν νομίζεις πως ζεις την στιγμή, η στιγμή έφυγε, πάει. Κλάσματα δευτερολέπτου διαρκεί το παρόν κι όλα χωρίς να το καταλάβεις έγιναν πριν, χθες. Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να μπορείς να ζεις την ζωή σου δίχως να σπαταλάς τίποτα και χωρίς να έχεις τίποτα ως δεδομένο.

Ξέρω μόνο πως θα ήθελα να μπορούσα να το πράττω. Διαρκώς. Γιατί ζωή είναι η αλήθεια που αφήνουμε να γλιστρίσει απ' τα ακροδάχτυλα πιστεύοντας πως ακόμη αργεί να έρθει η πραγματική αλήθεια. 

Και να ένα βίντεο που θα πρέπει να μας παραδειγματίσει για το πώς να ζούμε. Ή τουλάχιστον πώς να προσπαθούμε να ζούμε.

Μαρία Χρονιάρη



Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

Η ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ




Μέσα στο αίμα έμαθα να περιμένω
να πιάσει η δική μου προσευχή
να μπεις, Θεέ μου, σαν λιοντάρι
μα σαν σκυλί να βγεις.

Έλα στου κάτω κόσμου το σκοτάδι
του γέρου του πατέρα μου βρες τη φωνή
όταν με δάκρυα - η τρελή - ζητάει
όλο το φως που έχει στερηθεί.

Παρ΄την επάνω, καν΄την πεταλούδα
κι άσε την ήσυχη να ζει
κι όσο για μένα που μπροστά σου γονατίζω
και νιώθω την ανάσα σου στην πλάτη μου καυτή
ξέρω, με θες, γι΄αυτό σου ψιθυρίζω
απελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο
γιατί έγινα με τη θέλησή μου νυχτερίδα
ακίνητη και σιωπηλή.

Γιώργος Κακουλίδης  

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

ΘΑ ΡΘΕΙ ΚΑΙΡΟΣ




"Θα 'ρθει καιρός που θ' αλλάξουν τα πράγματα.

Να το θυμάσαι Μαρία.


Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα
δύσκολοι καιροί και θα' ρθουνε κι άλλοι.


Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος.

Θα την αλλάξουμε τη ζωή, παρ' όλα αυτά Μαρία."




Κατερίνα Γώγου, από το βιβλίο της "Τρία κλικ αριστερά"