SHURUWAT

 

Στεκόταν ακλόνητα στην ίδια θέση. Πέντε ώρες είχαν περάσει κι ωστόσο έμοιαζε ο χρόνος να έχει σταματήσει στην αποβίβαση. Μέσα στο πλήθος ξένη μα τόσο δική τους. Η ουρά όσο πήγαινε και λιγόστευε. Του είχε μιλήσει. Στην ίδια θέση κι εκείνος μα από την άλλη του τοίχου πλευρά. Μια κάρτα επιβίβασης στο χέρι της, θύμιζε από που ερχόταν. Όλα τα υπόλοιπα ήταν απλά γιορτή.

Όταν η πόρτα άνοιξε, ο νέος κόσμος που χρόνια την περίμενε για να φτάσει, άπλωσε τα χέρια του και την κλείδωσε μέσα. Ένα βλέμμα, μια αγκαλιά και μια κορδέλα στα μαλλιά της που έμεινε στο αεροδρόμιο, χνάρι παντοτινό της επιστροφής της. Στον δρόμο μόνο φωνή χωρίς λέξεις και χέρια ενωμένα στη διαπασών. Το μυστικό τους, η ζωή τους, η ένωση που ποτέ δεν είχε διασπαστεί. Ο Αδάμ έγινε από την Εύα.

Στις μέρες που ήρθαν ο χάρτης είχε κιόλας σχηματιστεί. Νευρώνες και μυελός ήταν έτοιμοι και η καρδιά σίγουρη από πάντα έγραφε το πεντάγραμμο της τώρα αρχής. Ποτέ άλλοτε το χρώμα δεν είχε τόσο φως. Ποτέ άλλοτε η νύχτα δεν είχε τόση λάμψη. Ο Χριστός γεννήθηκε ανάμεσα στα σύννεφα. Ανάμεσα σε κουτιά κόκκινα και άσπρα σε μία φάρμα ώρα απόγευμα. Τη στιγμή που το τέλος του ήλιου σημαίνει μια νέα αρχή.

Τον κοίταζε στα μάτια όπως κοιτάς τα θαύματα. Αναγνώριζε τις φλέβες και τα σημεία. Θυμόταν τον τόπο, τον χρόνο, τη διαδρομή από την πηγή ως την πατρίδα. Του. Της. Όσο κι αν φαίνεται να αργεί, η ζωή φτάνει πάντα στην ώρα της. Ποτέ νωρίτερα ποτέ αργότερα. Έρχεται πάντα στο ακριβώς του χρόνου που της αναλογεί, για να είναι βέβαιη πως θα είσαι έτοιμος για να ζήσεις.

Στα πεζοδρόμια οι άνθρωποι αέρας που κυλά και τα αυτοκίνητα θάλασσα να κολυμπάει. Σε ένα καφέ μία ερώτηση ήταν αρκετή για να ακούσει μια ημερομηνία. Μια μέρα που το ρολόι έδειχνε 10 το πρωί, κάνανε κύκλους επτά επί δύο γύρω από την πύλη που τους περίμενε για να συμβεί. Μπροστά στο πλήθος που άγνωστο είχε βρεθεί ανάμεσά τους. Κόκκινες κλωστές δεμένες, ένα τούλι γύρω από τον λαιμό τους, ένας κόμπος τα χέρια τους, η ψυχή τους, το σώμα τους. Η μετάληψη τι όνομα έχει;

Την κοιτούσε όταν της υποσχέθηκε σε μια γλώσσα αρχαία και παντοτινή. Την κοιτούσε όταν το αιώνιο πέρασε στο δάχτυλό της, στο δάχτυλό του. Όταν τα μάτια γνωρίζουν, όταν η φωνή έρχεται από χιλιάδες έτη φωτός μακριά για να σε συναντήσει, όταν οι αριθμοί δείχνουν πάντα πως όλα γίνονται αρκεί να είσαι εκεί. Να περιμένεις, να συγχωρείς, να θυμάσαι, να πιστεύεις, να αγαπάς.

Δύο χώρες, δύο πατρίδες, ένας άνθρωπος. Ποτέ χωρίς. Ποτέ πίσω. Μόνο δρόμος εμπρός ανοιχτός και ορίζοντας να καταγράφει τη γη τους. Μάρτυρες της εδώ παρουσίας τους, το αποτύπωμα γνώσης μέσα από ήχους, βιβλία, εικόνες και σύμβολα. Κρατάει στις παλάμες της το μέλλον του χρόνου. Κρατάει στις παλάμες του τον ίδιο ερχομό.

Η απλότητα και το μεγαλείο της αγάπης. Το χέρι σου στο δικό μου.

 

Μαρία Χρονιάρη

Νέο κείμενο στη στήλη μου "Όταν ο λ'υκος είναι εδώ" στο Πολιτιστικό Site Ologramma. Δείτε εδώ: https://ologramma.art/shuruwat/

Η ΘΕΑ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ - Meet The Godess Of Wealth In A Cave. Vlog 3

Στην Ινδία όλα είναι πνευματικότητα. Ζώντας εδώ, έχω την τύχη να βρίσκομαι με τον σύζυγό μου σε μέρη ύψιστης ενέργειας και να μαθαίνω μέσα από αυτόν, με αυτόν. Πριν λίγες μέρες  αποτίσσαμε φόρο τιμής στη Θεά του Πλούτου και της Αφθονίας, Laxmi - Λάξμι. Μια Θεότητα πολύ μυστικιστική όπως και όλες οι Ινδουιστικές Θεότητες, ανεξαρτήτως γένους.

Η Θεά Laxmi προσφέρει Πλούτο και Αφθονία όχι μόνο στα υλικά αγαθά, αλλά και σε μέγιστο πνευματικό επίπεδο. Ανοίγει τους εσωτερικούς σου δρόμους αλλά και τους δρόμους της ζωής σου. Το προσκύνημά μας το κατέγραψε ο Dhieyo με την κάμερα και σας το παρουσιάζει μέσα από το κανάλι του στο βίντεο που σας παραθέτω.

Ελάτε μαζί μας κι εύχομαι η Θεά να σας δώσει όλα τα καλά στη ζωή σας, για τη ζωή σας, σε αφθονία! Για περισσότερα και ενδιαφέροντα βίντεο κάνετε την εγγραφή σας στο κανάλι του Dhieyo.  

Όλα οδηγούν στην αγάπη

 

 

Μία γυναίκα, ένας άνδρας και 30 σελίδες αγάπης. Μια μικρή ιστορία για ενήλικες, και όχι μόνο, για τη δύναμη του μαζί, μέσα από ένα διάλογο που την αναδεικνύει. Γιατί «Όλα οδηγούν στην αγάπη».  Το βιβλίο κυκλοφορεί μόνο σε ψηφιακή μορφή. Δεν θα κυκλοφορήσει έγχαρτα. Μπορείτε να το κατεβάσετε σε μορφή PDF στο κινητό σας τηλέφωνο, στο τάμπλετ, στο λαπτοπ σας, χωρίς να χρειάζεται να κάνετε χρήση κάποιας άλλης εφαρμογής. Φτάνει σ' εσάς με το πάτημα ενός κουμπιού στον ακόλυθο σύνδεσμο: https://payhip.com/b/GB03Y

 Η Μαρία Χρονιάρη είναι ποιήτρια και αυτό είναι το δέκατο βιβλίο της. 

Όλα τα δικαιώματα του βιβλίου ανήκουν στη συγγραφέα του. Απαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή και διώκεται ποινικά.

BRAHMAAND

 

Είδα τα πράγματα να συμβαίνουν ραγδαία. Ο κόσμος έγινε από γυαλί. Από νερό και άμμο. Για να θυμίζει πάντα το πόσο εύθραυστοι είμαστε. Πόσο το ελάχιστο δημιουργεί το πολύ. Τον πήρα στα χέρια μου και τον έσπασα. Ήθελα έναν άλλο, καινούριο. Κοίταζα τα έκθαμβα μάτια τους, καθώς είχαν γύρω μου συγκεντρωθεί και προσπαθούσαν να καταλάβουν. Άλλοι γυρνούσαν το κεφάλι με αποστροφή, άλλοι με απορία, κάποιοι έβαλαν τα κλάματα, και ήταν κι εκείνοι που απλά μια λέξη επαναλάμβαναν.

Περίμεναν με αγωνία μία απάντηση από εμένα. Κάτι που να δικαιολογεί όχι την πράξη μου αλλά τον τρόμο τους. Όχι το ύστερα αλλά το πριν. Όχι εμένα αλλά εκείνους. Κι εγώ το στόμα μου δεν άνοιγα παρά μονάχα έδειχνα με το δάκτυλο τον φωτισμένο δρόμο.

Τα χέρια τους έπεφταν απ’ τους ώμους τους σαν πληγωμένα. Σαν έρημα και μόνα, δίχως κορμί να υποστηρίζει τις κινήσεις τους. Τα πόδια τους είχαν πλεγμένα σύρματα που έφταναν ως τις φλέβες. Τις διαπερνούσαν μα αίμα δεν έτρεχε. Ήταν καλώδια που καμία παροχή ρεύματος δεν ήταν ικανή να τους ενεργοποιήσει.

Κι όλοι με κοίταζαν, με κοίταζαν… Κι εγώ όλο έδειχνα, μα κανείς εκεί που έδειχνα δεν ακολουθούσε. Κάποιος με ρώτησε, «γιατί»; Ένας άλλος μου είπε, «τι έφταιξε»; Μια γυναίκα με χείλη πικρά και άγονα μού φώναξε «διψάω! μα εσύ τολμάς να πιείς νερό».

Παρατηρούσα τις λέξεις και τα σημεία τους, τους κρότους και όλες τις λάμψεις. Έβλεπα να χάνονται από μπροστά μου τα χρόνια και τα τραγούδια τους, κι εγώ στεκόμουν ακίνητη. Ακλόνητα βέβαιη για την απόφασή μου. Η ζωή μου χτυπούσε μέσα μου. Η ζωή μου χτυπούσε γύρω μου. Η ζωή μου έκανε τα πάντα για να ζήσει.

Ήμουν αυτά που δεν τολμούσαν να κάνουν. Ήμουν αυτά που δεν μπορούσαν να ονειρευτούν. Ήμουν αυτά που δεν μπορούσαν να φτάσουν. Είμαι αυτά που ποτέ δεν φοβήθηκα. Έστριψα προς το μέρος σου. Περίμενες καιρό να αναπνεύσω. Βάδισα σταθερά και σε έφτασα. Φόρεσες το γέλιο μου και ντύθηκα τη δική σου πατρίδα.

Είδα τα πράγματα να συμβαίνουν ραγδαία. Ο κόσμος έγινε από γυαλί. Τον πήρα στα χέρια μου και τον έσπασα. Κι έπειτα φύσηξα δυνατά κι εξαφανίστηκα.

 

Μαρία  Χρονιάρη

Νέο κείμενο στη στήλη μου "Όταν ο λύκος είναι εδώ" στο Πολιτιστικό Site Ologramma. Δείτε κι εδώ: https://ologramma.art/brahmaand/

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΕ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΘΕΚΛΑ ΤΣΕΛΕΠΗ ΣΤΟΝ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ "ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ" ΣΤΟΥΣ 105.5

Την Τρίτη στις 20 Σεπτεμβρίου 2022 βρέθηκα στον ραδιοφωνικό σταθμό "Στο Κόκκινο" καλεσμένη στην εκπομπή της Θέκλας Τσελεπή "Καθόμαστε στο Κόκκινο" και μιλήσαμε για την ποιητική συλλογή μου "Μετά από αυτό που προηγήθηκε", εκδ. Σοκόλη 2020 και όχι μόνο. Καλή ακρόαση!

50ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΟ ΖΑΠΠΕΙΟ

 Το βιβλίο γιορτάζει καθημερινά και παγκόσμια. Το Φεστιβάλ βιβλίου στο Ζάππειο κλείνει ως θεσμός τα 50 χρόνια του φέτος και είναι αφιερωμένο στην Μικρασιατική Καταστροφή. Ελάτε να παρακολουθήσετε πολύ ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, ομιλίες.

Σας περιμένουμε! 

Nox Arcana - ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ "ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΟΗΓΗΙΗΚΕ" ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΡΟΥΣΚΑ

 

 

 Μαρία Χρονιάρη, «Μετά από αυτό που προηγήθηκε», εκδόσεις Σοκόλη, 2020

 Προσέγγιση από τον Γιώργο Ρούσκα

 

Το πέμπτο ποιητικό βιβλίο της Μαρίας Χρονιάρη. Υπάρχει ένα ακόμη πεζό και ένα συλλογικό. Αυτοαναφορικό, εξομολογητικό, απαντητικό, εξιλεωτικό όσο και εξορκιστικό, άπτεται της πυράς αλλά και της στάχτης του έρωτα, της πυράς και της στάχτης του χρόνου, της πυράς και της τέφρας της ζωής. Ψυχολογικό θρίλερ επιβίωσης, πρόζα ενός για δύο, με μονολόγους του εγώ και του εσύ. Προσπάθεια αναγέννησης μέσα από τις στάχτες, ως άλλος Φοίνικας.

 Γιατί όχι σκέτο «μετά», το τόσο σημαντικό χρονικό και όχι μόνο επίρρημα, το υιοθετημένο από το Φέισμπουκ έμβλημα και αναπόσπαστο μέρος του λογότυπου για τη μετά το Φέισμπουκ εποχή, αλλά: «μετά από αυτό που προηγήθηκε»; Πάντοτε το «μετά» δεν προϋποθέτει ένα πριν; Πλεονασμός ή έμφαση σε αυτό, σε κάτι καταλυτικό που έλαβε χώρα και άλλαξε τον χάρτη φέρνοντας όχι ένα απλό μετά; Τι προηγήθηκε; Η Μαρία Χρονιάρη λέει ότι έχει βρεθεί το 2012 «Εκεί που αλλάζω ζωές»*, ότι το 2014 συναντήθηκαν «Η σκιά μου κι εγώ»* και οδηγήθηκε στο «Επειδή μαζί»*, το 2015 βρέθηκε να κάνει «Ασκήσεις ύφους», το 2017 τη βρήκε στην «Αγέννητη γη»* και το 2020 εκεί που «Εν αρχή ην το τέλος»* (*=τίτλος βιβλίου ή τίτλος βιβλίου στο οποίο συμμετείχε η ποιήτρια). Το 2020 αποφάσισε να μιλήσει εκ νέου για το τι συμβαίνει (καθόλου τυχαίος ο ενεστώτας) «μετά από αυτό που προηγήθηκε» χρησιμοποιώντας δικό της ποιητικό λόγο και φωτογραφίες του Χάρη Τσιλόπουλου, σε μία σύνθεση τριών τεχνών: Ποίησης, Τυποτεχνίας, Φωτογραφίας.

   

Προσεγγίζοντας το βιβλίο, προέκυψε ένας απευθείας διάλογος μαζί του, ο οποίος με οδήγησε στα παρασκήνια ενός σκοτεινού, «κλειστού λόγω πένθους» θεάτρου.

 Ανάβει ισχνός προβολέας. Η εκκίνηση γίνεται με μία δήλωση: «μου συμβαίνεις» (σ. 11) και ευθύς σοκαριστική φωτογραφία με κομμένες φλέβες και μετάβαση σε «Μία πόλη γεμάτη βροχή» (σ. 13), τίτλος ποιήματος όπου γίνεται προσπάθεια να συνειδητοποιηθεί η «φυγή» και η συνακόλουθη «απουσία»:

«Από τότε που έφυγες / συγκατοικώ με την απουσία σου».

 

Όμως,

Ό,τι χάνεις μένει μαζί σου για πάντα

 

έλεγε η σπουδαία Ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη–Ρουκ.

 

«Συγκατοικώ με την απουσία σου». Γιατί; Με την παρουσία της απουσίας του άλλου, γίνεται προσπάθεια υποκατάστασής του αλλά και παρηγορίας, μία απόπειρα –αναγκαίας άραγε ή αυτογνωσιακής;– συμφιλίωσης με τις κάθετες ουλές στο χέρι, σημάδια ανεξίτηλα από τις κομμένες φλέβες, δερματοστιξία θανάτου:

«αφήνω όλες τις ξυραφιές μου / να φανούν και τους λέω πως θα ’ρθεις / για να πάψουν να κλαίνε».

 Στην αμείλικτη, στερεοτυπικά δομημένη κοινωνία οι πληγές οφείλουν να κρύβονται, δάκρυα δεν χωράνε. Στη θέση της συγχώρεσης η τιμωρία. Στη θέση του αυθορμητισμού τα προσωπεία. Λαμπερά χαμόγελα σε πλασματικά χαρούμενα πρόσωπα με προσποιητές εκφάνσεις χαράς και λευκασμένες οδοντοστοιχίες πίσω από πολλά υποσχόμενα, περασμένα με λιπ γκλος χείλη, προβάλλονται από τις οθόνες διαμορφώνοντας αθρόες σκεπτομορφές μηχανικών προτύπων.

 

Κι όμως,

«μου είναι δύσκολο να ζω / χωρίς να σε κοιτάζω» (σ.13).

Όμως έχω κάνει βήματα. Μόλις ομολόγησα ότι «μετά από αυτό που προηγήθηκε» (ο τίτλος του βιβλίου) θέλω να ζω, μου είναι δύσκολο, αλλά ζω.

 

«... έκλαψα / για όλα αυτά που σκότωσες / μα τα είπες αγάπη» (σ. 14).

Ιδού λοιπόν τι προηγήθηκε και προσπαθώ να λυτρωθώ με το κλάμα. «Αυτά που σκότωσε», αυτά που «τα είπε αγάπη». Εκείνος.

Εκείνος τα είπε αγάπη. Εκείνος τα σκότωσε. Εγώ που τα δέχτηκα δεν φταίω. Εγώ που έζησα στο ψέμα του δεν φταίω. Εγώ που δεν έψαξα, που αφέθηκα, που παρασύρθηκα, που τον εμπιστεύτηκα, δεν έχω ευθύνη. Εγώ μπορώ να επιρρίπτω ευθύνες: εκείνος τα είπε, εκείνος τα σκότωσε. Εκείνος έπραξε. Εγώ αδρανής από-δεχόμουν.

 

Μήπως όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα;

Μήπως έχω μερίδιο ευθύνης κι εγώ;

Μήπως για ο,τιδήποτε γίνεται σε μία σχέση, ευθύνονται –έστω και με διαφορετικά ποσοστά, αν μπορεί να εφαρμοστεί ποσόστωση στη συμπεριφορά και στην ψυχή– όλοι οι σχετιζόμενοι; Μήπως δεν είμαι δίκαιη; Ποια δικαιοσύνη όμως μπορεί να εφαρμοστεί στον έρωτα; Στον πόνο; Με ποιο δίκαιο μπορεί να κριθεί η σχάση σε μία σχέση; Και ποιος άξιος να δικάσει;  

 Σχέση. «Πόθεν έσχες». Φωτίζω το «σχ». Ρήμα «έχω».  Απαρέμφατο αορίστου β΄: «σχεῖν ». Από εκεί και η λέξη «σχέση». Μετοχή αορίστου β΄ του ρ. έχω: «σχών». Όμηρος: «ἄγχι σχὼν κεφαλήν» (κρατώντας το κεφάλι του κοντά, Οδύσσεια δ΄, 70). Έχω, κρατώ (ρήμα «σχέθω» = κρατώ). Σχέση, από το έχω, κρατώ.

 

Κι εγώ δεν σε έχω τώρα. Τώρα δεν σε κρατώ. Και παρόλο που σκότωσες αυτά που είπες αγάπη, εγώ δεν μπορώ να προχωρήσω, δεν έχω τη δύναμη να απαγκιστρωθώ και επιμένω:

«Σε νεκρές αισθήσεις των άλλων / σε όλα αυτά που χάνονται / και σε όσα γεννηθούν // σε ζητάω»

 

Ήσουν η καταστροφή για μένα, η λογική μου περίτρανα το αποδεικνύει αλλά εγώ, αντί να λυτρωθώ σε ψάχνω

 

«κλέβω συνέχεια τα χνάρια σου / απ’ τις φωτογραφίες»,

 

αυτές έχω, αυτές κρατώ, με αυτές έχω πλέον σχέση, βλέπεις

 

«έμαθα να αγκαλιάζω / κάθε αδυναμία σου / κάθε πληγή»

και τι ήθελα;

 

«... μονάχα ένα σου ζήτησα / Σαν δραπετεύει το φως / να ανάβεις το γέλιο σου / ν’ ακουμπάω την ψυχή μου».

 

«Όλα όσα έγιναν μυρίζουν λιβάνι»,

τη μία είναι άγια, την άλλη νεκρά,

ήρθε κι αυτή η φωτογραφία με την άμμο (σ. 19) να ταράξει τα νερά.

Omnis qui venit (Καθένας που έρχεται, σ. 21) με προκαλεί να θέλω να του μιλήσω για σένα, να

 

«πω για το σώμα σου / που θάλασσα είναι κι ουρανός / και μέσα του χορεύω»,

 

αν και

 

«ποτέ δεν θα μπορέσω / να τους δείξω τον Θεό / που κατοικεί μέσα σου»,

 

τι λέω, πέφτω στο πάτωμα, κι άλλη φωτογραφία (σ. 24),

 

«... ξέρω καλά / να βασιλεύω τη λύπη» (σ. 25),

 

«βλέπεις εγώ / ποτέ δεν έμαθα να πληγώνω / τις ελπίδες αυτές που λεπίδες τις έκανες» (σ. 26),

 

«βλέπεις εγώ», «βλέπεις», απευθύνομαι σε εσένα κι ας λείπεις,

«εγώ», όχι που δεν πληγώνω αλλά που «δεν έμαθα να πληγώνω», άρα θα μπορούσα και να πληγώνω αν είχα μάθει, εγώ,

κι εσύ,

έκανες τις «ελπίδες» μου «λεπίδες»,

–πώς η αντιμετάθεση δύο γραμμάτων αλλάζει εντελώς την ουσία!–

σε κατηγορώ;

 

Ναι, πάνω σε μία απέλπιδα προσπάθεια να καταλάβω, να αποδεχτώ, να επιβιώσω. Ναι, πάνω στον λυγμό, στο μεταίχμιο του πόνου.

Γιατί άραγε πονάω τόσο, γιατί να ελπίζω ακόμα μετά από τόσα πολλά που μου λέει η λογική, «σταμάτα», «δεν είναι για σένα», «δεν σου αξίζει», «δεν ταιριάζετε», «δεν σε αγάπησε όπως εσύ», «εσύ τον αγάπησες παράφορα», «εσύ τα έδωσες όλα», «εσύ δεν έβλεπες καθαρά», «εσύ τον άφησες να σε πληγώνει», «εσύ του δόθηκες άνευ όρων», «εσύ δεν μπόρεσες να μπεις στη θέση του», «εσύ δεν μπόρεσες να δεις τη θέση σου», «εσύ ίσως δεν μπόρεσες να τον βοηθήσεις να δει», «εσύ πάντα ήσουν θετική, δοτική και δεδομένη κόντρα στην αληθινή σου θέληση», εσύ, εσύ, εσύ...

 

«Χθες βράδυ στο δωμάτιο κοιμήθηκε η παράνοια» (σ. 30),

 

συνηθισμένο φαινόμενο πια, κι εγώ εξακολουθώ να βιώνω μεταπτώσεις,

 

«σέρνομαι κάθε μέρα στο σώμα μου» (σ. 30),

 

κι άλλη φωτογραφία (σ. 31), γυμνή, καθισμένη στο δρύινο πάτωμα με λωρίδες ξύλου τοποθετημένες ψαροκόκαλο, με αμέτρητα Σ το ένα μέσα στο άλλο. Σχέσεις; Σταματήματα; Συλλογισμοί;

Τατουάζ στην πλάτη, πέπλο λευκό να ακουμπά στο στήθος και στην ήβη, το κεφάλι σκυμμένο στα γόνατα,

 

«είναι νωρίς για να ξεχάσω / είναι αργά να θυμηθώ» (σ. 32),

 

χαλαρώνω, απόψε

 

«με γυροφέρνει μια παράξενη ενοχή» (σ. 33),

 

το κεφάλι πέφτει βαριά σαν πεθαμένο στο τραπέζι (φωτογραφία σ. 34), το χέρι προς τα πάνω ανοιχτό, η ενοχή γίνεται «Μομφή» (ποίημα σ. 35), εξαπολύω κατηγορίες για πολλοστή φορά και τέσσερις μαζεμένες στη σ. 35, αντιλαμβάνομαι από το πουθενά πως

«Οι φύλακες / των φυλακών της ζωής μας / είναι πάντα / οι πιο αγαπημένοι μας // άνθρωποι»

 

εραστές, φίλοι, αδέρφια, γονείς, ίσως στην προσπάθειά τους να φυλάξουν εμάς φυλάνε τα κάγκελα της φυλακής της ζωής μας…

Κι εγώ όμως έτσι δεν έκανα για σένα;

Κι εγώ δεν ήθελα να σε φυλακίσω στην καρδιά μου θεωρώντας το αυτονόητο, χωρίς να σε ρωτήσω, χωρίς –όχι να υποπτευθώ, υποψιαστώ, αλλά χωρίς– να εξακριβώσω αν το θέλεις κι εσύ, αν μου το επιτρέπεις, έστω για λίγο;

 

Μετάπτωση, πάλι εσύ, ακόμα σε θέλω, σε απόλυτη και αποκλειστική «σχέση», να σε έχω, να σε κρατώ, μόνο για μένα,

ο έρωτας,

πήγα να πω «είναι» αλλά το έσωσα,

ο έρωτας, «μου βγαίνει» κτητικός, τα θέλω όλα και όλα μόνο για μένα, θέλω

 

«.. με τη γλώσσα σου / να ανοίγεις δρόμο / σκάβοντας τα σκοτάδια / που οδηγούν οριστικά / κι απόλυτα // σ’ εμένα»

 

δεν είμαι καλά σήμερα, οι μεταπτώσεις διαδέχονται η μία την άλλη,

η εγκατάλειψη έγινε «Εγκατάθλιψη» κι εγώ, ξαναγύρισα στη χώρα της λύπης,

Λυπιού την έλεγε η αείμνηστη Κατερίνα Αγγελάκη–Ρουκ:

 

Λυπιού λέω τον τόπο που επινόησα

για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,

μια κατάσταση που εντείνεται ακατάπαυστα

αφού όλα τα ωραιοποιημένα τοπία του τέλους

αρχίζουν να μυρίζουν μουχλιασμένα νερά

και καρπούς σάπιους

 

έτσι

 

«... έμεινα εδώ / στη μόνη θέση που γνωρίζω» (σ. 38)

 

και να, άλλη φωτογραφία (σ. 39),

σώμα ξαπλωμένο στη βαθουλωμένη από πατημασιές άμμο σιμά στο νερό, αριστερά άδειο ναυαγοσωστικό παρατηρητήριο και άλλο ένα στο βάθος μαζί με ακίνητα καλάμια ψαρέματος μπηγμένα στην άμμο, σώμα παραιτημένο, αφημένο, θα βρεθεί άραγε έστω και σε ένα «Διάτρητο μέλλον»; (σ. 40)

 

Θυμάμαι

 

«Το πρωινό εκείνο / το σκηνικό όλο άλλαξε» (σ. 41)

 

«αυτό που προηγήθηκε» προκάλεσε «αυτό που μου φανερώθηκε» (σ. 41)

κι εγώ

 

«Ήμουν ο τόπος, το άλγος και η τέφρα μου //

ήμουν το δέντρο μέσα στο οποίο / ρίζωσα τη θέλησή μου»

 

ήμουν τόπος, πόνος, στάχτη, δέντρο,

κουλουριασμένη με τα γόνατα αγκαλιά και το κεφάλι πάλι μέσα τους (φωτογρ. σ. 42), κάτι είναι κι αυτό, μπορώ και αγκαλιάζω τα πόδια μου,

τόπος το σώμα,

άλγος το παρόν,

τέφρα το παρελθόν,

δέντρο το μέλλον με ριζωμένη τη θέληση,

 

μετάπτωση εκ νέου στη συν–ειδητοποίηση, στη συν–χώρεση:

 

«τα πάντα πρόλαβαν και χώρεσαν» (σ. 43)

 

μετάβαση σε άλλη διάσταση, εδώ όπου

 

«καμία λύπη / τίποτα δεν πονά» (σ. 43)

 

το μόνο που ακούγεται είναι ο «Επιθανάτιος ρόγχος» (σ. 44)

 

παραδίνομαι, «Ανακωχή» (σ.45), δεν αντέχω,

 

«Κάθε μέρα περνώ / μέσα απ’ το κέντρο του χαμού μου» (σ. 46)

 

βλέπω αυτή τη φωτογραφία με τα γυμνά λεπτά κλαδιά (σ. 47)

πάλι αυτός ο «Λευκός θόρυβος», πάλι σημαίνει ο χρόνος,

θόρυβος σημαίνει χρόνος και απόσταση, χώρος, θέση, έκταση,

 

λευκός όμως γιατί, έχει χρώμα ο θόρυβος;

 

«τότε μόνο κατάλαβα // Για να προσδιορίσεις τη νύχτα / πρέπει πρώτα να ορίσεις / τη θέση σου μέσα της» (σ. 48),

 

ή μήπως τη θέση της μέσα σου, και πού να βρεις «Μια κάποια προστασία» (ποίημα σ. 49).

 

Πού πήγε άραγε αυτό που προηγήθηκε;

 

«Το κάθε πριν λείπει / και το μετά αδιευκρίνιστα εκεί» (σ. 49)

 

«Ό,τι καταργηθεί θα υπάρξει στο ατέρμονο ξανά» (σ. 49)

 

κι άλλη φωτογραφία,

λεπτομέρεια με χαρακωμένα πόδια οκλαδόν, το ύφασμα–πέπλο μαρτυρά πως είναι η ίδια γυναίκα που ήταν στο πάτωμα, σήκωσε ράχη, η σκληραγωγημένη της πατούσα ακουμπά ψηλά, στο τρυφερό εσωτερικό του μηρού, σιμά στον «Μυστικό κήπο» (σ. 51),

θυμάται τη σκηνή, θυμάμαι

 

«Μια μέρα θέλησα να σε σβήσω / γδέρνοντας βίαια / κάθε επιφάνεια του εαυτού μου» (σ. 51)

 

κι εσύ ακόμα καλή μου, με τα υπέροχα εικαστικά σου, γλυκιά

«θολή κι αέρινη Ευμορφίλη / Όσο κι αν έβαψες τα χείλη / η πίκρα σου που ξύπνησε νωρίς / έγινε αίμα να χωρέσει στο κραγιόν σου» (σ. 53),

 

κι εγώ,

 

«φοβάμαι ακόμα πιο πολύ // πως σπαταλήθηκε άδικα / το πιο βαθύ φιλί σου» (σ. 53),

 

αχ!, είσαι κι εσύ όπως εγώ,

 

«ένα μικρό καράβι /  που μένει α – α – αταξίδευτο» (σ. 54)

 

όπως στην επόμενη φωτογραφία η ξεβρασμένη στην όχθη του ποταμού βαρκούλα, αταξίδευτη, ακίνητη, σαν τη μορφή με την κουκούλα που στέκεται με γυρισμένη την πλάτη και διαλογίζεται (σ. 55), αφήνεται σε μία «Ανάσυρση» (ποίημα σ. 56) από τη μνήμη, μονολογεί, μονολογώ:

 

«Μίκρυνα για να σε χωρέσω / κι έκτοτε πάντα παραμένω μισή» (σ. 56),

 

όμως

 

«στην άκρη απ’ το κρεβάτι μου /.../ ένα μικρό παιδί / που μου φωνάζει “ζήσε”»

 

άσε λοιπόν τις χαιρεκακίες, μη γυρίζεις σε «αυτό που προηγήθηκε», εστίασε στο τώρα, ζήσε το τώρα, μη ζεις στο παρελθόν, μην εξαρτάς το μέλλον σου από τις σκιές του αλλά από το φως του, δεν μπορεί, κάπου θα συνάντησες λίγο φως, μην προσκολλάσαι στο θυμό, μη ζητάς εκδίκηση, άσε τον σαρκασμό, τι θα κερδίσεις κι αν του πεις

 

«Ποτέ δεν υπολόγισες / πως το σχοινί / που για θηλιά μου προόριζες / θα ήταν αυτό που // θα σε κρεμούσε καλύτερα» (σ. 57),

 

θυμήσου, κάποτε άλλα έλεγες

 

«Είμαι για σένα / είσαι για μένα // και το σύμπαν εγένετο» (σ. 59)

 

τώρα το βασικό ζητούμενο είναι η «Επανεκκίνηση» (ποίημα σ. 61) και για τους δυο, χώρια,

παρά τις παλινδρομήσεις, δες

 

«Και να ’μαι εδώ / μετά από αυτό που προηγήθηκε / να σου διηγούμαι ιστορίες /.../ Τους φόβους μου να συλλαβίζω / σε μια αλφαβήτα που μόνο εσύ / την ξεχωρίζεις / ... / το αγαπημένο χρώμα μου / είναι το μι» (σ. 61)

 

όπως σ’ αυτή τη ασπρόμαυρη φωτογραφία (σ. 62), στην ίδια πατημένη ακτή με τα ψαροκάλαμα στο βάθος, τα πόδια μου έτοιμα για το “μετέωρο βήμα του πελαργού”,

 

«Πάνε μέρες που δεν μιλώ //  Αποταμιεύω σιωπή / και στη χαρίζω / για την ώρα της αποχώρησης // για την ώρα που έντρομος θα κοιτάς // την ένδοξη γραμμή / του φευγιού μου» (σ. 64).

 

Nox Arcana… Μυστηριώδης νύχτα απόψε (Nox Arcana, ποίημα σ. 63)...

 

 

Το κείμενο του ποιητή Γιώργου Ρούσκα αναγνώστηκε στην παρουσίαση του βιβλίου "Μετά από αυτό που προηγήθηκε", Εκδ. Σοκόλη και δημοσιεύτηκε στον Πολιτιστικό Site Paspartou https://paspartou.gr/giorgos-royskas/meta-apo-ayto-poy-proigithike-tis-marias-hroniari-ekdoseis-sokoli-2020  

ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΝ ΧΑΡΗ ΤΣΙΛΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΕΤΑΙ ΠΟΙΝΙΚΑ.

Αγάπη και αποδοχή είναι το ίδιο νόμισμα; #διαλογισμόσ #πνεύμα #ζωή

Πώς να διαχειριστείς τον φθόνο στη ζωή σου #γνώση #πνευματικότητα #διαλο...

Μην ξεχνάς το βάθρο σου... #γνώση #διαλογισμόσ #ζωή #πνεύμα

Κράτησε τους εχθρούς σου μακριά... #γνώση #πνευματικότητα #διαλογισμός #...

Νέος μήνας, νέα αρχή με ολοκαίνουριο κανάλι στα Ελληνικά! Όσοι επιθυμείτε κάνετε την εγγραφή σας να σας έρχονται οι ενημερώσεις και να τα λέμε και από εκεί. Καλώς ήρθατε!

The perfect union of energies #knowledge #spirituality #education #maria