Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Τρίτη 19 Ιουνίου 2018

ΖΩΗ ΧΡΙΣΜΕΝΗ



















Οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι από το προσωπικό μου αρχείο. Απαγορεύεται η οποιαδήποτε αναδημοσίευσή τους


Το σπίτι μας είναι φτιαγμένο από μουσική. Κάθε τοίχος και νότα, κι επάνω του όλη η ζωή, να αναπνέει και να διαχέεται και να ζωγραφίζει, να φωτογραφίζει. Να γεμίζει τον χώρο το εμείς, μέσα από εμάς, μαζί μ' εμάς, για μας, χωρίς να υπάρχει άλλος κανείς εκτός από εμάς, που είναι και θα είναι πάντα εμείς. Γιατί μόνο εμείς μπορούμε να ζούμε τόσο μαζί, τόσο μέσα ο ένας στον άλλον, χωρίς κανείς να μπορεί να μπει σε αυτό τον τόπο ανάμεσα σε μας, που είναι και θα είναι εμείς. Το δικό μας σπίτι για μας, μέσα από μας. Κρεμασμένες φωτογραφίες, γεμάτες από αγάπη δική. Μας. Αγάπη μοναδική και σπάνια. Μαγική και άχρονη και αέναης πραγματικότητας, ευλογημένης από εκείνη την εκκλησία που εγώ εσύ κι ο Θεός και όλα στο δάχτυλο περασμένα για πάντα, πάντα. Κι όταν μακριά για λίγο, πάλι μαζί, γιατί καμία απόσταση δεν χωρίζει την ψυχή, όταν η ψυχή ενώνει. Και σε λίγο καιρό μόνο μαζί στο σπίτι μας, για πάντα. Κι έρχεσαι σε μένα, κι έρχομαι σε σένα ολόκληροι ο ένας στον άλλο, γιατί μισοί ποτέ εμείς. Γιατί γεννήθηκες για να με ανήκεις, γεννήθηκα για να σε ανήκω μέσα μου, μέσα σου, μέσα μας κι ανάμεσά τους εμείς, μόνο. Μόνοι μας. Στο σύμπαν που εσύ κι εγώ ξέρουμε και φτιάξαμε για να χωράει μόνο εμάς. Κι αναπνέεις μέσα μου, αναπνέω μέσα σου. Και παντού εμείς, μόνο. Κι αγάπη και ζωή και μουσική και λέξεις και αποτυπώματα ζωής μέσα από ζουμ και κλικ σε κάθε πόλη, σε κάθε χώρα, μέσα σε αεροπλάνα, στον αέρα, στη γη, στη φωτιά, στο νερό, γιατί όλα αυτά εμείς πάντα και για πάντα, παντού. Και ταξίδια μέσα μου, μέσα σου, βαθιά στον ουρανό μας, χωρίς κανείς άλλος ποτέ. Κανέναν. Ελλάδα - Ευρώπη, μια αγκαλιά, μια ανάσα. Η ανάσα σου, η ανάσα μου. Και πατρίδα μου εσύ, και γη μου εσύ, και οι λέξεις μου από εδώ και πέρα μόνο εσύ. Μέσα σε αγκαλιές και χέρια ενωμένα και σώματα να ίπτανται και να στροβιλίζονται μέσα στο σπίτι μας και στις σκάλες που οδηγούν στη σοφίτα, και στο κελάρι μας και στο γραφείο που ετοίμασες για μένα, με τα βιβλία και τις φωτογραφίες μας· κι όλο το σπίτι μας ένα φως. Γιατί είσαι ο άγγελός μου, ο μονάκριβός μου. Είσαι ο παράδεισος κι η αλήθεια. Είσαι το ποίημα και η λαχτάρα. Είσαι όλος ο κόσμος, κι ο κόσμος μόνο εσύ. Είμαι το σπίτι σου. Είσαι το σπίτι μου. Τώρα και πάντα. Για πάντα. Είσαι η ζωή μου, είμαι η ζωή σου, είμαστε ζωή. ΧαρισΜένη κι ευλογημένη. Ζωή ΧρισΜένη.


Μαρία Χρονιάρη

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2018

ΠΑΤΡΙΚΟ ΣΠΙΤΙ




Μέρες τώρα περνάω από το πατρικό σπίτι.
Ν’ ακούσω τη φωνή σου και να γυρίσω να σε κοιτάξω.
Να σε δω και να πάρω σιγουριά απ’ την κουβέντα σου.
Δεν αναγνωρίζω αυτή την πόρτα.
Δε θυμάμαι ούτε ένα εκατοστό του σπιτιού.
Μόνο εσένα θυμάμαι να είσαι όλη του η ύπαρξη.
Αν εκεί που είσαι δε χρειάζεται να ξοδεύεις ζωή,
δώσε λίγη σ’ εμένα που μου τελειώνει.
Ξέρω, βιάζεσαι να με δεις.
Θα έρθω.
Μόνο να παίξω λίγο ακόμα, μαμά.
Λίγο ακόμα...



Βασίλης Παυλίδης, από την ποιητική συλλογή "Ιδιόλεκτο", Εκδ. Γαβριηλίδης, 2010