Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Παρασκευή 3 Μαρτίου 2023

SHURUWAT

 


Στεκόταν ακλόνητα
στην ίδια θέση. Πέντε ώρες είχαν περάσει κι ωστόσο έμοιαζε ο χρόνος να έχει σταματήσει στην αποβίβαση. Μέσα στο πλήθος ξένη μα τόσο δική τους. Η ουρά όσο πήγαινε και λιγόστευε. Του είχε μιλήσει. Στην ίδια θέση κι εκείνος μα από την άλλη του τοίχου πλευρά. Μια κάρτα επιβίβασης στο χέρι της, θύμιζε από που ερχόταν. Όλα τα υπόλοιπα ήταν απλά γιορτή.

Όταν η πόρτα άνοιξε, ο νέος κόσμος που χρόνια την περίμενε για να φτάσει, άπλωσε τα χέρια του και την κλείδωσε μέσα. Ένα βλέμμα, μια αγκαλιά και μια κορδέλα στα μαλλιά της που έμεινε στο αεροδρόμιο, χνάρι παντοτινό της επιστροφής της. Στον δρόμο μόνο φωνή χωρίς λέξεις και χέρια ενωμένα στη διαπασών. Το μυστικό τους, η ζωή τους, η ένωση που ποτέ δεν είχε διασπαστεί. Ο Αδάμ έγινε από την Εύα.

Στις μέρες που ήρθαν ο χάρτης είχε κιόλας σχηματιστεί. Νευρώνες και μυελός ήταν έτοιμοι και η καρδιά σίγουρη από πάντα έγραφε το πεντάγραμμο της τώρα αρχής. Ποτέ άλλοτε το χρώμα δεν είχε τόσο φως. Ποτέ άλλοτε η νύχτα δεν είχε τόση λάμψη. Ο Χριστός γεννήθηκε ανάμεσα στα σύννεφα. Ανάμεσα σε κουτιά κόκκινα και άσπρα σε μία φάρμα ώρα απόγευμα. Τη στιγμή που το τέλος του ήλιου σημαίνει μια νέα αρχή.

Τον κοίταζε στα μάτια όπως κοιτάς τα θαύματα. Αναγνώριζε τις φλέβες και τα σημεία. Θυμόταν τον τόπο, τον χρόνο, τη διαδρομή από την πηγή ως την πατρίδα. Του. Της. Όσο κι αν φαίνεται να αργεί, η ζωή φτάνει πάντα στην ώρα της. Ποτέ νωρίτερα ποτέ αργότερα. Έρχεται πάντα στο ακριβώς του χρόνου που της αναλογεί, για να είναι βέβαιη πως θα είσαι έτοιμος για να ζήσεις.

Στα πεζοδρόμια οι άνθρωποι αέρας που κυλά και τα αυτοκίνητα θάλασσα να κολυμπάει. Σε ένα καφέ μία ερώτηση ήταν αρκετή για να ακούσει μια ημερομηνία. Μια μέρα που το ρολόι έδειχνε 10 το πρωί, κάνανε κύκλους επτά επί δύο γύρω από την πύλη που τους περίμενε για να συμβεί. Μπροστά στο πλήθος που άγνωστο είχε βρεθεί ανάμεσά τους. Κόκκινες κλωστές δεμένες, ένα τούλι γύρω από τον λαιμό τους, ένας κόμπος τα χέρια τους, η ψυχή τους, το σώμα τους. Η μετάληψη τι όνομα έχει;

Την κοιτούσε όταν της υποσχέθηκε σε μια γλώσσα αρχαία και παντοτινή. Την κοιτούσε όταν το αιώνιο πέρασε στο δάχτυλό της, στο δάχτυλό του. Όταν τα μάτια γνωρίζουν, όταν η φωνή έρχεται από χιλιάδες έτη φωτός μακριά για να σε συναντήσει, όταν οι αριθμοί δείχνουν πάντα πως όλα γίνονται αρκεί να είσαι εκεί. Να περιμένεις, να συγχωρείς, να θυμάσαι, να πιστεύεις, να αγαπάς.

Δύο χώρες, δύο πατρίδες, ένας άνθρωπος. Ποτέ χωρίς. Ποτέ πίσω. Μόνο δρόμος εμπρός ανοιχτός και ορίζοντας να καταγράφει τη γη τους. Μάρτυρες της εδώ παρουσίας τους, το αποτύπωμα γνώσης μέσα από ήχους, βιβλία, εικόνες και σύμβολα. Κρατάει στις παλάμες της το μέλλον του χρόνου. Κρατάει στις παλάμες του τον ίδιο ερχομό.

Η απλότητα και το μεγαλείο της αγάπης. Το χέρι σου στο δικό μου.

 

Μαρία Χρονιάρη

Νέο κείμενο στη στήλη μου "Όταν ο λ'υκος είναι εδώ" στο Πολιτιστικό Site Ologramma. Δείτε εδώ: https://ologramma.art/shuruwat/