Ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένας
ανεξάντλητος ωκεανός, γεμάτος από ανεξάντλητες νησίδες φωτός, που οδηγούν πάντα
στο ίδιο σημείο: Το εντός του βάθος.
Τις τελευταίες νύχτες κάθομαι στη μικρή πολυθρόνα
μου κάνοντας ένα πέρασμα βαθιά στην ψυχή μου. Ο ίδιος δρόμος τόσα χρόνια, όμως
κάθε φορά η αλήθεια του αλλάζει. Διαφοροποιείται ανάλογα με τις συνθήκες που
περιβάλλουν την έξω ζωή. Άνθρωποι μπαίνουν, άνθρωποι βγαίνουν, άλλοι πορεύονται
μαζί της. Κι όμως, σε κάθε περίπτωση εκείνη βιώνει τη δική της προσωπική ζωή.
Γιατί έτσι είναι η ψυχή «Πάντα μαζί κι ωστόσο πάντα μόνοι».*
Κάθε διαδρομή και μια καινούρια εμπειρία μες στην
πολύπλευρη πραγματικότητά της. Άραγε η μοναξιά είναι κάτι που το μαθαίνει
κανείς; Κι αφού το μάθει, μετά πως ζει; Σκέψεις πάνε κι έρχονται σαν τους
περαστικούς που περνούν απ’ το μπαλκόνι μου. Τους κοιτώ όλους μ’ ένα δέος
ψυχής. Αναρωτιέμαι πως να νιώθουν καθώς βαδίζουν στο δρόμο. Πονούν, λυπούνται,
χαίρονται;
Από που φύγαν κι ως που πάνε; Ποιον ρόλο φόρεσαν
σήμερα στην ψυχή τους; Ποιο είναι εκείνο το συστατικό ζωής που κουμπώνει τέλεια
μέσα τους; Ποια καλοσύνη ορίζει τη συχνότητα του βίου τους; Ρητορικά ερωτήματα
θα σκεφτεί κανείς, ωστόσο όχι και τόσο. Γιατί κατά βάθος ο καθένας μας – στο
μέτρο του δυνατού – μπορεί να γνωρίσει τον εσωτερικό του κόσμο.
Και μετά να τον ξεχάσει. Γιατί είναι ίδιον της
ανθρώπινης φύσης να θυμάται και να αποδέχεται κατά το δοκούν, ακόμη κι εκείνα
που αφορούν το ίδιο το άτομο. Ένα προκλητό είδος λήθης. Μια λησμοσύνη
επιβεβλημένη γιατί η αποκάλυψη εκείνων που δεν αντέχουμε, μας πονά. Μας γεμίζει
ενοχές κι ένα περίεργο αίσθημα μιας ακαθόριστης τύψης.
Γι’ αυτό που τόσα χρόνια κοιμόταν εντός και το
ξύπνημά του μας φανέρωσε μια πλευρά μας που δεν θα θέλαμε να έχουμε. Η σκιά κι
η ψυχή – δυο πραγματικότητες άυλες μα
τόσο πραγματικές.
Η διαδικασία της ενδοσκόπησης όσο οδυνηρή κι αν
είναι, πάντα θα μας οδηγεί ένα βήμα πιο κοντά στον εαυτό μας. Ακόμη κι αν αυτό μας
τρομάζει πολύ, θα είναι αέναα ο μόνος τρόπος για να κατανοήσουμε την ουσία της
ύπαρξής μας στην εδώ ζωή.
«Γιατί η ψυχή μας βαδίζει στο πλευρό μας».*
Μαρία Ι. Χρονιάρη
*Φράσεις
από το ποίημα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη «Η ψυχή μου»
Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στην εφημερίδα "Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ", όπου φιλοξενείται η μόνιμη στήλη μου, "Ιστορίες του ωκεανού". Την εφημερίδα μπορείτε να την κατεβάσετε σε μορφή PDF και να την διαβάσετε εδώ:
Μετα την κατάδυση Μαρία μου στα εσώτερά μας, ποτέ δεν ήμαστε ίδιοι στην ανάδυση!! Αλλιώς κάτι κάναμε λάθος.. Δύσκολη διαδικασία, επώδυνη η ενδοσκόπηση μα τόσο λυτρωτική κι αναγκαία εντέλει!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σαι καλά!! Φιλιά κι αγκαλιά!!
Μαριλένα μου
ΑπάντησηΔιαγραφήκάθε στροφή προς το εντός κι ένας θρίαμβος για εκείνους που αντέχουν όχι μόνο να δουν, μα και να αποδεχτούν. Δύσκολη διαδικασία όπως γράφεις κι επώδυνη όμως πάντα κερδίζεις. Την έσω ζωή.
Σε φιλώ πολύ!