Υπάρχω
ανάμεσα σε νεκρούς θεατές
Χρόνια
αποστεωμένους
Απ’ το
μικρόβιο της ζωής
Οι
τρύπες
Που
κάποτε ήταν τα μάτια τους
Έγιναν
σουβενίρ
Για το
μέλλον που θα ρθει
Στα
χέρια μου κρατώ έναν λευκό αναπτήρα
Αν τον
φυσήξω
Θα
ανάψει της γης το κάρβουνο
Δεν με
νοιάζει
Που
βρέχει στα σκισμένα σεντόνια
Δεν με
νοιάζει
Που
κρύβει η μουσική τη σιωπή
Αυτό που
έχει σημασία
Είναι
μόνο το σπίρτο
Τελευταία
ματιά
Το
τσιγάρο στο πάτωμα
Έκλεισα όλες τις πόρτες
Μπαμ
Μαρία Χρονιάρη
(Ποίημα από την νέα μου ποιητική συλλογή που ετοιμάζεται)
Υπέροχο..!! καθώς και η μελωδία που το συνοδεύει, ξεσκεπάζοντας όλες τις σιωπές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλώ σε.!
Αοράτη μου
ΑπάντησηΔιαγραφήμέσα σε κάθε σιωπή σχεδόν πάντα γεννιέται μια αδιάψευστη αλήθεια. Όλα είναι ένας κρότος. Ναι η μελωδία αυτή μιλάει τη γλώσσα εντός.
Σε φιλώ!
Καλό μήνα να χεις Μαρία μου!! Δημιουργικός να ναι πάνω από όλα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το καλό να βγει κι η νέα σου συλλογή!! Προμηνύεται εκρηκτική!! ;))
Κούμπωσαν ιδανικά οι νότες με τις λέξεις σου!! Δυνατό ποίημα!!
Σε φιλώ κι εύχομαι πάντα τα καλύτερα!! ♥
Καλό Σεπτέμβρη Μαριλένα μου. Σε ευχαριστώ πολύ πολύ. Σε λίγο καιρό θα γίνει και η παρουσίαση του βιβλίου "Η σκιά μου κι εγώ". Ελπίζω να τα πούμε εκεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε φιλώ!