Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένας ανεξάντλητος ωκεανός, γεμάτος από ανεξάντλητες νησίδες φωτός, που οδηγούν πάντα στο ίδιο σημείο: Το εντός του βάθος.

Τις τελευταίες νύχτες κάθομαι στη μικρή πολυθρόνα μου κάνοντας ένα πέρασμα βαθιά στην ψυχή μου. Ο ίδιος δρόμος τόσα χρόνια, όμως κάθε φορά η αλήθεια του αλλάζει. Διαφοροποιείται ανάλογα με τις συνθήκες που περιβάλλουν την έξω ζωή. Άνθρωποι μπαίνουν, άνθρωποι βγαίνουν, άλλοι πορεύονται μαζί της. Κι όμως, σε κάθε περίπτωση εκείνη βιώνει τη δική της προσωπική ζωή. Γιατί έτσι είναι η ψυχή «Πάντα μαζί κι ωστόσο πάντα μόνοι».*

Κάθε διαδρομή και μια καινούρια εμπειρία μες στην πολύπλευρη πραγματικότητά της. Άραγε η μοναξιά είναι κάτι που το μαθαίνει κανείς; Κι αφού το μάθει, μετά πως ζει; Σκέψεις πάνε κι έρχονται σαν τους περαστικούς που περνούν απ’ το μπαλκόνι μου. Τους κοιτώ όλους μ’ ένα δέος ψυχής. Αναρωτιέμαι πως να νιώθουν καθώς βαδίζουν στο δρόμο. Πονούν, λυπούνται, χαίρονται;

Από που φύγαν κι ως που πάνε; Ποιον ρόλο φόρεσαν σήμερα στην ψυχή τους; Ποιο είναι εκείνο το συστατικό ζωής που κουμπώνει τέλεια μέσα τους; Ποια καλοσύνη ορίζει τη συχνότητα του βίου τους; Ρητορικά ερωτήματα θα σκεφτεί κανείς, ωστόσο όχι και τόσο. Γιατί κατά βάθος ο καθένας μας – στο μέτρο του δυνατού – μπορεί να γνωρίσει τον εσωτερικό του κόσμο.

Και μετά να τον ξεχάσει. Γιατί είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης να θυμάται και να αποδέχεται κατά το δοκούν, ακόμη κι εκείνα που αφορούν το ίδιο το άτομο. Ένα προκλητό είδος λήθης. Μια λησμοσύνη επιβεβλημένη γιατί η αποκάλυψη εκείνων που δεν αντέχουμε, μας πονά. Μας γεμίζει ενοχές κι ένα περίεργο αίσθημα μιας ακαθόριστης τύψης.

Γι’ αυτό που τόσα χρόνια κοιμόταν εντός και το ξύπνημά του μας φανέρωσε μια πλευρά μας που δεν θα θέλαμε να έχουμε. Η σκιά κι η ψυχή – δυο πραγματικότητες άυλες  μα τόσο πραγματικές.

Η διαδικασία της ενδοσκόπησης όσο οδυνηρή κι αν είναι, πάντα θα μας οδηγεί ένα βήμα πιο κοντά στον εαυτό μας. Ακόμη κι αν αυτό μας τρομάζει πολύ, θα είναι αέναα ο μόνος τρόπος για να κατανοήσουμε την ουσία της ύπαρξής μας στην εδώ ζωή.

«Γιατί η ψυχή μας βαδίζει στο πλευρό μας».*

Μαρία Ι. Χρονιάρη

*Φράσεις από το ποίημα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη «Η ψυχή μου»

Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στην εφημερίδα "Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ", όπου φιλοξενείται η μόνιμη στήλη μου, "Ιστορίες του ωκεανού". Την εφημερίδα μπορείτε να την κατεβάσετε σε μορφή PDF και να την διαβάσετε εδώ:

http://www.ifonitonanogion.gr/media/files/FWNH-302.pdf

CHILDREN

Το «Children» ρίχνει μια κριτική ματιά στην εμμονή του εκπαιδευτικού συστήματος με την τελειότητα.

 Το «Children» είναι μια μικρή ταινία κινουμένων σχεδίων που εξερευνά τη σκοτεινή πλευρά της εκπαίδευσης. Δημιουργήθηκε από τον Ιάπωνα εικονογράφο Okada ​​Takuya, και απεικονίζει έναν γκρίζο κόσμο, μια γκρίζα γειτονιά, ένα γκρίζο σχολείο με γκρι τάξεις. 

Σε αυτό κάθονται σε σειρές γκρι παιδιά, που ξεχωρίζουν μεταξύ τους από τον αριθμό στη σφραγίδα που βρίσκεται στο κεφάλι τους. Είναι μια ταινία που προκαλεί τη σκέψη με πολλούς τρόπους, εξετάζοντας τον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά ΔΕΝ αντιμετωπίζονται ως άτομα εντός του εκπαιδευτικού συστήματος, και πώς μπαίνουν σε καλούπια, σαν τα πρόβατα. 

Μας αναγκάζει, επίσης, να εξετάσουμε την τεράστια πίεση που δέχονται τα παιδιά από τη στιγμή που ξεκινούν το σχολείο, και πόσο βαρετές μπορεί να είναι οι σπουδές τους. Πού χωράει το παιχνίδι με τόση εργασία και μελέτη για τις εξετάσεις; Πώς η πίεση του να πάρουν ΑΡΙΣΤΑ, τα επηρεάζει ψυχικά; Τα γκρίζα παιδιά κάθονται ήσυχα μέρα με τη μέρα, εργάζονται σκληρά για να πάρουν τους καλύτερους βαθμούς, για να κερδίσουν την επιβράβευση του δασκάλου τους. 

Ένα αγόρι αισθάνεται την πίεση να ξεχειλίζει μέσα του, καθώς περιμένει στην ουρά για να πάρει τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις. Εκρήγνυται ως αντίδραση ενάντια στην συνεχή πίεση, εμπνέοντας και τους υπόλοιπους μαθητές να κάνουν το ίδιο …

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα:
http://xenesglosses.eu/2015/09/tainia-kinoumenon-sxedion-gia-tin-pie/

ΤΟ ΥΠΕΡΦΙΑΛΟ ΛΑΘΟΣ

Ήταν κάποτε ένα λάθος

Τόσο αστείο τόσο μικρό

Που είδηση δε θα το ’παιρνε κανείς

Το ίδιο δεν ήθελε τον εαυτό του

Ούτε να τον βλέπει ούτε να τον ακούει

Και τι δεν σοφίστηκε

Μπας κι αποδείξει

Πως κατά βάθος δεν υπάρχει

Σοφίστηκε τον χώρο

Για να βολέψει μέσα του τις αποδείξεις

Και τον χρόνο για να του φυλάει τις αποδείξεις

Και τον κόσμο για να του κοιτάει τις αποδείξεις

Όλα όσα σοφίστηκε

Δεν ήταν ούτε τόσο αστεία

Ούτε και τόσο μικρά

Αλλά φυσικά ήταν λάθος

Αν μπορούσε να γίνει κι αλλιώς

Βάσκο Πόπα

ΑΝΟΙΞΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΝΟΙΞΗ

Μια ταινία σπουδή στην ανθρώπινη ψυχολογία, στον πόνο, στην επιθυμία, στην καταστροφή και στην αποδοχή του εαυτού σου, όσο σκληρό κι αν είναι το ταξίδι. Μέσα από τις εποχές του χρόνου, αλλάζουν οι εσωτερικές μας εποχές, το τραχύ της ψυχής τιμωρείται και στο τέλος εξαγνίζεται...

Εξαιρετικός Κιμ Κι Ντούκ. Υπότιτλοι Ελληνικοί.

Καλή προβολή.

Μαρία Χρονιάρη

ΜΠΑΜ

Υπάρχω ανάμεσα σε νεκρούς θεατές

Χρόνια αποστεωμένους

Απ’ το μικρόβιο της ζωής

Οι τρύπες

Που κάποτε ήταν τα μάτια τους

Έγιναν σουβενίρ

Για το μέλλον που θα ρθει

Στα χέρια μου κρατώ έναν λευκό αναπτήρα

Αν τον φυσήξω

Θα ανάψει της γης το κάρβουνο

Δεν με νοιάζει

Που βρέχει στα σκισμένα σεντόνια

Δεν με νοιάζει

Που κρύβει η μουσική τη σιωπή

Αυτό που έχει σημασία

Είναι μόνο το σπίρτο

Τελευταία ματιά

Το τσιγάρο στο πάτωμα

Έκλεισα όλες τις πόρτες

Μπαμ

Μαρία Χρονιάρη

(Ποίημα από την νέα μου ποιητική συλλογή που ετοιμάζεται)