Μες στο
δωμάτιο της ψυχής μου
Υπάρχει
ένας κόκκινος τοίχος
Τόσο
κόκκινος
Σαν
ανοξείδωτο αίμα
Όσο κι
αν πάλεψα
Να αφήσω
πάνω του αποτύπωμα
Το μόνο
που κατάφερα
Ήταν να
τον κάνω ακόμη πιο κόκκινο
Σε μια
καρέκλα λίγο πιο πέρα
Μια
διάφανη ανθρώπινη σιλουέτα
Ενός
άντρα
Κάθεται
ασάλευτη
Με το
βλέμμα στραμμένο σε μένα
Μπορώ να
δω μέχρι το βάθος της ζωής του
Στο
μέρος της καρδιάς του
Υπάρχει
καρφωμένη μια βελόνα
Χωρίς να
το σκεφτώ απλώνω το χέρι
Και την
τραβώ προς τα έξω
Με
διαπερνά ένας άγουρος πόνος
Τότε όλο
το δωμάτιο γίνεται κόκκινο
Τα
έπιπλα οι τοίχοι εκείνος εγώ
Τον
πιάνω από το χέρι
Και τον
ξαπλώνω στα κόκκινα σεντόνια
Το
κρεβάτι του τρίζει
Τον
σκεπάζω με το αίμα
Που
τρέχει απ’ τα χέρια μου
Κοιμήσου
τώρα του ψιθυρίζω
Ήρθε η
ώρα
Που η
σκιά σου απορροφήθηκε
Όλα
τέλειωσαν
Μη
φοβάσαι πια
Μαρία Χρονιάρη
(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)
Ίσως να κατάφερε κι αυτός πια να συναντήσει τον κόκκινο τοίχο και να γίναν ένα. Αν νιώθεις την ψυχή πιο κόκκινη μάλλον αυτό έγινε!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σαι καλά Μαρία μου!! Σε φιλώ με αγάπη!
Στάζανε οι λέξεις κάτι κόκκινο, αίμα, χρώμα,
ΑπάντησηΔιαγραφήκάτι κόκκινο έσταζαν οι λέξεις
και το ποίημα έδειχνε αιμόφυρτο
Αλλά κι αν ήτανε κρασί,
κόκκινο, κατακόκκινο αγαπημένη,
όπως είπαν οι μεγάλες αποστάσεις
και μεθυσμένο το ποίημα
αιμόφυρτο θα έδειχνε.
~Γιώργος Δουατζής
Κόκκινο Ζεστό Φιλί σου στέλνω.!
Αγαπημένη μου Μαριλένα,
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν είμαι σίγουρη αν συνάντησε τον κόκκινο τοίχο - αν και είναι κάτι που θα το ήθελα πολύ. Η ψυχή μου οπωσδήποτε είναι πιο κόκκινη, αλλά αυτό που περισσότερο απ' όλα έχει σημασία είναι να μην φοβάται πια.
Καλή εβδομάδα, σε φιλώ.
Αοράτη μου
ΑπάντησηΔιαγραφήεκεί, από την άλλη άκρη της γης πάντα οι καρδιές μας και οι σκέψεις μας συναντιόνται. Σε ευχαριστώ για το σχόλιο - ποίημα. Έτσι είναι "και μεθυσμένο το ποίημα, αιμόφυρτο θα έδειχνε".
Αυτό που για μένα μετρά, είναι να μην φοβάσαι να τραβήξεις την βελόνα, όποια κι αν είναι η κατάληξη.Θα σε βρω σύντομα με τον δικό μας τρόπο.
Ανταποδίδω το Κόκκινο ζεστό φιλί!