Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Υπάρχουν δυστυχώς πολλά θέματα που ακόμα μια μερίδα κόσμου, τα θεωρεί και τα αντιμετωπίζει ως ταμπού. Θέματα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να χτυπήσουν την πόρτα μας - όπως χιλιάδες άλλου κόσμου. Ένα από αυτά είναι και η γέννηση ενός παιδιού με αυτισμό. 

Παρ' ότι η επιστήμη έχει προχωρήσει πάρα πολύ στην έγκαιρη διάγνωση αυτών των ασθενειών κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, πολλά παιδιά ακόμη γεννιούνται αυτιστικά. Η κοινωνία μας έχει φορείς που ασχολούνται με αυτά τα παιδιά, ειδικά σχολεία, παρέχει υποστήριξη ψυχολογική στους γονείς και πολλά άλλα.

Όταν στο δρόμο βρεθείτε μπροστά σε ένα παιδί με αυτισμό, μην κάνετε πως δεν υπάρχει, ούτε να το κοιτάξετε παράξενα. Αντίθετα δώστε του το πιο όμορφο χαμόγελο ψυχής που διαθέτετε, κοιτάξτε το βαθιά μέσα στα μάτια κι εκείνο θα νιώσει την ζεστασιά σας αμέσως. Και που ξέρετε, μπορεί και να έχει έρθει από το φεγγάρι...

Μαρία Χρονιάρη

Δείτε εδώ

Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΜΑΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑΡΗ

Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑ 2014

ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ

Η καταγωγική ρίζα του τρίτου ποιητικού διαβήματος της Μαρίας Χρονιάρη είναι η λύπη. Η αναζήτηση αυτής της λύπης παραπέμπει εξαρχής στα έρμαια υλικά της: Αρχέγονα, γενετικά σώσματα από θριάμβους ήττας, ασυνεχή διαστήματα απουσίας, γραμμικά σχεδιάσματα να φτάσεις ως το κόκκινο της κραυγής.

Κάτω από την σάρκα κάθε ποιήματος αναπνέει το ζώο. Επεξεργάζεται τις δίκαιες λέξεις. Το ποιητικό υποκείμενο ενδεδυμένο με την τρομακτική προβιά του δράκου. Απελευθερώνει όνειρο. Το νήμα που το ενώνει με την πραγματική ύπαρξη μπορεί ανά πάσα στιγμή να κοπεί. Όμως υπάρχει το χρώμα. Και δεν είναι διόλου μετέωρο.

Χρώμα από ένα καθαρό άσπρο. Το άσπρο, το κενό της ζωής.


ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ

http://apopeirates.blogspot.gr/2014/12/blog-post_21.html#more

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΠΟ ΧΑΡΤΙ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ

Μαρία Χρονιάρη

ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΗ

Μες στο δωμάτιο της ψυχής μου

Υπάρχει ένας κόκκινος τοίχος

Τόσο κόκκινος

Σαν ανοξείδωτο αίμα

Όσο κι αν πάλεψα

Να αφήσω πάνω του αποτύπωμα

Το μόνο που κατάφερα

Ήταν να τον κάνω ακόμη πιο κόκκινο

Σε μια καρέκλα λίγο πιο πέρα

Μια διάφανη ανθρώπινη σιλουέτα

Ενός άντρα

Κάθεται ασάλευτη

Με το βλέμμα στραμμένο σε μένα

Μπορώ να δω μέχρι το βάθος της ζωής του

Στο μέρος της καρδιάς του

Υπάρχει καρφωμένη μια βελόνα

Χωρίς να το σκεφτώ απλώνω το χέρι

Και την τραβώ προς τα έξω

Με διαπερνά ένας άγουρος πόνος

Τότε όλο το δωμάτιο γίνεται κόκκινο

Τα έπιπλα οι τοίχοι εκείνος εγώ

Τον πιάνω από το χέρι

Και τον ξαπλώνω στα κόκκινα σεντόνια

Το κρεβάτι του τρίζει

Τον σκεπάζω με το αίμα

Που τρέχει απ’ τα χέρια μου

Κοιμήσου τώρα του ψιθυρίζω

Ήρθε η ώρα

Που η σκιά σου απορροφήθηκε

Όλα τέλειωσαν

Μη φοβάσαι πια

Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΟΝΕΙΡΟΠΑΓΙΔΑΣ

Πολύ καιρό πριν όταν ο κόσμος ήταν νέος, ένας παλαιός πνευματικός ηγέτης των Lakota ήταν σε ένα υψηλό βουνό και είχε ένα όραμα. Στο όραμά του, το Iktomi, οι μεγάλοι trickster και ο δάσκαλος της φρόνησης, εμφανίστηκαν υπό μορφή αράχνης.

Το Iktomi μίλησε σε τον σε μια ιερή γλώσσα που μόνο οι πνευματικοί ηγέτες του Lakota θα μπορούσαν να καταλάβουν.

Δεδομένου ότι μίλησε το Iktomi, η αράχνη, πήρε την παλαιότερη στεφάνη ιτιών που είχε τα φτερά, την τρίχα αλόγων, τις χάντρες και τις πρόσφορε σε αυτό και άρχισε να υφαίνει έναν Ιστό. Μίλησε στον παλαιότερο για τους κύκλους της ζωής και πώς αρχίζουμε την ζωή μας ως νήπια και κινούμαστε προς την παιδική ηλικία, και έπειτα προς την ενηλικίωση. Τέλος, πηγαίνουμε στα γηρατειά όπου πρέπει να μας φροντίσουν ως νήπια, που ολοκληρώνουν τον κύκλο.

Αλλά, το Iktomi εν λόγω όλων των δεδομένων συνέχισε να υφαίνει τον Ιστό του, κάθε φορά που ο κύκλος της ζωής τελείωνε εμφανίζονται πολλές δυνάμεις -- κάποιο αγαθό και μερικά κακά. Και μετά είπε "Εάν ακούσετε τις καλές δυνάμεις, θα σας οδηγήσουν στη σωστή κατεύθυνση. Αλλά εάν ακούτε της κακές δυνάμεις, θα σας βλάψουν και θα σας οδηγήσουν στη λανθασμένη κατεύθυνση."

Και συνέχισε "Υπάρχουν πολλές δυνάμεις και διαφορετικές κατευθύνσεις που μπορούν να βοηθήσουν ή παρεμποδίσουν με την αρμονία της φύσης, και επίσης το μεγάλο πνεύμα και τις όλες θαυμάσιες διδασκαλίες του."

Όση ώρα η Αράχνη μιλούσε, συνέχισε να υφαίνει τον Ιστό της που άρχιζε από τον εξωτερικό κύκλο και τελείωνε προς το κέντρο. Όταν το Iktomi τελείωσε, έδωσε στο Lakota τον παλαιότερο Ιστό και είπε: "Σε αυτόν τον Ιστός είναι ένας τέλειος κύκλος αλλά υπάρχει μια τρύπα στο κέντρο του κύκλου. Χρησιμοποιήστε τον Ιστό για να ενισχυθείτε εσείς οι άνθρωποι για να επιτύχετε τους στόχους σας και να χρησιμοποιήσετε τις ιδέες των ανθρώπων σας, τα όνειρα και τα οράματα. Εάν πιστέψετε στο μεγάλο πνεύμα, ο Ιστός θα πιάσει τις καλές ιδέες σας -- και οι κακές θα περάσουν από την τρύπα."

Οι Lakota παλαιότερα χρησιμοποιούσαν τον Ιστό για να περνάν τα οράματα τους στους ανθρώπους του και τώρα οι Ινδοί χρησιμοποιούν την ονειροπαγίδα ως Ιστό της ζωής τους. Την Κρεμάνε επάνω από τα κρεβάτια τους ή στο σαλόνι τους για να κοσκινίσει τα όνειρα και τα οράματά τους. Το αγαθό στα όνειρά τους συλλαμβάνεται στον Ιστό της ζωής και τους βοηθάει, αλλά το κακό διαπερνάει τα όνειρά τους μέσω της τρύπας στο κέντρο του Ιστού και δεν είναι πλέον ένα μέρος της ζωής τους.

Οι Lakota και οι Ινδοί θεωρούν ότι η ονειροπαγίδα κρατά το πεπρωμένο του μέλλοντός τους.

ΘΥΜΑΜΑΙ, ΘΥΜΑΣΑΙ;

Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου

ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα

Μπορεί και να μ' ήξερες από παλιά

κι απλά με ξαναβρήκες

Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα

Το θυμάσαι;

την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο

κίτρινο κόκκινο μπλε το βάψαμε

και ταξιδεύαμε τη γη...

νύχτες ταξιδεύαμε

στον ουρανό...

αστέρι και σταθμός

Θυμάσαι;

βρήκες το πιο μακρινό αστέρι

κι είπες να το γυαλίσουμε

να του φυτέψουμε μια λεύκα

να μείνουμε για πάντα εκεί

Θυμάσαι;

όταν σου έδινα πορτοκάλι

πήναινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω

Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα

την πίναμε μισή μισή

Θυμάσαι;

Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ' όλη τη γη

να βρω το πρώτο πρώτο λουλούδι

για σένα βέβαια...

Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ

και μου 'φερνες ένα κοχύλι

Θυμάσαι;

Άμα στο ζήταγα γινόσουνα ποτάμι λίμνη θάλασσα ωκεανός...

Κι όταν το ζήταγες γινόμουνα κι εγώ

Θυμάσαι;

Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα

καλοπλυμένα, καλοχτενισμένα

και τα δικά σου όνειρα εγώ τα ετοίμαζα

Θυμάσαι;

θυμάσαι τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου μ' ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;

Σου χάρισα ένα μύλο

να τον κρατάς γερά

γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια

Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ

το θυμάσαι ακόμη;

Μια νύχτα χάθηκες σ' ένα μεγάλο δάσος

Είχες το μύλο δε φοβήθηκες...

κι έτρεξα και σε βρήκα

Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο

που μέτραγε ως τα χίλια

κι ένα τζιτζίκι

και μια ζίνα

κι ένα πουκάμισο άσπρο...

το θυμάσαι;

και σου μάθα να ζωγραφίζεις

κάμπους και ποτάμια

Μη πατάς πολύ το μολύβι σου 'λεγα

Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο

κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα

Θυμάσαι;

Και μου μάθες να φτιάχνω χάρτινα καράβια

Και χάρτινα κινέζικα πουλιά

Μια μέρα είπαμε καιρός πια να εφεύρουμε την δική μας γραφή

να μην την ξέρει άλλος

Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι

κοντά σ' ένα ποτάμι, πάντα ένα ποτάμι

τη θυμάσαι ακόμη εκείνη τη γραφή;

Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε

τη σαντιγύ

τον ήλιο

τις αϋπνίες

την παλίρροια

το σκούρο μπλε

τα θυμάσαι όλα; 

Ό,τι δεν χώραγε στις λέξεις

το κάναμε μικρές μικρές σημαιούλες πολύχρωμες

Θυμάσαι πως τις ανεμίζαμε;

Το μαγικό δωμάτιο που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση του κορμιού μας

το θυμάσαι;

Κι ήταν φορές που γινότανε ολοστρόγγυλο

Θυμάσαι πότε;

Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια

Κι όταν μας τέλειωσαν

αρχίσαμε να παίζουμε δικά μας παραμύθια

Μια φορά και έναν καιρό ήτανε δυο

Θυμάσαι;

Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας

ένας και πολλοί μαζί

Χωρίζαμε για λίγο μόνο

γιατί αλλιώς

πως θ' ανταμώναμε ξανά;

Και σου 'γραφα κάθε στιγμή

κάτι τεράστια γράμματα

Μου 'γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια

Μια φορά όμως που άργησες

πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας

που κράτησε όσο πέντε

Κι όταν τέλειωσε

ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς

Και δεν μπορούσες να γυρίσεις

Έμεινες μακριά

Και μου 'γραψες

Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος...

Μπορεί...

όμως...

τα πιο ωραία μας ταξίδια

δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη

Σε περιμένω...

ΕΛΑ

Θα μετρήσω ώς το δέκα ...

Χρήστος Μπουλώτης

THE CRYING GAME

"Γνωρίζω όλα όσα χρειάζεται να ξέρω για το παιχνίδι των λυγμών."

Σε συσχετισμό με την ανάρτηση της ταινίας, και το αγαπημένο τραγούδι που την συνοδεύει.

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΛΥΓΜΩΝ

Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή μας που ορισμένα περιστατικά μας σημαδεύουν. Και τα σημάδια τους μας ακολουθούν πάντα και παντού. Το ίδιο μπορεί να συμβεί με ένα τραγούδι και με μια ταινία. Στη δική μου ζωή, πολλές ταινίες και η μουσική, με βοήθησαν να δω τον κόσμο διαφορετικά, να προχωρήσω την σκέψη μου ένα βήμα παραπάνω, να αναλογιστώ πράγματα ακόμη και για μένα.

Η ταινία "Το παιχνίδι των λυγμών" προβλήθηκε το 1992, τότε που ήμουν ακόμη στα πρώιμα στάδια της εφηβείας μου και μου έδειξε έναν κόσμο που δεν ήξερα ως τότε πως υπάρχει. Με βοήθησε να κατανοώ, να αγαπάω και να σέβομαι την διαφορετικότητα. Την βρήκα ολόκληρη στο διαδίκτυο αλλά δυστυχώς χωρίς Ελληνικούς υπότιτλους. Όσοι την έχετε δει θα την ξαναθυμηθείτε, όσοι δεν την είδατε θα την γνωρίσετε ξεσκονίζοντας και τα Αγγλικά σας παράλληλα.

Καλή προβολή.

Μαρία Χρονιάρη

ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΟΣΤΟ

Υπάρχει μια λέξη

Που κατοικεί τη ζωή μου

Κάθε πρωί

Όταν ανοίγω το παράθυρο

Φυσάει βροχή

Ό, τι κι αν κάνω

Με ακολουθεί σαν σκιά

Μιλάει τα όνειρά μου

Και ντύνεται άνθρωπος

Δεν υπάρχει τρόπος να της ξεφύγω

Δεν βρίσκω σχέδιο διαφυγής

Κι όλα αυτά

Επειδή γεννήθηκα Φθινόπωρο

Και νιώθω μια θλίψη

Μια άπιαστη έλλειψη που την αγαπώ

Κι έμαθα να ζω μέσα της

Ονομάζεται νόστος

Αλλά έχει κι άλλα ονόματα

Όπως ύπαρξη, χαμένη ιστορία

Κι αν ποτέ την δείτε να έρχεται

Κάν’ τε  της με τα μάτια νόημα

Να καθίσει αναπαυτικά δίπλα σας

Για όλα εκείνα που ήρθαν

Αλλά ποτέ δεν είδατε 

Μαρία Χρονιάρη

(Παράλληλα με τον διαγωνισμό για τα βιβλία, διεξήγχθη κι ένας αντίστοιχος με ποιήματα, τα οποία έφεραν ψευδώνυμο για το αδιάβλητο της διαδικασίας. Το ποίημα "ΝΟΣΤΟΣ", πήρε το πρώτο βραβείο ανάμεσα σε 250 συνυποψήφια ποιήματα, στον "5ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό",  στην Κύπρο. Την επιτροπή αξιολόγησης, αποτελούσαν Πανεπιστημιακοί και Ακαδημαϊκοί.)

Δείτε εδώ

http://www.anogi.gr/archives/14232