Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Υπάρχουν δυστυχώς πολλά θέματα που ακόμα μια μερίδα κόσμου, τα θεωρεί και τα αντιμετωπίζει ως ταμπού. Θέματα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να χτυπήσουν την πόρτα μας - όπως χιλιάδες άλλου κόσμου. Ένα από αυτά είναι και η γέννηση ενός παιδιού με αυτισμό. 

Παρ' ότι η επιστήμη έχει προχωρήσει πάρα πολύ στην έγκαιρη διάγνωση αυτών των ασθενειών κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, πολλά παιδιά ακόμη γεννιούνται αυτιστικά. Η κοινωνία μας έχει φορείς που ασχολούνται με αυτά τα παιδιά, ειδικά σχολεία, παρέχει υποστήριξη ψυχολογική στους γονείς και πολλά άλλα.

Όταν στο δρόμο βρεθείτε μπροστά σε ένα παιδί με αυτισμό, μην κάνετε πως δεν υπάρχει, ούτε να το κοιτάξετε παράξενα. Αντίθετα δώστε του το πιο όμορφο χαμόγελο ψυχής που διαθέτετε, κοιτάξτε το βαθιά μέσα στα μάτια κι εκείνο θα νιώσει την ζεστασιά σας αμέσως. Και που ξέρετε, μπορεί και να έχει έρθει από το φεγγάρι...

Μαρία Χρονιάρη

Δείτε εδώ

Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΜΑΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑΡΗ

Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑ 2014

ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ

Η καταγωγική ρίζα του τρίτου ποιητικού διαβήματος της Μαρίας Χρονιάρη είναι η λύπη. Η αναζήτηση αυτής της λύπης παραπέμπει εξαρχής στα έρμαια υλικά της: Αρχέγονα, γενετικά σώσματα από θριάμβους ήττας, ασυνεχή διαστήματα απουσίας, γραμμικά σχεδιάσματα να φτάσεις ως το κόκκινο της κραυγής.

Κάτω από την σάρκα κάθε ποιήματος αναπνέει το ζώο. Επεξεργάζεται τις δίκαιες λέξεις. Το ποιητικό υποκείμενο ενδεδυμένο με την τρομακτική προβιά του δράκου. Απελευθερώνει όνειρο. Το νήμα που το ενώνει με την πραγματική ύπαρξη μπορεί ανά πάσα στιγμή να κοπεί. Όμως υπάρχει το χρώμα. Και δεν είναι διόλου μετέωρο.

Χρώμα από ένα καθαρό άσπρο. Το άσπρο, το κενό της ζωής.


ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ

http://apopeirates.blogspot.gr/2014/12/blog-post_21.html#more

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΠΟ ΧΑΡΤΙ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ

Μαρία Χρονιάρη

ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΗ

Μες στο δωμάτιο της ψυχής μου

Υπάρχει ένας κόκκινος τοίχος

Τόσο κόκκινος

Σαν ανοξείδωτο αίμα

Όσο κι αν πάλεψα

Να αφήσω πάνω του αποτύπωμα

Το μόνο που κατάφερα

Ήταν να τον κάνω ακόμη πιο κόκκινο

Σε μια καρέκλα λίγο πιο πέρα

Μια διάφανη ανθρώπινη σιλουέτα

Ενός άντρα

Κάθεται ασάλευτη

Με το βλέμμα στραμμένο σε μένα

Μπορώ να δω μέχρι το βάθος της ζωής του

Στο μέρος της καρδιάς του

Υπάρχει καρφωμένη μια βελόνα

Χωρίς να το σκεφτώ απλώνω το χέρι

Και την τραβώ προς τα έξω

Με διαπερνά ένας άγουρος πόνος

Τότε όλο το δωμάτιο γίνεται κόκκινο

Τα έπιπλα οι τοίχοι εκείνος εγώ

Τον πιάνω από το χέρι

Και τον ξαπλώνω στα κόκκινα σεντόνια

Το κρεβάτι του τρίζει

Τον σκεπάζω με το αίμα

Που τρέχει απ’ τα χέρια μου

Κοιμήσου τώρα του ψιθυρίζω

Ήρθε η ώρα

Που η σκιά σου απορροφήθηκε

Όλα τέλειωσαν

Μη φοβάσαι πια

Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΟΝΕΙΡΟΠΑΓΙΔΑΣ

Πολύ καιρό πριν όταν ο κόσμος ήταν νέος, ένας παλαιός πνευματικός ηγέτης των Lakota ήταν σε ένα υψηλό βουνό και είχε ένα όραμα. Στο όραμά του, το Iktomi, οι μεγάλοι trickster και ο δάσκαλος της φρόνησης, εμφανίστηκαν υπό μορφή αράχνης.

Το Iktomi μίλησε σε τον σε μια ιερή γλώσσα που μόνο οι πνευματικοί ηγέτες του Lakota θα μπορούσαν να καταλάβουν.

Δεδομένου ότι μίλησε το Iktomi, η αράχνη, πήρε την παλαιότερη στεφάνη ιτιών που είχε τα φτερά, την τρίχα αλόγων, τις χάντρες και τις πρόσφορε σε αυτό και άρχισε να υφαίνει έναν Ιστό. Μίλησε στον παλαιότερο για τους κύκλους της ζωής και πώς αρχίζουμε την ζωή μας ως νήπια και κινούμαστε προς την παιδική ηλικία, και έπειτα προς την ενηλικίωση. Τέλος, πηγαίνουμε στα γηρατειά όπου πρέπει να μας φροντίσουν ως νήπια, που ολοκληρώνουν τον κύκλο.

Αλλά, το Iktomi εν λόγω όλων των δεδομένων συνέχισε να υφαίνει τον Ιστό του, κάθε φορά που ο κύκλος της ζωής τελείωνε εμφανίζονται πολλές δυνάμεις -- κάποιο αγαθό και μερικά κακά. Και μετά είπε "Εάν ακούσετε τις καλές δυνάμεις, θα σας οδηγήσουν στη σωστή κατεύθυνση. Αλλά εάν ακούτε της κακές δυνάμεις, θα σας βλάψουν και θα σας οδηγήσουν στη λανθασμένη κατεύθυνση."

Και συνέχισε "Υπάρχουν πολλές δυνάμεις και διαφορετικές κατευθύνσεις που μπορούν να βοηθήσουν ή παρεμποδίσουν με την αρμονία της φύσης, και επίσης το μεγάλο πνεύμα και τις όλες θαυμάσιες διδασκαλίες του."

Όση ώρα η Αράχνη μιλούσε, συνέχισε να υφαίνει τον Ιστό της που άρχιζε από τον εξωτερικό κύκλο και τελείωνε προς το κέντρο. Όταν το Iktomi τελείωσε, έδωσε στο Lakota τον παλαιότερο Ιστό και είπε: "Σε αυτόν τον Ιστός είναι ένας τέλειος κύκλος αλλά υπάρχει μια τρύπα στο κέντρο του κύκλου. Χρησιμοποιήστε τον Ιστό για να ενισχυθείτε εσείς οι άνθρωποι για να επιτύχετε τους στόχους σας και να χρησιμοποιήσετε τις ιδέες των ανθρώπων σας, τα όνειρα και τα οράματα. Εάν πιστέψετε στο μεγάλο πνεύμα, ο Ιστός θα πιάσει τις καλές ιδέες σας -- και οι κακές θα περάσουν από την τρύπα."

Οι Lakota παλαιότερα χρησιμοποιούσαν τον Ιστό για να περνάν τα οράματα τους στους ανθρώπους του και τώρα οι Ινδοί χρησιμοποιούν την ονειροπαγίδα ως Ιστό της ζωής τους. Την Κρεμάνε επάνω από τα κρεβάτια τους ή στο σαλόνι τους για να κοσκινίσει τα όνειρα και τα οράματά τους. Το αγαθό στα όνειρά τους συλλαμβάνεται στον Ιστό της ζωής και τους βοηθάει, αλλά το κακό διαπερνάει τα όνειρά τους μέσω της τρύπας στο κέντρο του Ιστού και δεν είναι πλέον ένα μέρος της ζωής τους.

Οι Lakota και οι Ινδοί θεωρούν ότι η ονειροπαγίδα κρατά το πεπρωμένο του μέλλοντός τους.

ΘΥΜΑΜΑΙ, ΘΥΜΑΣΑΙ;

Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου

ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα

Μπορεί και να μ' ήξερες από παλιά

κι απλά με ξαναβρήκες

Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα

Το θυμάσαι;

την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο

κίτρινο κόκκινο μπλε το βάψαμε

και ταξιδεύαμε τη γη...

νύχτες ταξιδεύαμε

στον ουρανό...

αστέρι και σταθμός

Θυμάσαι;

βρήκες το πιο μακρινό αστέρι

κι είπες να το γυαλίσουμε

να του φυτέψουμε μια λεύκα

να μείνουμε για πάντα εκεί

Θυμάσαι;

όταν σου έδινα πορτοκάλι

πήναινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω

Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα

την πίναμε μισή μισή

Θυμάσαι;

Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ' όλη τη γη

να βρω το πρώτο πρώτο λουλούδι

για σένα βέβαια...

Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ

και μου 'φερνες ένα κοχύλι

Θυμάσαι;

Άμα στο ζήταγα γινόσουνα ποτάμι λίμνη θάλασσα ωκεανός...

Κι όταν το ζήταγες γινόμουνα κι εγώ

Θυμάσαι;

Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα

καλοπλυμένα, καλοχτενισμένα

και τα δικά σου όνειρα εγώ τα ετοίμαζα

Θυμάσαι;

θυμάσαι τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου μ' ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;

Σου χάρισα ένα μύλο

να τον κρατάς γερά

γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια

Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ

το θυμάσαι ακόμη;

Μια νύχτα χάθηκες σ' ένα μεγάλο δάσος

Είχες το μύλο δε φοβήθηκες...

κι έτρεξα και σε βρήκα

Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο

που μέτραγε ως τα χίλια

κι ένα τζιτζίκι

και μια ζίνα

κι ένα πουκάμισο άσπρο...

το θυμάσαι;

και σου μάθα να ζωγραφίζεις

κάμπους και ποτάμια

Μη πατάς πολύ το μολύβι σου 'λεγα

Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο

κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα

Θυμάσαι;

Και μου μάθες να φτιάχνω χάρτινα καράβια

Και χάρτινα κινέζικα πουλιά

Μια μέρα είπαμε καιρός πια να εφεύρουμε την δική μας γραφή

να μην την ξέρει άλλος

Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι

κοντά σ' ένα ποτάμι, πάντα ένα ποτάμι

τη θυμάσαι ακόμη εκείνη τη γραφή;

Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε

τη σαντιγύ

τον ήλιο

τις αϋπνίες

την παλίρροια

το σκούρο μπλε

τα θυμάσαι όλα; 

Ό,τι δεν χώραγε στις λέξεις

το κάναμε μικρές μικρές σημαιούλες πολύχρωμες

Θυμάσαι πως τις ανεμίζαμε;

Το μαγικό δωμάτιο που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση του κορμιού μας

το θυμάσαι;

Κι ήταν φορές που γινότανε ολοστρόγγυλο

Θυμάσαι πότε;

Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια

Κι όταν μας τέλειωσαν

αρχίσαμε να παίζουμε δικά μας παραμύθια

Μια φορά και έναν καιρό ήτανε δυο

Θυμάσαι;

Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας

ένας και πολλοί μαζί

Χωρίζαμε για λίγο μόνο

γιατί αλλιώς

πως θ' ανταμώναμε ξανά;

Και σου 'γραφα κάθε στιγμή

κάτι τεράστια γράμματα

Μου 'γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια

Μια φορά όμως που άργησες

πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας

που κράτησε όσο πέντε

Κι όταν τέλειωσε

ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς

Και δεν μπορούσες να γυρίσεις

Έμεινες μακριά

Και μου 'γραψες

Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος...

Μπορεί...

όμως...

τα πιο ωραία μας ταξίδια

δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη

Σε περιμένω...

ΕΛΑ

Θα μετρήσω ώς το δέκα ...

Χρήστος Μπουλώτης

THE CRYING GAME

"Γνωρίζω όλα όσα χρειάζεται να ξέρω για το παιχνίδι των λυγμών."

Σε συσχετισμό με την ανάρτηση της ταινίας, και το αγαπημένο τραγούδι που την συνοδεύει.

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΛΥΓΜΩΝ

Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή μας που ορισμένα περιστατικά μας σημαδεύουν. Και τα σημάδια τους μας ακολουθούν πάντα και παντού. Το ίδιο μπορεί να συμβεί με ένα τραγούδι και με μια ταινία. Στη δική μου ζωή, πολλές ταινίες και η μουσική, με βοήθησαν να δω τον κόσμο διαφορετικά, να προχωρήσω την σκέψη μου ένα βήμα παραπάνω, να αναλογιστώ πράγματα ακόμη και για μένα.

Η ταινία "Το παιχνίδι των λυγμών" προβλήθηκε το 1992, τότε που ήμουν ακόμη στα πρώιμα στάδια της εφηβείας μου και μου έδειξε έναν κόσμο που δεν ήξερα ως τότε πως υπάρχει. Με βοήθησε να κατανοώ, να αγαπάω και να σέβομαι την διαφορετικότητα. Την βρήκα ολόκληρη στο διαδίκτυο αλλά δυστυχώς χωρίς Ελληνικούς υπότιτλους. Όσοι την έχετε δει θα την ξαναθυμηθείτε, όσοι δεν την είδατε θα την γνωρίσετε ξεσκονίζοντας και τα Αγγλικά σας παράλληλα.

Καλή προβολή.

Μαρία Χρονιάρη

ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΟΣΤΟ

Υπάρχει μια λέξη

Που κατοικεί τη ζωή μου

Κάθε πρωί

Όταν ανοίγω το παράθυρο

Φυσάει βροχή

Ό, τι κι αν κάνω

Με ακολουθεί σαν σκιά

Μιλάει τα όνειρά μου

Και ντύνεται άνθρωπος

Δεν υπάρχει τρόπος να της ξεφύγω

Δεν βρίσκω σχέδιο διαφυγής

Κι όλα αυτά

Επειδή γεννήθηκα Φθινόπωρο

Και νιώθω μια θλίψη

Μια άπιαστη έλλειψη που την αγαπώ

Κι έμαθα να ζω μέσα της

Ονομάζεται νόστος

Αλλά έχει κι άλλα ονόματα

Όπως ύπαρξη, χαμένη ιστορία

Κι αν ποτέ την δείτε να έρχεται

Κάν’ τε  της με τα μάτια νόημα

Να καθίσει αναπαυτικά δίπλα σας

Για όλα εκείνα που ήρθαν

Αλλά ποτέ δεν είδατε 

Μαρία Χρονιάρη

(Παράλληλα με τον διαγωνισμό για τα βιβλία, διεξήγχθη κι ένας αντίστοιχος με ποιήματα, τα οποία έφεραν ψευδώνυμο για το αδιάβλητο της διαδικασίας. Το ποίημα "ΝΟΣΤΟΣ", πήρε το πρώτο βραβείο ανάμεσα σε 250 συνυποψήφια ποιήματα, στον "5ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό",  στην Κύπρο. Την επιτροπή αξιολόγησης, αποτελούσαν Πανεπιστημιακοί και Ακαδημαϊκοί.)

Δείτε εδώ

http://www.anogi.gr/archives/14232

ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ

Με το βιβλίο μου "Επειδή Μαζί" (εκδ. Απόπειρα 2012, β' έκδοση 2014), συμμετείχα το καλοκαίρι στον 5ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό που διοργάνωσε η Κύπρος.Τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν την περασμένη εβδομάδα. 

Το "Επειδή Μαζί" βγήκε πρώτο, πήρε Αριστείο και ανακηρύχθηκε βιβλίο της χρονιάς. Την επιτροπή αξιολόγησης, αποτελούσαν Πανεπιστημιακοί και Ακαδημαϊκοί.

Δείτε εδώ

http://www.anogi.gr/archives/14232

ΑΝΤΙΓΟΝΗ

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που όταν έρχονται στην ζωή σου, την ευλογούν ερήμην τους με έναν παράξενο τρόπο. Την Αντιγόνη την γνώρισα το 2010, όταν με την ομάδα IlluminArti συνεργαστήκαμε για το ανέβασμα της παράστασης "Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου", από το ομώνυμο βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου. Ήταν η κύρια χορογράφος της παράστασης.

Από τότε έχουμε μοιραστεί πολλά, έχουμε ζήσει πολλά κι έχουμε μάθει από αυτή την φιλία. Μια φιλία δέντρο, από αυτές που σε κάνουν να μην φοβάσαι. Αν ο Σοφοκλής είχε γνωρίσει την Αντιγόνη, είναι σίγουρο πως την τραγωδία θα την εμπνεόταν από εκείνη. Το πάθος της, το πείσμα της, την εσωτερική της δικαιοσύνη, τη δύναμη που έχει να σηκώνεται όταν πέφτει.

Μέσα σε τέσσερα χρόνια - έχω δει την μικρή μου τότε Αντιγόνη - να μεγαλώνει, να ανεβάζει παραστάσεις και να συνθέτει χορογραφίες απίστευτης έμπνευσης. Να ξεχωρίζει, μια Πίνα Μπάους δική μας. Και πάντα με κάνει όλο και πιο υπερήφανη. 

Αγαπημένο μου δέντρο συνέχισε όπως είσαι. Κι εγώ θα είμαι εκεί. 

Μαρία Χρoνιάρη

Αυτό είναι το τραγούδι της

ΤΟ ΖΩΟ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ

Κι αν πράγματι ο κόσμος είχε δίκιο, αν αυτή η μουσική στα καφενεία, αν αυτές οι μαζικές διασκεδάσεις, αν αυτοί οι άνθρωποι που είναι ικανοποιημένοι με τόσα λίγα, έχουν δίκιο, τότε εγώ έχω άδικο, τότε είμαι τρελός, τότε είμαι πράγματι ο λύκος της στέπας, όπως συχνά αποκαλούσα τον εαυτό μου, το ζώο που χάθηκε σ’ ένα ακατανόητο κόσμο, και δεν μπορεί να βρει μια πατρίδα, αέρα και τροφή.

Έρμαν Έσσε, Ο λύκος της Στέπας

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ

Εμείς οι δυο χέρι με χέρι

Νιώθουμε σαν στο σπίτι μας 

Παντού

Κάτω από το δέντρο το τρυφερό, κάτω από τον βαρύ ουρανό

Κάτω από όλες τις στέγες δίπλα στη φωτιά

Στον άδειο δρόμο, στ' άπλετο φως

Στα άψυχα μάτια του πλήθους

Δίπλα σε σοφούς και σε τρελούς

Ανάμεσα στα παιδιά και στους μεγάλους

Ο Έρωτας δεν έχει τίποτα το μυστηριώδες

Είμαστε το ολοφάνερο το ίδιο

Ε μ ά ς οι ερωτευμένοι νογούν για σπιτικό τους

Paul Éluard

ΧΡΟΝΟΣ

Έχω έναν πόνο

βαθιά μέσα μου

σαν πληγή

γεμισμένη μ’ αλάτι

Κόβω πάντα

τους κάβους

αλλά μετά

γεννάω άγκυρες

Τόσα χρόνια

κι ούτε ένα λιμάνι

δεν στάθηκε

Μόνο κάτι αφορμές

Για να θυμίζουν

αιτίες

Μαρία Χρονιάρη

 (από την νέα ποιητική συλλογή μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ", που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)

ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ

Για ό, τι σε καρφώνει, για ό, τι σε σταυρώνει, μην κλαις. Αυτή η πόρτα δεν ανοίγει αν τραγουδάς τα όνειρά σου.

Μαρία Χρονιάρη

Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΚΑΙ Η ΚΥΡΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ

Ευλογημένος να ζει αιώνες μέσα στις απαλές σκιές του δάσους και να τρέχει ελεύθερος στα φεγγαρoξέφωτα τις νύχτες. Φρουρός της ζωής που κρύβεται πίσω από τις φυλλωσιές και των ψυχών που γαλήνη ψάχνουν κάτω από το αστροφώτιστο πέπλο. Ο Θρύλος του ταξίδευε με τους βόρειους ανέμους και έφτανε σαν μικρή ιστορία παραμυθιού.

Έφτασε μια μέρα στα αφτιά μου μια ιστορία, ένα παραμύθι. Μιλούσε για έναν λύκο που ζούσε στο δάσος μαζί με την Κυρά του. Μια Νεράϊδα-Ξωτικό. Παρ' ολη την δύναμη που κατείχε πάνω στη γη και την εξουσία που του είχε προσφέρει η Κυρά του Δάσους, πάντα η καρδιά του κοιτούσε ψηλά και μελαγχολούσε στους νυχτερινούς ουρανούς. Τα τραγούδια του ποτέ δεν είχαν μέσα τους χαρά, αλλά μυστικές ευχές, γεμάτες επιθυμία απλησίαστη για το είδος του.

Η Νεράϊδα Κυρά όσο κι αν του έκανε παρέα, όσο κι αν έπαιζε μαζί του με τις μέρες κι όχι με τις ώρες, δεν κατάφερνε να του φέρει γαλήνη στην ψυχή. Τον παρακολουθούσε στην άκρη του γκρεμού να κοιτάζει τον νυχτερινό ουρανό και να ξεφυσά μελαγχολικά σα να ήταν φυλακισμένος σε κλουβί.

Του τραγουδούσε η Κυρά του Δάσους, μελωδίες Ξωτικές με λέξεις μαγικές. Λέξεις που ταξίδευαν με στόχο την καρδιά του λύκου, ώστε να απαλύνουν τον πόνο του και την λύπη του. Μα ούτε και οι λέξεις οι μαγικές δεν κατάφερναν το παράπονο από τα μάτια του να διώξουν.Και σκεφτόταν η Κυρά του Δάσους, γέννημα της απόλυτης ένωσης Ξωτικού και Νεράϊδας.

Σκεφτόταν καλά και βαθιά, μα η καρδιά του λύκου ήταν απροσπέλαστη και πέρασμα δεν έβρισκε τις επιθυμίες του να δει. Ο Φρουρός του Δάσους της έστεκε πάντα εκεί. Να κοιτάζει τον νυχτερινό ουρανό και να ξεφυσά το βάρος των σκέψεών του.Μια μέρα όμως καθώς τον παρακολουθούσε είδε αυτό που έψαχνε με τρόπους Νεραϊδοξωτικούς. Εκεί που καθόταν ο λύκος, στην άκρη του γκρεμού, πέταξε στον ουρανό ένας αετός. Μεγάλος αετός, από την χρυσαφένια φυλή των κορυφών. Φτερά μεγάλα και επιβλητικά, μάτια που λαμπύριζαν μέσα στο σκοτάδι. Περήφανος πετούσε στους απαλούς ανέμους γύρω από το Δάσος της Κυράς.

Και είδε, η Κυρά, τον λύκο να σηκώνεται απότομα και να ακολουθεί παράπλευρα τον αετό και οι χτύποι της καρδιάς του να σπάνε την σιωπή. Έτρεχε με το βλέμμα του να είναι καρφωμένο στο πέταγμα του μεγάλου αετού. Όταν όμως ο αετός χάθηκε από τα μάτια του μέσα στις σκιές των κορυφών, έκατσε στα δυο του πόδια και κοίταξε ψηλά. Το αλύχτισμα που έβγαλε με όλη του τη δύναμη ήταν γεμάτο πόνο και επιθυμία. Κοιτούσε το Φεγγάρι και τον Αστέρα του Βορρά και οι ευχές του ήταν πια φανερές.

Η Ξωτικο-Κυρά τον κοιτούσε και κρατούσε την καρδιά της γερά. Τώρα που κατάλαβε τον λόγο της αιώνιας μελαγχολίας του λύκου που προστάτευε το δάσος της και την ζωή που κρύβει μέσα του αυτό, δεν είχε πια καμιά αμφιβολία για αυτό που έπρεπε να κάνει.Όταν ο λύκος έπεσε να κοιμηθεί, εκείνη βγήκε σε ένα φεγγαροξέφωτο και τραγούδησε λόγια μαγικά. Νεράϊδες και Ξωτικά μαζεύτηκαν γύρω της και βοηθούσαν στην μαγική μελωδία της νύχτας. Όλοι και όλα να βοηθήσουν εκείνον που τάχθηκε να υπερασπίζει δίχως να ζητά το Δάσος και τα Στοιχειά. Μεγαλύτερη σύναξη σαν κι αυτή ποτέ δεν έγινε ξανά. Κανείς δεν θυμόταν να συνέβαλαν τόσες δυνάμεις για να βοηθήσουν μια ψυχή ή να διώξουν μια απειλή.

Η νύχτα έφυγε και η σύναξη διαλύθηκε. Έμεινε μόνο η Ξωτικονεράϊδα να κοιτάζει τον λύκο από κοντά. Τον πλησίασε και με ένα χάδι στο κεφάλι τον ξύπνησε απαλά. Εκείνος άνοιξε τα μάτια του και την κοίταξε με χαρά. Δεν την έβλεπε συχνά παρά μόνο στο ολόγιομο Φεγγάρι. Άκουγε μόνο το τραγούδι της κι ένωνε το δικό του με το δικό της.

Σηκώθηκε ο λύκος κι ένιωθε παράξενα. Ένα αέρινο βάρος στα πλευρά του. Προσπαθούσε να κοιτάξει αριστερά και δεξιά μα δεν μπορούσε να δει καλά. Έτρεξε προς την κρυστάλλινη λίμνη και μαζί του έτρεχε γεμάτη χαρά η Κυρά. Μα εκεί που έτρεχε ο λύκος ξαφνικά τα πόδια του άφησαν την γη και το σώμα του το ένιωθε απελευθερωμένο στην αγκαλιά του αέρα. Έφτασε στην λίμνη μα δεν ήταν στις όχθες της. Ήταν ακριβώς από πάνω της και έριξε το βλέμμα του να δει τον εαυτό του.

Μεγάλα φτερά! Μεγάλα αετίσια φτερά! Φτερά της χρυσαφένιας φυλής των κορυφών του Βορρά. Ο λύκος τους Δάσους μπορεί και πετά. Και το αλύχτισμα του ,στους ουρανούς καθώς πετούσε από χαρά, πλημμύριζε  ευτυχία και ένα είδος ελευθερίας που όμοιο του κανείς άνθρωπος θνητός ποτέ δεν θα καταλάβει! Πέταξε μαζί του και η Νεραϊδο-Κυρά. Του έκανε παρέα στα πρώτα του πετάγματα. Και τραγουδούσαν μαζί. Έπαιζαν σαν δυο μικρά παιδιά στην αγκαλιά του αέρα. Τόση ήταν η χαρά που γιόρταζε ολόκληρο το Δάσος και τα γειτονικά βουνά.

Όταν κουράστηκε ο λύκος και πάτησε στη γη ξανά, τον πλησίασε η Κυρά κι έκατσε κοντά του.Και καθώς τον χάϊδευε και του ψιθύριζε λόγια γλυκά, του είπε με απόλυτη αγάπη και στοργή: "Λύκε του Δάσους μου, Φύλακα της ζωής που κρύβεται εδώ, Σύντροφε και πολέμιε της μοναξιάς μου. Εδώ στο Δάσος είναι το Βασίλειο σου και χτυπά η καρδιά σου. Αλλά στον Ουρανό ταξιδεύουν τα όνειρα σου. Στον Ουρανό είναι ταγμένη η ψυχή σου."

Και η Κυρά συνέχισε να παίζει μαζί του, να πετάει παρέα με τον λύκο στους νυχτερινούς αιθέρες. Και το Δάσος γιόρταζε την κάθε νύχτα αυτό το μοναδικό γεγονός. Τραγουδούσε για τον μόνο Φτερωτό Λύκο και την μόνη Νεραϊδοξωτική Κυρά.

Μελωδία χαρμόσυνη σαν πέπλο έπεφτε πάνω στο κόσμο όπου ζούσαν.

Το παραμύθι αυτό είναι αντιγραφή από το ιστολόγιο "Σκιά και Γκρεμός"

ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΝΟΜΙΚΗ

Οι επιθυμίες είναι καταστροφικές. Θα έπρεπε να απαγορεύονται δια νόμου. Η ύπαρξη επιθυμίας σου δίνει και την ελπίδα της επαλήθευσής της. Η ανάγκη γεννά και τρέφει την επιθυμία ή η επιθυμία τίκτει μέσα της την ανάγκη;

Η ανάγκη εκπλήρωσης της επιθυμίας, αν μείνει για πολύ καιρό ατάϊστη στρέφει την επιθυμία εναντίον σου. Ό, τι επιθύμησες φτάνεις να το μισείς, να το απορρίπτεις.

Η επιθυμία της ανάγκης κυρίως όταν η ανάγκη και η επιθυμία αποκτούν μορφή και υπόσταση σε ένα πρόσωπο, είναι αυτό το συστατικό που τρέφει την ελπίδα. Εγώ έχω την ανάγκη να επιθυμώ ένα πρόσωπο ή μία κατάσταση για να θρέψω το ελλειματικό μου; Εγώ έχω την επιθυμία για ανάγκη, πάλι για να καλύψω κάτι που μου λείπει;

Όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα που μπορούν να γεννήσουν ακόμη περισσότερα τα κρατά ζωντανά κι ίσως αναπάντητα, η ελπίδα. Αυτή η μόνη λέξη που ακόμη κι αν διαψευστεί, έχει την δύναμη να αναπαράγει τον εαυτό της, σαν κύτταρο του DNA.

Μήπως τελικά καταστροφικότερη όλων είναι η ελπίδα που σε πεθαίνει γλυκά και λίγο - λίγο; Αναρωτιέμαι...

Μαρία - Μαρίλια Χρονιάρη

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΟΥ

Να χαϊδέψω το χαμόγελό σου ήθελα

Να αντιγράψω εκείνη τη μικρή ρυτίδα μέσα μου

Να κάνω τραμπάλα στο μικρό σου γέλιο πάνω

Να χρωματίσω τον αέρα γύρω σου

Να σκαρφαλώσω στο μικρό σου έλα, ήθελα

Και τα ζωγράφισα όλα αυτά στην άμμο του χειμώνα

Και κύμα δε βρέθηκε να φέρει τις ζωγραφιές κοντά σου

Κι έκανα τον αέρα σύννεφο

Και σε έβρεξε

Μην αλλάξεις ρούχα σε παρακαλώ.

Γιώργος Βλαχάκης

ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΟΙ ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Είναι τέτοια η απελπισία στο να κρύβεις τις λέξεις που θες να πεις

Που δεν είναι καλύτερο να αποτυγχάνεται η προσπάθεια

Απ’ το να μη γίνεται καθόλου;

Οι ώρες μετά τη φυγή σου πέφτουν πάνω μου βαριές

σύντομα θ’ αρχίσουν σιγά-σιγά να σέρνονται

πάνω σ’ ένα κρεβάτι απ’ τη δική σου έλλειψη

όπου οι μάχες αρπάζονται τυφλά

αναζωπυρώνοντας αναμνήσεις από αγάπες παλιές

αντικρίζοντας ματιές εκεί όπου κάποτε έβλεπα τα δικά σου μάτια

αλλά όλα είναι προτιμότερο να συμβαίνουν σύντομα παρά ποτέ

η ανάγκη μου, μαύρη και σκοτεινή πιτσιλάει τα πρόσωπά τους

και σου λέω ξανά πως εννέα μέρες δεν είναι ποτέ αρκετές

γι’ αυτούς που αγαπάμε

ούτε εννέα μήνες

ούτε εννέα ζωές

Και σου λέω πάλι

εάν εσύ δεν με διδάξεις δεν θα μάθω

σου λέω πάλι υπάρχει πάντα κάτι το τελευταίο

ακόμα και τις τελευταίες φορές

τις τελευταίες φορές που ικετεύεις

τις τελευταίες φορές που αγαπάς

ξέροντας πως να μη ξέρεις να προσποιείσαι

κάτι το τελευταίο ακόμη και την τελευταία φορά που σου λέω

εάν εσύ δεν μ’ αγαπήσεις δε θ’ αγαπηθώ ποτέ

εάν εγώ δεν σ’ αγαπήσω δε θ’ αγαπήσω ποτέ

η ανατάραξη των περασμένων λέξεων κατευθείαν στην καρδιά και πάλι

Αγάπη αγάπη αγάπη σαν γδούπος βαρύς ενός παλιού εμβόλου

χτυπώντας τους αναλλοίωτους σωρούς των λέξεων

κι εγώ τρομοκρατημένος και πάλι

πως ίσως δεν αγαπηθώ

πως ίσως αγαπήσω αλλά όχι εσένα

πως ίσως αγαπηθώ αλλά όχι από εσένα

ξέροντας πως να μη ξέρω να προσποιούμαι

εγώ και όλοι οι άλλοι που θα σε αγαπήσουν

αν σε αγαπήσουν

εκτός κι αν δεν σ’ αγαπήσουν.

Σάμιουελ Μπέκετ

ΕΚΕΙΝΗ Η ΜΕΡΑ

Κι έρχεται μια μέρα που η μέρα που περίμενες δεν έχει πια σημασία. Δεν έχει όνομα, ταυτότητα, αριθμό. Δεν μένει σε καμία πόλη ή νησί ή χωριό.Και δεν σε ενδιαφέρει πια να την αναζητήσεις. Να την μιλήσεις. Να πεις αυτή είναι η δική μου μέρα, η μέρα που περίμενα. Γιατί ώσπου να έρθει, άλλαξαν πολλά και ξέρεις μέσα σου πως είναι μια άλλη μέρα που δεν μπορεί να έχει σχέση με σενα.

Δεν απαντάς σε κανένα τηλέφωνο, δεν δέχεσαι επισκέψεις, δεν λες ευχαριστώ. Κάθεσαι μόνη, πίνεις μια σαγκρία, καπνίζεις πια αυτά τα τσιγάρα με μέντα που βλάπτουν τον λαιμό και την υγεία σου - μα δεν σε νοιάζει. Θες μόνο να περάσει η μέρα που δεν ήρθε και τόσο την περίμενες.

Κοιτάς έξω από το τζάμι τους περαστικούς, κλείνεις τα μάτια και καθώς φυσάς προς τα έξω τον καπνό, βγάζεις έναν μικρό βρυχηθμό λύκου. Γιατί αυτό τελικά είσαι. Αέρας και λύκος μαζί. Και δεν είναι τόσο που η μέρα ήρθε, αλλά δεν ήταν εκείνη η μέρα. Η μέρα η δική σου, η σωστή… 

Είναι που δεν πεθαίνει η ελπίδα σου.

Μαρία - Μαρίλια Χρονιάρη

ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ

Οι Ινδιάνοι της Αμερικής, τότε που είχαν πάει εκεί οι κονκισταδόροι και τους έβαζαν να κουβαλάνε τις προμήθειες στα μονοπάτια της ζούγκλας, έκαναν κάθε τόσο στάση για να ξεκινήσουν πάλι μετά από λίγο. Τους ρώτησαν, λοιπόν, οι ξένοι, γιατί το κάνουν αυτό; Τόσο εύκολα, άραγε, κουράζονται; Εκείνοι τότε απάντησαν: “Δεν είναι από κούραση. Σταματάμε για να μας προλαβαίνει η ψυχή μας!”

ΜΗΝ ΑΡΓΕΙΣ

Μην αργείς.Τούτο μόνο σου λέω.Μην αργείς

Γιατί, σε λίγο, σαν θα χτυπάς την πόρτα μου

θα νομίζω πως είναι τα γηρατειά

πως είν' ο χειμώνας, πως είν' ο θάνατος.

Μην αργείς.

Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια

κι απ' τους δρόμους που περνάς.

Απ' τα παράθυρα κρέμουνται τα χέρια μου

και σε καλούν.

Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια.

Σ' όλα κυλάει ο αέρας σου.

Όλα ξέρουν τ' όνομά σου.

Μην αργείς.

Να σε περιμένω είναι πιο γλυκό κι απ' το να' ρχεσαι.

Είναι σαν το σκάσιμο της μυγδαλιάς.

Σαν το πανί που πλέει στο λιμάνι.

Σαν κελάιδισμα,σαν γέλιο πρωινό.

Να σε περιμένω είναι σα να ξανάρχομαι στη γη.

Στο δρόμο μην αργείς. Είναι γιομάτοι Φαίακες,

είναι γιομάτοι πλάνεμα, οι δρόμοι.

Οι δρόμοι γλιστρούν, χυμούν αρπαχτικοί

και κλέβουν.

Μην αργείς.

Μην αργείς. Γιατί ώσπου να'ρθεις

θα περπατήσω όλη την Υδρόγειο του πόνου μου.

Θα περπατήσω όλα τ' αγκάθια, κι όλους τους γκρεμούς.

Γιατί να περιμένω, είναι σα να πεθαίνω.

Γι' αυτό. 

Μην αργείς.

Μ. Λουντέμης