Βρέθηκε στον χώρο που τα γεγονότα κολυμπούσαν στα μάτια της. Οι βλεφαρίδες, ομπρέλες ενός νεογέννητου. Στρίμωξε τη θάλασσα σ' ένα σουρωτήρι και το έβαλε πάνω στο στόμα της. Πώς πίνει κανείς το θαύμα;
Λευκές καρέκλες με γεύση οινοπνεύματος. Άν αποφυλακιστεί το φιτίλι, όλα θα γίνουν πορτοκαλί.
Στην οθόνη ο αγώνας δικαίωσε την επιλογή. Υπερίσχυσε το κόκκινο. Έτοιμο σαν πάντα. Ο εκφωνητής μιλά αγγλικά. Δεν μου αρέσουν τα ελληνικά του, λέει. Επιβεβαίωση μιας αδικίας. Χρόνων πριν. Στο γήπεδο, το μόνο χρώμα που έχει σημασία είναι του χλοοτάπητα. Εκείνο που αρκεί: ένα γκολ.
Τα κοχύλια κρέμονται στους λοβούς της. Όλα επάνω της χώρεσαν σ' ένα χρώμα. Ξεγέλασε το ηλιοβασίλεμα και το αιχμαλώτισε. Για μια στιγμή, η αιωνιότητα τυλίχτηκε στον λαιμό της. Πόση ζωή χωράει σε τρία γράμματα; Πώς να συναγωνιστεί τόσα ματάκια; Στο πέρασμα των χρόνων, οι κέδροι ξέχασαν και η γαρμπίλη δεν τη βοηθά. Να δει. Να μάθει. Το μυστικό. Άραγε, ανακάλυψε κανείς το άγιο «χάραγμα»; Εκείνο της προστασίας της όρασης;
Πάνω στο στρώμα ξεκουράζεται το Μεσολόγγι. Σκύβει και το φιλά. Τρίζει το αλάτι στο δέρμα. Μια αλμυρή επαφή σήκωσε Μποφόρ στο σεντόνι της. Όλα ανακατεύτηκαν. Απ' τον βυθό αναδύονται σμαράγδια. Γέμισε το δωμάτιο πολύτιμο. Πόσο μπορεί ν' αλλάξει η αλήθεια, όταν την κοιτάς από άλλη πλευρά; Πώς οι ίδιοι άνθρωποι έκαναν το πριν τώρα;
Μετοίκησε στη γλώσσα του. Όλα της τα υπάρχοντα τα στήριξε στις ρίζες των δοντιών του. Χωρίς ταυτότητα. Με παλιό διαβατήριο. Θα νοικιάσει αυτές τις κοιλότητες των αλλαγών. Αντάλλαγμα, για να αναπνέουν τα γράμματα. Εφτά. Απαρνήθηκε το ένα. Εισπνέει βαθιά. Στην τηλεόραση ο Βαν Γκογκ σκοράρει. Πριν ή μετά το αυτί;
Μέσα στη χούφτα της κρατά μια απορία. Γέρνει προς το μέρος του, για να 'ρθει το μετά. Δύο διαφορετικά σύμφωνα ταξίδεψαν στον χρόνο. Σελίδες βιβλίου γραμμένες στη σέλα μιας μηχανής. Η σκιά ενός δέντρου στην κορυφή ενός αμμόλοφου. Στιγμιότυπα ζωής καρφιτσωμένα στη φούστα της.
Πήγε και βρήκε όλα όσα την περίμεναν. Αγάλματα σκιές. Ασπρόμαυρες. Χώρεσε όλες τις αναπνοές σ' ένα μπουκάλι και το ακούμπησε στο κομοδίνο της. Σφηνάκι νησί. Do you love me?
Ο καναπές μεγάλος. Εκεί ταυτίζονται. Μόνον ένας φόβος: Να μείνει ο τόνος στη θέση του. Και τα καρφιά με το σφυρί να θαφτούν στο άφατο της θάλασσας.
Της Αγίας του χιονιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου