ΝΟΣΤΟΣ

Υπάρχει μια λέξη

Που κατοικεί τη ζωή μου

Είναι στρωμένη με άσπρα

Και μοβ πέταλα

Σε κάθε ένα απ’ αυτά

Έχω κρεμάσει και μια σημασία

Όταν τη βλέπω να διασχίζει το δρόμο

Φοβάμαι

Έτσι κάθε φορά κρύβομαι

Μήπως καθυστερήσω το τέλος

Να έρθει

Όλες οι γεύσεις μου φορούν σπαθιά

Κανείς δεν τολμά να δοκιμάσει

Μόνο κάτι παιδιά

Που δεν φοβούνται την φωτιά

Ξαπλώνουν

Και σκεπάζονται με τις λάμες τους

Ύστερα βγάζουν τα μάτια τους

Και τα κρεμούν φυλαχτό

Για να βλέπουν τον κόσμο καλύτερα

Ο κόσμος όμως βάζει τα καλά του

Και απομακρύνεται

Αφού φοβάται να θυμηθεί

Κάθε φορά που θυμάται

Ντρέπεται για την αλήθεια που έχτισε

Και η αλήθεια γκρεμίζεται

Γιατί καμιά αλήθεια δεν είναι πραγματική

Όταν ξεχνά την προέλευσή της

Αυτό λοιπόν εδώ το ποίημα

Είναι για να θυμόμαστε

Όλα αυτά που ξέφυγαν

Σαν πεταλούδα που παρήλθε

Αλλά κυρίως

Ότι αν ξεθάψουμε τα οστά της

Θα τα βρούμε ακόμη να χορεύουν

Μέσα σε ένα τεράστιο νι

29/12/2013

Μαρία Χρονιάρη - Σταύρος Σταυρόπουλος

(Μικρές ασκήσεις γραφής, με το μολύβι στα δόντια. Θα λειτουργούν οι ματιές, σαν τροχαλίες. Μια λέξη δική σου, μια δική μου. Σειρές που εναλλάσσονται με ταχύτητα, θρασύτητα, αλχημεία. Στην τύχη. Ιστορίες. Και επιπλέον δοκιμές. Ανάξια ψέματα. Αληθινές εξάρσεις. Έγκλημα και τιμωρία. Για τώρα. Τα ποιήματα μεικτά, ανάμεσα σε δυο ανθρώπους τόσο διαφορετικούς. Αλλά τόσο ίδιους. Όπως η ζωή. Μεικτή. Από διαφορετικά βαρελάκια χρώμα. Ο πόνος είχε πάντα δυο ονόματα. Η γραφή είναι η αγωνία του. Η σάρκα που επιμένει να παραμένει. Αναμμένη. Επειδή μετά.

Επειδή μέλλον.)