ΛΑΙΔΗ ΛΑΖΑΡΟΣ

Το κατάφερα πάλι.

Μια φορά στα δέκα χρόνια

Το καταφέρνω –

Ένα είδος θαύματος που περπατάει, το δέρμα μου

Λαμπερό σαν αμπαζούρ των Ναζί,

Το δεξί μου πόδι

Ένα βάρος για τα χαρτιά,

Το πρόσωπό μου ένα χωρίς χαρακτηριστικά, τέλειο

εβραϊκό λινό.

Τράβηξε την πετσέτα

Ω εχθρέ μου.

Σε τρομοκρατώ; -

Η μύτη, οι κόγχες, ολόκληρες οι οδοντοστοιχίες;

Η χαλασμένη αναπνοή

θα χαθεί σε μια μέρα.

Γρήγορα, γρήγορα η σάρκα

Που έφαγε ο σοβαρός τάφος θα είναι

Σα στο σπίτι της πάνω μου

Κι εγώ μια χαμογελαστή γυναίκα.

Είμαι μόνο τριάντα ετών.

Και σαν τη γάτα έχω εννέα φορές για να πεθάνω.

Αυτή είναι ο Αριθμός Τρία.

Τι χαλασμός κόσμου

Για να εκμηδενίσει κανείς κάθε δεκαετία.

Τι ατέλειωτα νήματα.

Το πλήθος που μασουλάει

Σπρώχνεται μέσα για να τους δει

Να με ξετυλίγουν από το κεφάλι ως τα πόδια –

Το μεγάλο στριπτήζ.

Κύριοι, κυρίες,

Αυτά είναι τα χέρια μου,

Τα γόνατά μου.

Μπορεί να είμαι πετσί και κόκαλο,

Εντούτοις, είμαι η ίδια, αυθεντική γυναίκα.

Την πρώτη φορά ήμουνα δέκα ετών.

Ήταν ένα ατύχημα.

Τη δεύτερη φορά το εννοούσα

Να κρατήσω ως το τέλος και να μην επιστρέψω καθόλου.

Κουνούσα κλειστή

Σα μια αχιβάδα.

Χρειάστηκε να φωνάζουν και να φωνάζουν

Και να μαζέψουν τα σκουλήκια από πάνω μου σα γλοιώδη μαργαριτάρια

Το να πεθαίνεις

Είναι μια τέχνη, σαν καθετί.

Το κάνω ιδιαίτερα καλά.

Το κάνω τόσο καλά που είναι η κόλαση.

Το κάνω τόσο καλά που μοιάζει αλήθεια.

Θα μπορούσατε να πείτε ότι το έχω ταλέντο.

Είναι αρκετά εύκολο σε ένα κελί.

Είναι αρκετά εύκολο να το κάνεις και να μείνεις έτσι.

Είναι η θεατρική

Επιστροφή στο φως της μέρας

Στον ίδιο τόπο, στο ίδιο πρόσωπο, στην ίδια κτηνώδη

Απολαμβάνουσα φωνή:

«Έγινε ένα θαύμα!»

Αυτό μου κόβει την αναπνοή.

Πρέπει να πληρώσετε

Για να δείτε τις ουλές μου, πρέπει να πληρώσετε

Για ν’ ακούσετε την καρδιά μου –

Πραγματικά χτυπάει

Και πρέπει να πληρώσετε, να πληρώσετε, να πληρώσετε πολύ ακριβά,

Για μια λέξη ή για ένα άγγιγμα

Ή για λίγο από το αίμα μου

Ή για ένα κομμάτι από τα μαλλιά ή τα ρούχα μου.

Έτσι, έτσι λοιπόν, Χερ Ντόκτορ.

Έτσι, Χερ Εχθρέ μου.

Είμαι το έργο σου,

Είμαι το πολύτιμό σου,

Το όλο χρυσό μωρό

Που λιώνει σε μια κραυγή.

Περιστρέφομαι και καίγομαι.

Μη νομίσετε ότι υποτιμώ τη μεγάλη σας προσοχή.

Στάχτη, στάχτη –

Χώνετε κάτι και ανακατεύετε,

Σάρκα, κόκαλα, δεν υπάρχει τίποτα –

Ένα κομμάτι σαπούνι,

Ένα δαχτυλίδι γάμου,

Ένα χρυσό σφράγισμα.

Χερ Θεέ, Χερ Λούσιφερ,

Πρόσεχε.

Πρόσεχε.

Μέσα από τη στάχτη

Βγαίνω με τα κόκκινα μαλλιά μου στη μέρα

Και τρώω τους άντρες σαν αέρα.

SYLVIA PLATH

Μτφ. Νανά Ησαΐα

Από την ποιητική συλλογή Ariel