Κάτι
βράδια σαν κι αυτό,
όταν
παγώνει το φεγγάρι κάτω από το μαξιλάρι μου,
κλέβω
λίγο χρώμα από τις σταγόνες της βροχής
και τις
κολλάω στον λευκό τοίχο.
Τις
κολλάω γερά,
έτσι
ώστε όταν θα ξημερώσει να έχουν γίνει πέτρα.
Όσα μου
έμαθαν δεν ήταν αλήθεια,
όσο μ'
αγάπησαν σιγαστήρας εγκλήματος.
Όμως εγώ
που είμαι σκόνη κι αέρας και λυγμός λύκου,
λίγο
πριν πουν την τελευταία λέξη,
έβγαλα
ένα ουρλιαχτό κι έγινα όνειρο.
Μαρία
Χρονιάρη
(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)
(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)
Μόνο ένα μικρό σχόλιο, με αφορμή το ωραίο σου ποίημα: Υπάρχει, πάντα, και η άλλη πλευρά. Η αθώα, αθόρυβη δυνατότητα. Των λίγων: Να αφήνεις τους άλλους να πουν την τελευταία λέξη - χωρίς ουρλιαχτό. Για να αποκαλυφθεί έτσι το κρυμένο πρόσημο της αλήθειας τους. Γράφω κάπου, "Λέω ψέματα μόνο στον εαυτό μου / Στους άλλους λέω πάντα την αλήθεια / Γιατί είναι η τιμωρία που τους αξίζει". Πιστεύω σε αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταθέτω, λοιπόν, αυτόν τον μικρό λεκτικό προβληματισμό, "σχολιάζοντας", κατά κάποιο τρόπο, το ποίημα σου. Υπέρ όλων των αθών νεκρών. Και υπέρ των αδίκως και παρά φύσιν ζωντανών βραβευμένων. Στη διαδρομή τόσων καιρών.
Συγχαρητήρια για το ποίημα σου.
Καλό βράδυ, Μαρία.
Σταύρο μου
ΑπάντησηΔιαγραφήσε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και την κατάθεση. Ναι υπάρχει πάντα, σε όλα η άλλη πλευρά και ίσως και να έχω περάσει κι από εκεί. Και ίσως να λέω κι εγώ πάντα στους άλλους την αλήθεια για να τιμωρούνται. Το πρόβλημα μόνο είναι πως κανείς δεν δέχεται την αλήθεια του κυρίως όταν πρόκειται για την τιμωρία του.
Προτιμάει το καλύτερο ψέμα γιατί αυτό είναι και θα είναι το κουκούλι του. Εγώ με τις αλήθειες μου είμαι εντάξει.
Καλημέρα