ΣΩΠΑ

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή

κόψ' τη φωνή σου

σώπασε επιτέλους.

Κι αν ο λόγος είναι άργυρος

η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις που άκουσα από παιδί

έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγαν:

"σώπα".

Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,

μου λέγανε: "εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!"

Με φιλούσε το πρώτο αγόρι που ερωτεύτηκα και μου λέγε:

"κοίτα μην πείς τίποτα, και σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.

Και αυτό βάστηξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου

η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στα πεζοδρόμια,

"Τι σε νοιάζει ", μου λέγαν,

"θα βρείς το μπελά σου, τσιμουδιά, σώπα".

Αργότερα φωνάζαν οι προϊστάμενοι:

"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,

κάνε πως δεν καταλαβαίνεις και σώπα".

Παντρεύτηκα  κι έκανα παιδιά  και τα μαθα να σωπαίνουν.

Ο άντρας μου ήταν τίμιος κι εργατικός κι ήξερε να σωπαίνει.

Είχε μάνα συνετή, που του έλεγε "Σώπα".

Στα χρόνια τα δίσεκτα οι γείτονες με συμβουλεύανε :

"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"

Μπορεί να μην είχαμε με δ' αύτους γνωριμίες ζηλευτές,

με τους γείτονες, μας ένωνε όμως το Σώπα.

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,

σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.

Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.

Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα"

και μαζευτήκαμε πολλοί,

μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, και φτάσαμε ψηλά, μας δώσαν και παράσημα,

κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το Σώπα.

Μεγάλη τέχνη αυτό το Σώπα.

Μάθε το στα παιδιά σου, στη γυναίκα σου και στην πεθερά σου

κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου

και κάν' την να σωπάσει.

Κόψ 'τηνε  σύρριζα.

Πέταχ’ την στα σκυλιά.

Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.

Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς,

χωρίς να μιλάς, να λές "έχετε δίκιο, είμαι με εσάς"

Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.

Και δεν θα μιλάς,

θα γίνεις φαφλατάς,

θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.

Δεν έχεις περιθώρια.

Γίνε μουγκός.

Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.

 Κόψε τη γλώσσα σου.

Για να σαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου

ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,

γιατί νομίζω πως θα' ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω

και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω

και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,

με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:

ΜΙΛΑ!

Αζίζ Νεσίν

Το κείμενο αυτό απήγγειλε η ηθοποιός  Μαριέττα Ριάλδη που έφυγε από την ζωή στις 8 Δεκεμβρίου 2013, στο Ηρώδειο. Το ποίημα ανήκει στον Τούρκο ποιητή Αζίζ Νεσίν. Παρ’ όλο που υπάρχει το κείμενο, αξίζει να ακούσετε την συγκλονιστική της ερμηνεία στο βίντεο που συνοδεύει την ανάρτηση.