Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

ΣΙΩΠΗΤΗΡΙΟ


Στέκομαι απέναντί σου
Ντυμένη τα μαύρα πέπλα της γέννησης
Σε κοιτώ
Είσαι σαν πίνακας του Νταλί
Σταυρωμένος σ’ ένα κόκκινο ξύλο

Απ’ την πληγή της λόγχης στο πλευρό σου
Ρέουν τα πρόσωπα των ανθρώπων
Ψυχρά άμορφα
Με τις γλώσσες τους έξω

Εσύ χαμογελάς
Με τα βελούδινα μάτια σου λέγοντας

Κάθε ζωή που πεθαίνει
Είναι ένας αναστημένος θάνατος

Μην κλαις Μαρία

Κι όλα σαν από πόνο

Έγιναν θάλασσα

Όλα τα κύματα είναι δικά σου.


Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)



Το ποίημα αυτό δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο ιστολόγιο του Σταύρου Σταυρόπουλου

Δείτε εδώ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου