ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ & ΜΑΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑΡΗ:Ο ΒΑΘΜΟΣ ΜΗΔΕΝ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ, Μετά, εκδ. Απόπειρα, 2012

ΜΑΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑΡΗ, Επειδή μαζί, εκδ. Απόπειρα, 2012

Το Μετά και το Επειδή μαζί συγκροτούν τους δυο μεσαίους – αλλά συνδετικούς -  κρίκους μιας πρωτόγνωρης αλυσίδας τεσσάρων βιβλίων, που ξεκίνησε με το βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου, Πιο νύχτα δεν γίνεται, εκδ. Οξύ, 2011  και θα ολοκληρωθεί με την έκδοση του βιβλίου του Καπνισμένο κόκκινο. Οι σελίδες τους διαπλέκονται, απαντούν η μια στην άλλη, για να επιστρέψουν, λίγο πριν το τέλος, στο τέλος που τις δημιούργησε. 

Υπάρχει εκεί η γραμμένη ιστορία των ανθρώπων. Αλλά περισσότερο απ’ αυτήν υπάρχει η ιστορία της μορφής τους: Τα πρόσωπα ξεκινούν κανονικά και καταλήγουν αποσυντεθημένα. Είναι πρώην πρόσωπα, πρώην ζωντανών. Η γραφή βουλιάζει. Η ιστορία κλυδωνίζεται. Το ύστατο συναίσθημα είναι ο οδηγός.

.........................................................................................................................................

- Κύριε Σταυρόπουλε, θα ήθελα δυο λόγια γι αυτό το εγχείρημα. Έναν οδηγό ανάγνωσης.

-Σταύρος Σταυρόπουλος: Η διαδρομή είναι κυκλική. Επιστρέφω πάντα σε αυτό που ήμουν πριν. Στα τρία δικά μου βιβλία ανακαλύπτω σταδιακά τα ίχνη μιας κοσμικής πτώσης. Τα παρακολουθώ να γράφονται μέσα μου. Είναι ένα ταξίδι μνήμης που συνεχίζεται. Το βιβλίο της κυρίας Χρονιάρη συμμετέχει σε αυτή την ανακάλυψη, ακολουθώντας το γλωσσικό μόρφωμα.

-Υπάρχει μια σταθερή γραμμή πλεύσης;

-Μαρία Χρονιάρη: Υπάρχει ο άξονας που χάραξε ο Σταύρος Σταυρόπουλος με το βιβλίο του, «Πιο νύχτα δεν γίνεται», και πάνω σ’ αυτόν κινείται και το δικό μου, «Επειδή Μαζί». Ένα παράλληλο σύμπαν ιδεών, σκέψεων και λέξεων, που επιθυμούν να υπάρξουν μαζί. Πρόκειται για μια αμαξοστοιχία από φράσεις.

-Κάθε έργο είναι όμως ξεχωριστό. Έχει να διηγηθεί την δική του ιστορία.

-Σ.Σ: Δεν υπάρχουν πολλές ιστορίες, η ιστορία είναι πάντα μια: Ερχόμαστε και φεύγουμε. Ενδιάμεσα υπάρχει ο σχολιασμός, για την αρχή και το τέλος των πραγμάτων.  Η λογοτεχνία, ανέκαθεν αυθαιρετούσε σε αυτό. Έδινε μια άλλη, διαφορετική διάσταση για το ίδιο πράγμα. Η γραφή είναι μια κατάσταση πλήρους αβεβαιότητας. Μια ερώτηση για την οποίαν μπορούν να καταγραφούν εκατομμύρια απαντήσεις. Όλες είναι λάθος, γιατί αυτό το λάθος είναι η αφορμή της λογοτεχνίας.

-Πώς προέκυψε η ανάγκη «συνομιλίας» μεταξύ των έργων και τι συμβολίζει;

M.X: Το «Πιο νύχτα δεν γίνεται» μιλά για το τέλος του ανθρώπινου μύθου. Κινούμενη απ’ αυτό το τέλος,  θέλησα να θέσω τα πράγματα σε μια νέα αρχή. Από τη δική μου οπτική. Η αναγέννηση πιστεύω πως κρύβεται μέσα σε ένα ισχυρό μαζί, που μπορεί να παραμείνει συμπαγές κι ακλόνητο. Αλλάζοντας πρόσωπα μέσα από την διαδικασία της κατάρρευσης.

-Βιώνουμε σήμερα όλοι μια ανεπανάληπτη κρίση. Πόσο επισφαλής ή πόσο «περιττή» είναι η θέση της λογοτεχνίας;

Σ.Σ: Δεν μας ενδιαφέρουν τα έργα που επηρεάζονται από την εποχή τους, αλλά αυτά που την επηρεάζουν. Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει «περιττή» την εποχή και όχι την θέση της λογοτεχνίας. Τουλάχιστον στα δικά μας μάτια, φαντάζει ελκυστικότερο αυτό. 

Η συνέντευξη δόθηκε στην Τίνα Πανώριου και στο περιοδικό Ραδιοτηλεόραση, Τεύχος 2249, 22-28 Μαρτίου 2013