ΛΗΞΗ

Ποιος χωρίζει την αλήθεια απ’ τα ψέματα; Ποιος δικάζει μ’ ενοχή ποτισμένη από πόνο; Τι είναι αυτό που φοβάμαι στο σκοτάδι και το αγαπάω τόσο πολύ; Ποια αρχή περιμένω για να γράψω το τέλος της; Γιατί όταν θυμάμαι θέλω πάντα να καίω;

Ποια στιγμή θα χαρίσει ευλογία στις άκρες της πίκρας; Γιατί τώρα μιλάω μόνο πληγές; Πού είναι εκείνο το μέρος που γελούν παραμύθια; Γιατί πάντα χιονίζει στις ρωγμές των ματιών σου;

Μια μικρή χαραμάδα απ’ ασβέστη διαγράφει τις μέρες μου. Πάντα θα ρωτώ απαντήσεις που φταίνε. Αιτίες κολλημένες στα δάχτυλα του αριστερού μου χεριού. Στο λαιμό μου, κρέμονται κάτι πέτρινα όνειρα. Περιμένουν στη σειρά για ν’ ανθίσουν τα χρόνια.

Το αριστερό μου πλευρό λείπει ακαθόριστα. Όταν έρθει η στιγμή θα το ντύσω με αγκάθια. Να γεμίσει τις λέξεις που θα δείχνουν εκεί. Που κανένας και τίποτα δεν μπορεί να μετρήσει.








Μαρία Χρονιάρη

Από το βιβλίο μου, "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ", εκδ. Απόπειρα 2012