ΠΟΝΗΜΑ

Ανυποχώρητα εγώ. Με τις παλάμες μου στραμμένες στο φως. Ό,τι κερδίθηκε ήταν πάντα γραφτό μου. Ό,τι απώλεσα μένει πάντα εντός. Τίποτα δεν θυμίζει εκείνο που ξέχασε και προτίμησε να αλλάξει πορεία.

Είναι μια θλίψη που σκεπάζει τα μάτια μου. Με ξυράφι χαράζω το βαρύπνοο πέπλο της. Όταν τελειώσω θα ανθίσουν τα χρώματα. Κανένας πόνος δεν είναι λιγότερο πόνος. Καμμιά νέα μνήμη δεν σβήνει το χθες. Όλα γυρίζουν σαν φως πριν το τέλος της μέρας. Για να δώσει τα όρια της περαιτέρω αρχής.

Έχω εναποθέσει όλες τις ελπίδες μου στη νύχτα. Υπάρχει κανονική ζωή; Ο μέτοικος μέσα μου απαίτησε: Ας κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για τις λέξεις εκείνες που ποτέ δεν ακούστηκαν. Που ποτέ κανένα στόμα δεν τόλμησε να πει. Γιατί τις φοβήθηκε. Τόσο πολύ κρατάει ένα λεπτό; Ποιος είναι αυτός που μετράει τον χρόνο; Για ποιο λεπτό να φωνάξω σιωπή;

Ο ορίζοντας πίσω μου αναβοσβήνει συγγνώμες. Ο ορίζοντας μπροστά μου αναγνωρίζει πληγές. Για όλα φταίνε τα μάτια μου. Μπορούν πάντα να ακούνε τη βοή απ’ τα ψέματα. Γι’ αυτό θα έρχομαι πάντα ακεραιωμένη. Για να τελειώσω με απόφαση βέβαιη, κάθε αρχή που δεν φτάνει να πει.

Πίνω μια άδεια σαγκρία. Με τα τραγούδια μου όλα σπασμένα. Κάποτε, κάποιος ήταν εδώ. Τώρα μόνο φυγή. Προς τα πού αγαπιούνται οι άνθρωποι; Τί είναι αυτό που ποτέ δεν θα  λήξει; Τσουβαλιάζω τη θύμηση σε εστίες κενές. Ματωμένες φωτιές καθορίζουν το βλέμμα μου. Να ζήσω. Μόνο αυτό θέλησα. Μόνο αυτό είπα. Μα από τότε μόνο βροχή. Μαύρη βροχή· σαν θάνατος που απλώνει τα χέρια. Σαν τίποτα που γεννάει ευχές.

Το ρολόι στον τοίχο μου δείχνει χρόνια παρά. Όλοι οι δείκτες του συνωμοτούν για ένα επείγον. Πριν η ώρα χαράξει, θα ‘χω φύγει μετά. Θα ’χω φτάσει στο μέλλον που ιδρώνουν οι νύχτες.

Κι εκεί, τότε, το ρολόι στον τοίχο θα χτυπήσει ακριβώς.

Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ",εκδ. Απόπειρα 2012)