ΒΥΘΟΣ

 Ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένας ανεξάντλητος ωκεανός, γεμάτος από ανεξάντλητες νησίδες φωτός, που οδηγούν πάντα στο ίδιο σημείο: Το εντός του βάθος.

Καθισμένη σ’ αυτή τη μικρή γωνιά της γης, που η θάλασσα ενώνεται με τη γραμμή του ορίζοντα, εδώ που η αρχή με το τέλος γίνονται ένα αδιόρατο ένα, εδώ έμαθα για πρώτη φορά να διαβάζω τον κόσμο.

Τίποτα δεν μπορεί να ταιριάξει μέσα σου το σύμπαν, αν εσύ δεν είσαι έτοιμος να το δεχτείς. Το βλέμμα μου γεμίζει από φιγούρες ανθρώπων, σαν κύματα που σπάνε στα βράχια. Τους κοιτώ με προσοχή, προσπαθώντας να διακρίνω εκείνη τη λεπτή σκιά ανάμεσά μας. Που μας χωρίζει. Που μας ενώνει.

Εκείνο που η ψυχή μπορεί να δει, το αγνοούν τα μάτια. Όμως ποιος δίνει πια σημασία στην ψυχή; Ποιος ψάχνει βαθιά μέσα του για αφορμές και αιτίες; Παίρνω ένα βότσαλο και το κρατώ σφιχτά: Σαν θησαυρό που φοβάμαι μην χάσω. Το βότσαλο αυτό ισοδυναμεί με χίλιες ευχές. Με χίλιες ελπίδες. Το νιώθω να γίνεται ένα με το δέρμα μου. Να εισέρχεται στα κύτταρά μου. Έχω γίνει ολόκληρη ένα βότσαλο. Έχω γίνει χιλιάδες ευχές, χιλιάδες ελπίδες. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τον εαυτό μου απ’ τη θάλασσα. Το μόνο που νιώθω είναι ο παλμός του ρεύματος των υδάτων.

Με πετάω στα κύματα. Ταξιδεύω σε κάθε θάλασσα. Σε κάθε ωκεανό. Ανακατεύομαι με φύκια, ψάρια και κοράλλια. Όσο πιο βαθιά γίνεται να πλησιάσω τον βυθό. Για να μπορέσω να δω καθαρά, όλα όσα πριν αγνοούσα. Για να ξεπλύνω από μέσα μου κάθε αμάρτημα που με μετέβαλλε από αυτό που έπρεπε να είμαι, σ’ εκείνο που τελικά έγινα.

Και είδα. Για να μπορείς να διατηρείς το δικαίωμα να λέγεσαι άνθρωπος, πρέπει πρώτα να το έχεις κερδίσει. Πρέπει να είσαι ταπεινότερος των ταπεινών,     φτωχότερος των φτωχών, μικρότερος κι απ’ το πιο μικρό κοράλλι. Να αφήσεις τον πόνο του άλλου να εισέλθει μέσα σου και να χωρέσει. Γιατί τίποτα δεν είναι πιο ανθρώπινα θεϊκό, απ’ το να πονάς με τον άλλο. Για τον άλλο.

Σε μια εποχή που όλα εκπίπτουν και όλα χάνουν τον δρόμο τους, σε μια χρονική στιγμή που μόνο η επιφάνεια γίνεται διακριτή στο μάτι των ανθρώπων, τίποτε δεν έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ το να μην ξεχνάς να παραμένεις άνθρωπος.

Γιατί άνθρωπος είναι ο βυθός του ανθρώπου.

Μαρία Ι. Χρονιάρη

Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στην εφημερίδα "Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ", όπου θα φιλοξενείται η μόνιμη στήλη μου, "Ιστορίες του ωκεανού". Την εφημερίδα μπορείτε να την κατεβάσετε σε μορφή PDF, και να την διαβάσετε, εδώ:

http://www.ifonitonanogion.gr/media/files/FWNH-292.pdf