ΕΞ ΑΜΕΛΕΙΑΣ

Ζω με μια κατάρα καρφωμένη στην πλάτη μου. Σαν τρίτο μάτι που αντιδρά στην ομίχλη. Οι άνθρωποι είναι μίση. Ενδεχόμενα εγκλήματος. Σκαρφαλώνουν μέσα μου. Καρφώνουν με τα νύχια τους την ψυχή μου. Στο σώμα μου, βρίσκονται όλα τα πρόσωπά τους. Στο μέτωπό μου γράφονται νούμερα. Κάθε αριθμός με αντιστοιχεί. Ποιός σβήνει και ποιός γράφει;

Πίσω μου η θάλασσα έχει μαυρίσει. Στην προκυμαία τα κύματα σπάνε μορφές. Τα πέλματά μου ματώνουν απ’ τις σάρκες τους. Όταν το θαύμα δε χωράει στα χέρια σου, ανοίγει μια τρύπα στην καρδιά σου.

Στις άκρες των ματιών τα χρώματα κατακρημνίστηκαν. Οι φλούδες τους κρέμονται από το ταβάνι, σαν σταφύλι που ξέχασε να σώσει το κουκούτσι του. Όταν γεράσουν οι εποχές, η σελήνη τον Αύγουστο θα μετριάζει τις αντοχές της. Μια μοναδικότητα ύπαρξης που κρύβεται μέσα στο απόλυτο του θανάτου.

Τα φανάρια στα σοκάκια γραπώνονται από τα μπαλκόνια, σαν αναρριχόμενα φυτά. Θέλω να κάνω φου και να ανάψουν. Ο ινδιάνος στον χυλισμένο τοίχο με κοιτά.  Κολλάω τα φτερά του στα δάχτυλα και προχωράω. Μια γάτα σκαλίζει το χώμα. Επιμελής φροντίδα για να εξαφανίσει τα χνάρια της. Για μια στιγμή ζηλεύω.

Ένα γραφείο γεμάτο κορνίζες. Στιγμές που μυρίζουν. Λαθραίες. Σίγουρες. Στα χρόνια που ήρθαν αποδεκατίστηκαν όλα τα στρατιωτάκια μου. Και μόνος ζωντανός. Μόνος πόνος. Η αλήθεια ως ει παρούσα. Τίποτα δεν αναχαιτίζει το κενό. Μου έμαθαν να τσαλακώνω τα όνειρα στο φόβο του πόνου. Να γκρεμίζω τον ορίζοντα. Όταν η άνοιξη ξεχνάει να ΄ρθει, συνηθίζεις να θάβεις το βλέμμα. Ξεσκονίζεις τη φυλακή σου με την ανάσα σου.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παραμύθι. Μια ιχνηλασία φωτός που δεν ήθελε να απεκδυθεί. Εκείνο που της πρόσταζε ο χρόνος. Αυτό που οι άνθρωποι δε χωρούσαν. Κι έτσι από τότε η αγάπη πάντα προδίδει την πατρίδα της.

Σχεδόν τέλεια. Σχεδόν εξ αμελείας.

Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ", εκδ. Απόπειρα 2012)