Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.
(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")
Τρίτη 5 Ιουνίου 2012
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΩ ΖΩΕΣ 7
Ψάχνω να βρω ένα κομμάτι πέτσα απ’ το κορμί σου. Να χωρέσω λίγες αναπνοές. Με ένα πακέτο τσιγάρα κι ένα αναπτήρα μυαλό. Η υπομονή μου ξεφλουδίζει σιγά σιγά.
Κι η ζωή μου ξοδεύεται.
(Μαρία Χρονιάρη, "Εκεί που αλλάζω ζωές, εκδ. Απόπειρα, 2010)
Μυριζει Ελπιδα..... το να μπορεις να ψαχνεις ακομα, και οτι εχει απομεινει υπομονη εστω και ξεφλουδισμενη. Εξαλλου η ζωη μας σκορπιζεται ετσι κι αλλιως, αρκει να την ξοδευουμαι σε αυτα που για μας ειναι σημαντικα.
Μυριζει Ελπιδα..... το να μπορεις να ψαχνεις ακομα, και οτι εχει απομεινει υπομονη εστω και ξεφλουδισμενη. Εξαλλου η ζωη μας σκορπιζεται ετσι κι αλλιως, αρκει να την ξοδευουμαι σε αυτα που για μας ειναι σημαντικα.
ΑπάντησηΔιαγραφήOταν ερθω Ελλαδα θα αγορασω βιβλια σου.
Σε χαιρετω!
Χαίρομαι που βλέπεις ελπίδα στο ποίημα αυτό αγαπητή αόρατη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντιχαιρετώ.