Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΕΔΙΝΕ

Η αγάπη, δεν χρειάζεται στολίδια. Είναι από μόνη της θησαυρός. Ξέρει να δίνει, χωρίς να ζητά. Ξέρει να πονά, χωρίς να το δείχνει. Ξέρει να περιμένει, χωρίς ν' αγκομαχά. Ξέρει να ελπίζει, χωρίς να φοβάται. Ξέρει να είναι πάντα παρούσα για να επουλώνει πληγές. 


Μαρία Χρονιάρη







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου