Ξέρεις τι ήθελα από εσένα; Να με μάθεις να είμαι άνδρας. Γιατί μόνο εσύ μπορούσες να το κάνεις. Εσύ όμως άφησες τη μητέρα μου, να μου το μάθει... Και πώς να μου το μάθει; Πώς να μου μάθει μια γυναίκα, πώς πρέπει να είναι ένας άνδρας; Εκείνη έφτιαξε τον άνδρα που εκείνη δεν θα φοβόταν, όταν ήταν μόνο μια έφηβη.
Έφτιαξε τον άνδρα που δεν θα έκανε όλα όσα «κακά», η μαμά της, της έλεγε ότι κάνουν οι άνδρες. Εκείνη τρομοκράτησε το μόνο άνδρα που θα μπορούσε να τρομοκρατήσει, γιατί ήταν δικό της δημιούργημα. Τον γιο της. Τον τρομοκράτησε, για να μη ζει η ίδια στο φόβο. Οκ. Εκείνη δεν ήξερε. Δεν καταλάβαινε. Δεν ήθελε ίσως... Εσύ όμως;
Πώς επέτρεπες να δημιουργείται μπροστά σου, ένας ευνούχος; Πώς επέτρεπες, να φτιάχνεται ένας άνδρας που φοβόταν τις γυναίκες; Πώς επέτρεπες να βλέπεις μπροστά σου, ένα δειλό αγοράκι ανίκανο να εκφράσει την αγάπη του στα κορίτσια, που την είχε σε περίσσεια; Πώς επέτρεπες να επαναλαμβάνεται η δική σου, ίσως ιστορία, μια ακόμα φορά σε βάρος ενός άλλου άνδρα;
Ξέρω, ξέρω! Αυτό είχες μάθει να κάνεις. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος, να σε αφήσουν επιτέλους στην καταθλιπτική ησυχία σου. Αυτός ήταν ο τρόπος, να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, με τη μάνα σου, με την κοινωνία ολόκληρη. Αλλά αυτό ήταν που μετρούσε; Ή μήπως να τα έχεις καλά μ’ εμένα;
Δεν φταις εσύ πατέρα. Δεν έφταιγε ούτε εκείνη. Γενιές κατεστραμμένες. Μεγαλωμένες μέσα στο φόβο, την ανασφάλεια, τη φτώχεια, την καταπίεση, την οπισθοδρομικότητα, τον αυταρχισμό. Γενιές που είχαν την ατυχία και τραγική μοίρα, να ζήσουν σε εποχές όπου ο κόσμος άλλαζε. Το καταλάβαιναν ότι άλλαζε, αλλά δεν μπορούσαν πια να αλλάξουν οι ίδιοι.
Σε ευχαριστώ. Ήσουν έντιμος, ηθικός, δίκαιος. Κι αυτά μου τα έμαθες. Σε ευχαριστώ. Μέσα από τα λάθη σου, την απόσυρσή σου, την καταθλιπτική συμπεριφορά σου, έμαθα και πως να ΜΗΝ είμαι. Είναι κι αυτό κάτι...Η ύπαρξή σου, επιτέλεσε το σκοπό της.
Αλλά τώρα πια πρέπει να φύγει.
Για πάντα.
Ελπίζω κάποτε, να με συγχωρέσει
κι εμένα ο γιος μου...
Ι. Παρασκευάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου